Wat begon met een gesprek bij de kinderopvang mondde uit op het plots besef dat onze peuter toch wel anders is dan de andere kindjes. En voor je het weet, zit je te Googelen op bepaalde termen en is het helemaal om zeep. Niemand wil dat zijn kind anders is of met bepaalde zaken achterkomt, maar wat moet je dan doen als het toch zo is?
Het gesprek bij de opvang
Ik had er eigenlijk niet echt een idee van dat Remus op sommige zaken nogal anders is dan andere kindjes. Oké ja, hij praat nog niet maar ik maakte me geen grote zorgen. Komt wel goed, hij neemt gewoon zijn tijd of hij is te koppig om te praten. Net zoals hij het zich graag gemakkelijk maakt en zich nog graag laat bedienen.
Toen ik Remus op een vrijdag haalde van de opvang toonde de begeleidster vol trots een filmpje dat Remus zijn fruitpapje (want hij wil geen echt fruit eten) at vanuit een laag kinderstoeltje, net zoals de andere kindjes. Blijkbaar is hij de enige die nog vastgeklikt zit in een hogere stoel. En dat brak mijn hart toch wel een beetje. Nochtans bedoelde ze er niets mee, ze vertelde dit ook niet vanuit de invalshoek dat Remus anders is, maar vanuit trots dat het vandaag wel op die manier gelukt is.
En zo vroeg ik of er nog zo’n dingen zijn waar Remus anders in is. Want het viel me bijvoorbeeld ook op dat ze soms in een kring zitten rond de begeleidster en Remus dan de enige is die er niet bij zit. Het interesseert hem gewoon niet. Ook verven en tekenen, boeit hem niet. En via dat gesprek kwamen er toch wel redelijk wat zaken aan bod.
Remus is anders
Dus ja, hij is toch op bepaalde vlakken wat anders. Opeens sta je er bij stil en kun je heel wat ‘signalen’ zien van wat allemaal niet als normaal wordt aanzien. En dat is best wel confronterend. Remus is bijna 22 maanden.
Signalen
Remus praat nog niet, hij zegt echt nog geen enkel woord. Ook geen mama of ja.
Hij wijst geen dingen aan en hij zwaait niet. Normaal zouden peuters naar hartelust moeten kunnen aanwijzen, maar dat doet onze peuter niet. Nooit gedaan, ook.
Hij is het liefst bezig op zichzelf en is gefocust op wat hij doet. Daarnaast is hij niet echt bezig met de andere kindjes. Hij leeft nogal in zijn eigen wereldje.
Zijn favoriete bezigheid is alles laten rond draaien, van ballen tot voorwerpen die eigenlijk totaal niet gemaakt zijn om te draaien. Alles moet spinnen. Speeltjes die geluid maken of boekjes lezen, vindt hij ook leuk, maar het is niet zijn favoriete bezigheid.
Hij heeft geen interesse in blijven zitten, tekenen en verven of ander fijn werk.
Hij heeft (nog) niet die zelf-fase, waarin hij alles zelf wil doen. Ik geef hem dus te eten met een lepeltje. Zijn flesje wil hij nu gelukkig wel zelf vasthouden.
Ik weet niet of hij mij goed begrijpt als ik iets zeg of vraag. Soms denk ik van wel, maar soms kijkt hij mij ook aan alsof ik een alien ben, ofzo.
Op onderzoek
We zijn naar de huisarts geweest en die wist ons te vertellen dat we ons terecht zorgen maken. Op zich hoeft het niets te betekenen, maar het kan natuurlijk wel iets betekenen. Daarom verwees ze ons door naar de neuropediater en gaan we wellicht een onderzoek opstarten. We twijfelden in eerste instantie of dit wel nodig is, want hij is op zich wel een blij kind. Maar als hij wat anders is, willen we hem ook de extra handvaten kunnen aanbieden om hem specifiek te kunnen helpen op bepaalde gebieden. Daarom gaan we ermee verder.
