Wat begon met een gesprek bij de kinderopvang mondde uit op het plots besef dat onze peuter toch wel anders is dan de andere kindjes. En voor je het weet, zit je te Googelen op bepaalde termen en is het helemaal om zeep. Niemand wil dat zijn kind anders is of met bepaalde zaken achterkomt, maar wat moet je dan doen als het toch zo is?

Het gesprek bij de opvang

Ik had er eigenlijk niet echt een idee van dat Remus op sommige zaken nogal anders is dan andere kindjes. Oké ja, hij praat nog niet maar ik maakte me geen grote zorgen. Komt wel goed, hij neemt gewoon zijn tijd of hij is te koppig om te praten. Net zoals hij het zich graag gemakkelijk maakt en zich nog graag laat bedienen.

Toen ik Remus op een vrijdag haalde van de opvang toonde de begeleidster vol trots een filmpje dat Remus zijn fruitpapje (want hij wil geen echt fruit eten) at vanuit een laag kinderstoeltje, net zoals de andere kindjes. Blijkbaar is hij de enige die nog vastgeklikt zit in een hogere stoel. En dat brak mijn hart toch wel een beetje. Nochtans bedoelde ze er niets mee, ze vertelde dit ook niet vanuit de invalshoek dat Remus anders is, maar vanuit trots dat het vandaag wel op die manier gelukt is.

En zo vroeg ik of er nog zo’n dingen zijn waar Remus anders in is. Want het viel me bijvoorbeeld ook op dat ze soms in een kring zitten rond de begeleidster en Remus dan de enige is die er niet bij zit. Het interesseert hem gewoon niet. Ook verven en tekenen, boeit hem niet. En via dat gesprek kwamen er toch wel redelijk wat zaken aan bod.

Remus

Remus is anders

Dus ja, hij is toch op bepaalde vlakken wat anders. Opeens sta je er bij stil en kun je heel wat ‘signalen’ zien van wat allemaal niet als normaal wordt aanzien. En dat is best wel confronterend. Remus is bijna 22 maanden.

Signalen

Remus praat nog niet, hij zegt echt nog geen enkel woord. Ook geen mama of ja.

Hij wijst geen dingen aan en hij zwaait niet. Normaal zouden peuters naar hartelust moeten kunnen aanwijzen, maar dat doet onze peuter niet. Nooit gedaan, ook.

Hij is het liefst bezig op zichzelf en is gefocust op wat hij doet. Daarnaast is hij niet echt bezig met de andere kindjes. Hij leeft nogal in zijn eigen wereldje.

Zijn favoriete bezigheid is alles laten rond draaien, van ballen tot voorwerpen die eigenlijk totaal niet gemaakt zijn om te draaien. Alles moet spinnen. Speeltjes die geluid maken of boekjes lezen, vindt hij ook leuk, maar het is niet zijn favoriete bezigheid.

Hij heeft geen interesse in blijven zitten, tekenen en verven of ander fijn werk.

Hij heeft (nog) niet die zelf-fase, waarin hij alles zelf wil doen. Ik geef hem dus te eten met een lepeltje. Zijn flesje wil hij nu gelukkig wel zelf vasthouden.

Ik weet niet of hij mij goed begrijpt als ik iets zeg of vraag. Soms denk ik van wel, maar soms kijkt hij mij ook aan alsof ik een alien ben, ofzo.

Remus

Op onderzoek

We zijn naar de huisarts geweest en die wist ons te vertellen dat we ons terecht zorgen maken. Op zich hoeft het niets te betekenen, maar het kan natuurlijk wel iets betekenen. Daarom verwees ze ons door naar de neuropediater en gaan we wellicht een onderzoek opstarten. We twijfelden in eerste instantie of dit wel nodig is, want hij is op zich wel een blij kind. Maar als hij wat anders is, willen we hem ook de extra handvaten kunnen aanbieden om hem specifiek te kunnen helpen op bepaalde gebieden. Daarom gaan we ermee verder.

Maar ik hoop dat hij het gewoon inhaalt en verder een ‘normale’ ontwikkeling doormaakt. Het is natuurlijk het belangrijkste dat hij een blij kind is, maar ik wil niet dat het voor hem moeilijker zou zijn op bepaalde gebieden. Dat hij misschien minder kansen zou krijgen of dat hij gepest zou worden. Daar ben ik eigenlijk het meest bang voor.

Remus

Gewoon introvert?

Misschien is hij gewoon introvert. Met onze genen kan dat natuurlijk ook niet anders. Maar ik ben best bang en verdrietig, ook al weet ik nog niets. Ik heb een bang hartje omdat ik ergens wel voel dat er iets niet klopt. Wanneer je zwanger bent, ben je opgelucht dat de NIPT goed is. Als je bevalt, ben je opgelucht dat je baby niets mankeert en gezond ter wereld is gekomen. En als je dan toch beseft dat je peuter toch anders zou kunnen zijn, dan is dat toch even slikken.

Nogmaals: ik vind het niet erg an sich dat hij anders is. Ik ben bang dat hij daardoor geen weg zal weten met zichzelf. Dat hij zich anders voelt of dat hij minder kansen zou krijgen. Of dat hij gepest zou worden, ofzoiets. Ik wil hem die struggles allemaal besparen, maar dat kan ik natuurlijk niet. En dat vind ik wel heel moeilijk.

Maar één ding is zeker: Remus is perfect zoals hij is. Ik zou hem niet anders willen.