Het was zomervakantie en ik had Remus ingeschreven voor een paar dagen speelplein. Dat ging op zich best goed, maar elke ochtend weende hij hartstochtelijk toen ik hem afzette. Het brak werkelijk mijn hart. En elke dag vond ik het moeilijker. Remus is maar een 12tal dagen gegaan over de hele zomer en elke keer was hij zo verdrietig.
En telkens lopen dan ook de emoties hoog bij me op. En op een dag toen ik hem afzette – mijn hart opnieuw brak door zijn verdriet – zette ik mij aan mijn micro. Een tijdje geleden had ik al eens een soort script uitgeschreven maar er niets mee gedaan.
Maar die dag legde ik dat script voor me en begon gewoon te vertellen.
Tegen mezelf, vooral.
Maar toch ook aan andere zorgouders en aan omstaanders.
En zo werd de podcast geboren. In een halve dag vertelde ik over alles wat er door je heen gaat als ouder, over het lange wachten en over hoe het voelt. Hoe je ermee omgaat dat je kind anders is en dat je leven er gans anders uit ziet dan dat je je had voorgesteld. Dat je je verwachtingen moet bijstellen.
Veel mensen vragen mij of het moeilijk was om daarover te praten, maar dat vond ik net heel gemakkelijk. Want ik praat uiteindelijk enkel maar tegen mezelf. Het publiceren daarentegen was dan wel weer een dingetje. Maar ze is er, de podcast Mijn kind heeft autisme.
En ik ben daar echt trots op.
Mag ik even dromen? Ik wil graag ruimte creëren voor gevoelens voor zorgouders en inspiratie voor omstaanders. Er zijn tal van hulpmiddelen over hoe je omgaat met je kind of hoe je x of y kan verbeteren bij je kind met autisme. Maar die gevoelens, het een plaats geven, het rouwproces… Daar is zo weinig ruimte voor. En zo nodig. En met deze podcast ga ik de strijd aan om dit te kunnen creëren. Wordt vervolgd… 🙂
Luister jij mee op Spotify of op Apple Podcasts?
Hallo, als je vertelt over Remus is het net of je 100% over mijn zoontje praat (nu 4 jaar)…Ook uw beleving komt 100% overeen met dat van ons… Leuk om te horen dat we niet een alleenstaand geval zijn.
Ah wat leuk te horen dat het herkenbaar is. 🙂 Ik heb nog maar weinig kindjes tegengekomen zoals onze Remus.
Mooi dat je dit hebt gedaan. Podcasts zijn niet zo mijn ding.. Komt er nog een artikel over?
Als ik mag dromen, zal er een (klein) boek van komen. 🙂
Wat goed van je! Een mooie dappere stap om zelf een stukje te verwerken én anderen ermee te helpen.
Dank je wel! 🙂
Goed gedaan Tamara, zit goed in elkaar en je vertelt het inderdaad heel vlot.
Ik luister af en toe een aflevering tussendoor. Ik luister zelden podcasts, vind het erg moeilijk om me erop te concentreren, het gebeurt te vaak dat ik hele stukken niet hoor. Maar voor jou maak ik graag een uitzondering 🙂
Oh, wat een eer! Dat vind ik erg leuk te horen. En ja, ik herken dat, ik heb dat eigenlijk ook wel vaak met podcasts. Ik kan zelf ook niet zo goed ‘niets doen’ tijdens een podcast waardoor ik mezelf erop betrap de helft niet te horen, haha. :p Vandaar ook de keuze om korte afleveringen te maken.
Waw, wat een fantastisch initiatief!
Dank je wel, Sanne! 🙂