Maar ik hoop dat hij het gewoon inhaalt en verder een ‘normale’ ontwikkeling doormaakt. Het is natuurlijk het belangrijkste dat hij een blij kind is, maar ik wil niet dat het voor hem moeilijker zou zijn op bepaalde gebieden. Dat hij misschien minder kansen zou krijgen of dat hij gepest zou worden. Daar ben ik eigenlijk het meest bang voor.
Gewoon introvert?
Misschien is hij gewoon introvert. Met onze genen kan dat natuurlijk ook niet anders. Maar ik ben best bang en verdrietig, ook al weet ik nog niets. Ik heb een bang hartje omdat ik ergens wel voel dat er iets niet klopt. Wanneer je zwanger bent, ben je opgelucht dat de NIPT goed is. Als je bevalt, ben je opgelucht dat je baby niets mankeert en gezond ter wereld is gekomen. En als je dan toch beseft dat je peuter toch anders zou kunnen zijn, dan is dat toch even slikken.
Nogmaals: ik vind het niet erg an sich dat hij anders is. Ik ben bang dat hij daardoor geen weg zal weten met zichzelf. Dat hij zich anders voelt of dat hij minder kansen zou krijgen. Of dat hij gepest zou worden, ofzoiets. Ik wil hem die struggles allemaal besparen, maar dat kan ik natuurlijk niet. En dat vind ik wel heel moeilijk.
Maar één ding is zeker: Remus is perfect zoals hij is. Ik zou hem niet anders willen.
Het doet ‘deugd’ om te weten dat we niet alleen zijn. Mijn dochter is geboren aan 28weken zwangerschap. Ze heeft ook een ontwikkelingsachterstand en ook de diagnose van autisme (ass) gekregen. Het onzeker gevoel hoe hun en onze toekomst er uit zal zien kan ik volledig beamen. Zal het wel lukken in het gewoon onderwijs? Doen we het goed? Doen we genoeg? Volgen we genoeg therapie met haar? Geven we haar de nodige zorgen? Heel veel vragen en onzekerheden. Ik ben blij dat je de moed vind om hier over te schrijven ook al is dit zeer privé en zeer moeilijk om te doen.
Klinkt als een hobbelig parcours. Zoals ik het hoor, zijn jullie erg goeie ouders want je denkt over wat het beste is voor jullie dochtertje. De tijd geeft meestal wel antwoorden op de vragen, maar alles duurt zoveel langer als er niet echt een handleiding bestaat. Veel succes en veel liefde toegewenst bij jullie!
Hallo Tamara,
Ik ben zo blij om eindelijk eens een gelijkaardig verhaal te lezen en dat jij de moed hebt om dit zo te beschrijven.
Onze zoon Finn is nu bijna 3 jaar en half, en wij merken ook zaken aan hem die anders zijn..
Praten kan hij ook nog steeds niet (het is te zeggen, hij zegt niet meer dan 1 of 2 woordjes en voor de rest veel ‘gebrabbel’), kan zich ook niet langer dan 5 minuten concentreren op zijn spel (of zoals ze het zo mooi zeggen op school, hij vlindert graag rond), kan moeilijk andere kindjes rondom hem verdragen,… Hij leeft dus ook heel hard in zijn eigen wereldje.
Nu hij in het 1ste kleuterklasje zit, merken we wel lichte verbeteringen, maar dat zijn hele kleine stapjes.
Finn staat sinds oktober ook op de wachtlijst bij het COS, maar daar zijn al 14 maanden wachttijd, dus zou hij in het slechtste geval pas geholpen worden tegen eind dit jaar..
Dit doet inderdaad soms echt ‘pijn’ om te zien en vooral te horen op school dat hij niet altijd ‘mee’ kan met de klasgenootjes, dat hij niet doet wat hij zou ‘moeten’ doen..
Ik zou hier ook zo graag verandering in zien, maar waar te beginnen he 😊
Hoi Stéphanie, wat een fijne reactie! Dank je wel. 🙂 Wat fijn dat Finn het goed stelt in het eerste kleuterklasje. Die wachttijden zijn te zot voor woorden hé, 14 maanden is echt al veel te lang. Ik begrijp zeker wat je bedoelt met mee zijn en niet doet wat moet doen. De juf en ik stelden Remus’ welbevinden bovenop. We spreken eigenlijk niet echt in termen als mee zijn. Hij doet de dingen op een andere manier, maar hij komt er wel. Ik heb er eigenlijk nooit zo over nagedacht maar ik ben wel dankbaar dat we eigenlijk niet evalueren en vergelijken met de andere kindjes. Want Remus kan (of wil?) ook niet mee, hij doet de dingen gewoon anders. Hij begrijpt veel niet, maar hij is wel gelukkig en groeit enorm. Dat is uiteindelijk waar wij (en de school) ook naar kijken. Maar ik besef heel zeker hoeveel pijn het doet om te zien dat je kind anders is. Maar ik troost mezelf met het feit dat hij gewoon anders denkt. Hij is nu over de 2,5 jaar en heeft een moment zelf willen eten, maar nu doet hij dat alweer een paar maanden niet. Ik weet dat hij het kan, maar hij doet het niet. En dat is super frustrerend, maar op zich ook eigenlijk niet zo heel belangrijk. Het komt wel weer terug. En tot die tijd helpen we hem gewoon en blijven we hem stimuleren. Om verandering te zien, kijk ik gewoon even naar een maand geleden, een halfjaar geleden. Wat een weg heeft mijn zoontje al afgelegd. <3
Hoe gaat het nu met hem Tamara? Praat hij al ?
Hallo! Nee, hij praat nog niet (en daarmee bedoel ik dus geen enkel woordje, ook geen mama of papa). Donderdag mogen we naar het COS en gaan de onderzoeken starten.
Verder gaat het wel goed met Remus, al vergt school best wel veel inspanning van hem. Lief dat je het vraagt!
Okee. Mijn zoontje wordt volgende maand 3 en leeft ook vaak in eigen wereldje. Praten doet hij niet af en toe een paar woorden. Gaat jou zoontje naar school? Hoe oud is hij nu.
Remus praat nog niets hier. Mijn kindje is nu 2 jaar en 9 maanden (hij was geboren op 29 juni 19) en gaat inderdaad naar school! Het lukt wel, maar het is niet allemaal vanzelfsprekend. Ik schreef er een artikel over. 🙂 https://meerdanmama.be/autisme/de-eerste-dagen-op-school/
Wat mooi en liefdevol geschreven en wat mooi en moedig dat je dit deelt. Het is altijd goed om te onderzoeken wat het kan zijn, niet om een etiket te plakken, maar zodat jullie weten waar jullie aan toe zijn en wat het beste voor Remus is. Zodat hij blij en gelukkig kan op blijven groeien en zijn eigen weg kan blijven gaan. Goed van de kinderopvang dat ze nu al aangeven dat naar een gewone school gaan straks misschien niet de juiste plek voor hem is. Ik heb jaren in het onderwijs, in de kinderopvang en op peuterspeelzalen gewerkt, en het is zo nodig voor een kind om wel op de juiste plek te zitten. Ik heb een jongetje op de peuterspeelzaal gehad met autisme en ik moet zeggen dat je verhaal mij daar erg aan doet denken (voor hem was een gewone school trouwens ook niet de plek). Ik zat te twijfelen of ik dat wel zou vertellen in mijn reactie, ik wil je geen schrik aanjagen, maar ik las bij een van de comments dat je hier zelf ook al aan gedacht hebt.
Heel veel sterkte de komende tijd en ik hoop dat jullie niet lang in onzekerheid hoeven te zitten. <3
Awel, als je Googelt, kom je al heel gauw op de term ‘autisme’ maar ik wou het woord bewust niet gaan gebruiken in mijn artikel omdat ik het een etiket vind, zoals je zegt. En ik weet nu nog totaal niets. Ik ben wel blij te lezen dat je ervaring jou leert dat het zo belangrijk is dat kinderen op hun juiste plek zitten, want dat wil dan ook zeggen dat ze een een juiste plek hebben. We kunnen gewoon zoeken waar die plek is, met de juiste handvaten.. Dank je wel!
Mooi dat je dit lastige stuk toch zo onder woorden hebt kunnen brengen op deze liefdevolle manier <3
We hebben het er al eerder over gehad, maar juist fijn dat jullie stappen ondernemen. Juist om hem die tools te kunnen bieden en dingen misschien makkelijker voor hem te kunnen maken. Misschien is er gewoon wat meert tijd nodig.. Misschien is hij inderdaad een stukje introverter… Maar liefdevol opgroeien zegt alles over hoe een kind in het leven staat. Deze basis is nodig, ondanks dat er sommige dingen (nog) niet zijn. Sterkte in deze periode, vooral zo met je zwangerschap er nog bij. Topper! je doet het goed.
En je weet me altijd te vinden he, voor een kletspraatje. Succes ook met de onderzoeken voor jullie Remus.
Wat een liefdevol en mooi stukje. Ik snap dat je bezorgd bent, omdat het leven als je anders bent soms ook een stuk lastiger is en dat je hem dat wil besparen. Ik denk dat laten testen wel een goed plan is. Zeker niet om er een etiket op te plakken als dat zo zou zijn, maar om zelf idd meer handvaten te krijgen en te weten waar je je aan mag verwachten. Op de foto’s ziet hij er in elk geval een blij mooi ventje uit, om op te eten zo cute!
Amai, de liefde spat er van af maar wat moeten die zorgen en onzekerheid lastig zijn! Het kan goed zijn dat er niets mis is, dat hij gewoon echt in zijn eigen wereldje leeft. Het feit dat hij wel een blij kind is, is ook erg belangrijk hé. Hij voelt het zelf nog niet dat hij ‘anders’ is of hij geeft er niet om (ik weet niet in hoeverre dat kan bij een bijna tweejarige). Langs de andere kant, als er wel iets mis zou zijn, heeft hij het getroffen met zo’n betrokken mama en papa die hem alle kansen willen geven.
Ik leef met je mee!
Nee, hij voelt daar niets van. Zolang hij maar op avontuur kan en kan spelen, is hij gelukkig hoor. Hij is wel een blij kind, dat denk ik toch. Hij is ook erg rustig en slaapt ook goed, dus dat is ook wel mooi meegenomen. Dank je wel voor je lieve woorden! We gaan zien in hoeverre hij anders is en dan ook bekijken of we hem handvaten kunnen aanreiken om het gemakkelijker te maken voor hem. Een dag met een keer. 🙂
Hey Tamara,
Ik kwam op je blog terecht via mama baas. Ik las je artikel en dacht, ik moet eens verder kijken want ik herken het verhaal.
Wij hebben ook een zoontje Remi (ondertussen bijna 6) en heeft hetzelfde traject afgelegd als Remus. Hij was ook 2,5 toen we met een diagnose naar huis gingen. Ik herken je verhaal, struggles en angst maar ook de trots en liefde voor dat unieke kind van jou. Wees gerust, hij zal je nog verbazen.
Ik moet wel zeggen, Milan heeft nooit een diagnose gehad. Er waren een aantal duidelijke problemen, en hij heeft lang therapie gevolgd bij een kinesiste, en is na het derde leerjaar in het buitengewoon onderwijs beland. Maar dat is een keuze waar ik geen moment spijt van gehad heb. Wat zat hij daar goed, en wat is hij daar opengebloeid! Maar het was achteraf ook geen probleem dat hij naar het beroepsonderwijs ging, dat zat er gewoon altijd wat in. Hij heeft daar een vak geleerd, heeft een zevende jaar gedaan, en hij was daar echt wel bij de besten van de school. Een rol waarin hij enorm gegroeid is. Hij woont samen met zijn vriendin, en ze doen dat goed, met hun tweetjes. Hij is zo goed terechtgekomen… deels een gevolg van moeilijke keuzes die ik moest maken, deels een gevolg van bij goede vrienden belanden (erg belangrijk). Dus ja, het kan allemaal goed komen. Ook met een kind dat niet de geijkte en verwachte paden bewandelt. Maar met jullie als ouders is dat zeker geen probleem.
Oh ja, dat klinkt echt wel als een zoektocht, inderdaad! Bijzonder onderwijs kan inderdaad echt wel een grote hulp zijn. Soms moet je gewoon kiezen en kijken wat het geeft. Soms op goed geluk. Fijn te horen dat hij een van de besten was en dat hij helemaal op zijn plooi terecht gekomen is, dat brengt mij wel tot rust! En dank je wel voor de bemoedigende woorden, we doen ons best. 🙂
Ooooh maar lieve Tamara toch. Ik heb tranen in mijn ogen bij het lezen van wat je hier schrijft. Wat een liefde.
Remus mag dan misschien anders zijn, jullie liefde heeft hij alvast. Jullie nemen hem zoals hij is, en dat is het belangrijkste. Maar ja, je moet hem loslaten in de wereld, en dan is het wel goed om te weten of hij misschien wel anders is. Dus dat laten onderzoeken is erg belangrijk. Al is het ook confronterend. En pijnlijk. En gaat je hart nog vele malen in duizend stukjes breken.
Ik heb een gans parcours achter de rug met een zoon die “een beetje” anders was dan de andere kinderen, en dat was soms behoorlijk moeilijk. Vooral op school. Maar we hebben het allemaal doorworsteld, en nu is hij een fijne, gelukkige, tevreden man van 25 die met zijn twee voeten stevig in het leven geplant staat. Misschien nog altijd een heel klein beetje anders dan de rest, maar je moet wel goed kijken om het te doorzien, op het eerste gezicht.
Ik wens jullie heel, heel, heel veel moed toe. Je weet me zitten als je een extra woordje bemoediging nodig hebt.
Ik heb ook een enorme schrik voor school. De crèche zelf gaf ook al aan dat ze bang zijn of school wel zal lukken, omdat hij snel een teveel heeft aan prikkels. Maar aan de andere kant gaat hij nu ook naar de crèche met 14 andere kindjes en dat gaat wel heel goed. Dus ik moet het nemen zoals het komt. En nja, mijn hart. Mijn bang hart. Maar duidelijkheid is belangrijk, zo kunnen we ook de beste zorgen aanbieden die hij nodig heeft.
En ik vind het wel bemoedigend te lezen dat je ook een dergelijk parcours achter de rug hebt en dat je zoon nu toch ook wel een gelukkige, tevreden man is. Op zich is anders niet per se iets verkeerd, ofzo. Maar het is soms die stempel hé.
Dank je wel!
Ik vind het ook heel mooi dat je hier zo open over kan zijn, maar het moet wel even hard zijn voor jullie. Heeft uiteraard niets te maken met hoe graag jullie Remus zien hé, want dat straalt er wel vanaf.
Ik hoop dat er met meer onderzoek snel duidelijkheid komt! Dat helpt wel echt: mijn psychologe en ik zijn al een tijdje behoorlijk zeker dat ik ADD heb (ik laat mij nu niet meer officieel testen) maar als je een kader hebt dan lucht dat naar mijn gevoel op. Ook ik was een beetje achter trouwens als jong kind op vlak van beweging maar het feit dat jullie het oppikken en ermee aan de slag gaan is alleen maar keipositief voor Remus. Ik wil hier geen onnozele vergelijking mee trekken naar mezelf hé, maar in ’t begin dacht ik wel “wablieft, ik ben niet ànders” maar na een tijdje heb ik dat totaal leren omdraaien en ik hoop dat dat voor Remus ook zo kan zijn, met wat dan ook, al is het gewoon een beetje introversie.
Wat een lieve reactie! Op zich kan het vooral een voordeel zijn als je inderdaad je andersheid wat kan omarmen, want zo kun je ook weten waarom je bepaalde dingen zo doet en daardoor misschien ook jezelf accepteren. Ik zocht wat dingen op en algauw komen zo’n zaken inderdaad aan het licht: autisme of ADD. Ik heb er bewust niet over gesproken in mijn post zelf, omdat ik niet voorbarig wil zijn, het zijn ook zo’n heavy woorden hé. Het zijn ‘stoornissen’, terwijl mensen met dit eigenlijk gewoon de dingen op een andere manier zien doordat hun hersenen anders werken. Ik vind het zo’n beladen woorden dat ik ze eigenlijk niet in de mond neem.
Wat heb je dit mooi geschreven! Ik zit helemaal in je verhaal. Ik herken het niet praten wel een beetje bij onze zoon (peuter). Volgens de consultatiebureau zou hij een achterstand hebben met praten. Soms denk je dan, is het echt zo? Maar dat komt van zelf wel. Het maakt je altijd wel wat onzeker als ouders zijne
Dank je wel! Awel, je weet soms niet wat te denken, hé. Hoeveel mensen ik al niet heb gehad die zeggen: mijn kind praatte ook traag en opeens kwam dat allemaal toch in orde. Alles op zijn tijd. En ik weet nu niet of ik daar moet op hopen of dat ik toch beter voorbereid op een aangepast parcours.. In elk geval zal tijd het ons wel vertellen. Ik hoop dat jouw zoontje ook gauw praat!
Heftig allemaal, die onzekerheid alleen al. Ik hoop dat er duidelijkheid mag komen ❤️
Ja, die onzekerheid, maar ook de wat-als is zo wel heftig. Hij is natuurlijk nog steeds Remus en nog steeds ons kind. Ik hoop vooral dat hij zijn plaatsje in de wereld vindt, zonder zich al ter anders te voelen of zich ongelukkig te voelen. Dank je!
Erg knap hoe je dit omschrijft Tamara. Moedig ook! Zeker geen makkelijk thema om jezelf in open te stellen.
Als ik één ding zeker weet is dat het so-wie-so goed zal komen met Remus. Ik heb er alle vertrouwen in dat hij in goede handen is! Doen jullie goed, en Remus ook!
Ik hoop het echt dat het goed komt, gewoon op vlak dat hij niet te veel strugglet. Maar wie weet, haalt hij zijn ‘achterstand’ wel in. Time will tell, even spannend afwachten wel. 🙂 Maar sowieso is hij perfect.
Ik denk dat Remus enkel maar dankbaar kan zijn met ouders zoals jullie. Het zal misschien geen gemakkelijk parcours zijn of confronterend maar jullie kunnen dit. En wat is Remus een mooi kind, hij is lekker zichzelf en trekt zich (nog) van niks aan. Alles komt goed <3
Oh dank je wel, zo’n lieve woorden! We doen ons best, dag per dag 🙂 We gaan inderdaad zien wat de toekomst brengt.. Dank je! <3
Onwijs mooi hoe je hierover schrijft en dat je je kwetsbaar durft op te stellen. Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen. Ik denk dat het een heel goede beslissing is om hem nu verder te laten onderzoeken. Misschien blijkt het niks, en misschien komt er iets uit waardoor jullie dingen voor hem kunnen verbeteren. Altijd winst. Succes de komende tijd!
Ik twijfelde wel serieus om erover te schrijven, want eenmaal het op papier staat, is het ook echter. En dat wou ik eigenlijk niet. Maar ik vond er zelf zo weinig informatie over dat ik het toch belangrijk vond om er wat over te schrijven, al is het maar om anderen te tonen dat ze ook niet alleen zijn, hierin. Dank je wel!