Onlangs deed ik een oproep voor mijn nieuwe rubriek Blogbabbels waarin ik graag de bloggers aan het woord laat. Wie schuilt er achter die bloggers? Hoe staan ze in het leven? Wat is hun grootste droom? Hoe ziet een perfecte dag eruit? Je leest het allemaal hier!

Elke woensdag kun je een uniek interview lezen met een blogger. Vandaag is Irene van tussenmarsenjupiter aan het woord. Irene is een twenty-something huismus waarin ik veel van mezelf in herken. Met haar openhartige pen raakt ze de lezers en deelt ze openhartig wat op haar lever is, of dat nu een mentale breakdown is of frietkotfrietjes.

MIJN MEEST GÊNANTE VERHAAL

Ik gebruikte voordat ik zwanger was een menstruatiecup maar zocht een nieuwe omdat die die ik toen gebruikte ervoor zorgde dat ik lekte. Ik probeerde dus een paar cups uit. Op een goeie dag gebruik ik een volledig nieuwe en ik krijg het ding er met geen mogelijkheid meer uit. Maar echt niet hé. Stress! Huilen! Eens gaan proberen, een uurtje wachten, nog eens proberen. Geen succes. Uiteindelijk heb ik met het schaamrood op m’n wangen hulp van mijn vriend aanvaard die overigens zelf voorstelde om me te helpen, haha. Ja dat ga ik dus niet meer vergeten.

Persoonlijk

Je bent bijna 30 jaar, hoe voel je je daarbij?  
Ik heb 30 altijd als Heel Volwassen ervaren. Ik was er altijd een beetje bang voor. Toen ik 27 werd had ik het gevoel dat ik bijna dertig was, toen werd ik 28 en was dat gevoel er nog altijd (logisch ook want het is ook bijna dertig, haha). Ik heb dat nu, toen ik 29 werd, ook gedacht maar die ‘angst’ om dertig te worden is wel weg. Op zich gaat het niet echt veel verschil maken.
Verder voel ik me vaak nog altijd alsof ik begin 20 ben maar dan wel zekerder van mezelf dan ik toen was. Ik dacht altijd dat dat raar was, dat ik misschien onvolwassen was maar ik hoor nu dat veel mensen dat gevoel hebben. Het is maar een getal hé uiteindelijk. Ik heb er wel vrede mee 🙂

Doorheen je blogs is duidelijk dat David je steun en toeverlaat is, jullie lijken twee handen op een buik. Kun je iets meer vertellen over jullie liefde?
David en ik zijn bijna tien jaar samen en wij zijn elkaars eerste echte lief. Ik heb hiervoor wel een vriend gehad maar dat was meer gewoon een goeie maat dan echt mijn lief. Wist ik toen veel. Toen ik verliefd werd op David was het wel duidelijk dat dit ‘het’ was, kriebels, zenuwachtig gegiechel, 938384 smsjes inclusief. Haha. Wij kennen elkaar van de middelbare school waar we in het vijfde en zesde middelbaar in dezelfde klas zaten. Op het einde van het zesde middelbaar – eind juni – hadden wij ons eindejaarsbal en viel die eerste kus en sindsdien zijn we samen.
Ik vind dat wij een fijne relatie hebben. Ik ben altijd heel onzeker geweest omdat ik totaal niet populair was vroeger en hij wel (als rugbyer en knapperd 😉 ) en ik ging er van uit dat hij vroeg of laat wel zou zien dat ik het toch niet was, maar kijk, tien jaar later zijn we nog altijd een koppel. Wij maken ook ruzie en er zijn ook periodes waarin het minder gaat maar dat laat me dan altijd inzien dat we het daarnaast wel héél goed hebben samen.

Zou je graag willen trouwen? Gaan jullie ooit trouwen?
We zijn sinds december 2019 verloofd dus dat trouwen zit er wel in, de vraag is alleen wanneer. Haha. Ik wou dat wel altijd heel graag en hij ook wel.

Nu is er een baby on the way! Proficiat! Heb je schrik voor het ouderschap?
Een beetje wel. Vooral omdat hij bij ons thuis vroeger niet altijd gemakkelijk was qua communicatie. Toen dacht ik daar niet zo over na en ging ik er van uit dat het overal zo was maar ik besef nu wel dat het in principe ook wel anders kan. Zonder afbreuk te doen aan hoe mijn ouders mij hebben opgevoed (iedereen doet zijn best en handelt ook vanuit een eigen referentiekader dus ik neem niemand iets kwalijk) hoop ik wel dat ik een betere band kan opbouwen met mijn kindje, eigenlijk zoals de band nu op dit moment is met mijn ouders.
Ook het feit dat ik niet alles zelf in de hand heb en veel op me af zal moeten laten komen zorgt ergens wel voor onrust. Ik ben graag goed voorbereid. Ik wil gewoon een lieve mama zijn en zorgen dat mijn kind in een fijn gezin opgroeit en soms ben ik wat bang dat ik daarin ga falen.

Nog geen jaar geleden vertelde je in je blog dat je eigenlijk niet zeker weet of je kinderen wil en je sprak je ook over de optie van adopteren. What changed?
Een negatieve zwangerschapstest. Haha. Ik stond niet te springen om kinderen te krijgen, toen dacht ik op een bepaald moment dat ik zwanger was, deed ik een test en die bleek negatief te zijn. Mijn vriend en ik waren allebei zo teleurgesteld dat dat ons signaal was om er wel voor te gaan.

Een tijdje geleden voelde je je niet zo goed in je vel. Je was daar ook heel open over, dat was heel inspirerend. Hoe gaat het nu met je? Heeft je zwangerschap invloed op je state of mind?
Best goed eigenlijk. Ik schrik er soms zelf een beetje van dat het ‘nu al’ zoveel beter gaat maar daar heeft de baby ook wel iets mee te maken denk ik. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was, wilde ik er echt werk van maken om me een mentaal gezonde mama te voelen tegen dat het kindje er is. Het lijkt me zo al zwaar genoeg, om dan ook nog depressief te zijn… Ik wou er alles aan doen om me tegen de geboorte van ons kindje weer fijner te voelen. Niet dat het volledig opgelost moest zijn hé, maar gewoon mentaal op een fijnere plek zijn. Ik heb dan weer hulp ingeschakeld van een psychologe en heb zelf veel in handen genomen, vooral ook omdat ik tijdens mijn zwangerschap geen medicijnen wou / wil slikken om me er door te helpen (niets tegen mensen die dat wel doen trouwens!).

Wil je iets meer vertellen rond het inschakelen van een psychologe, hoe vaak ging je ernaartoe?
Mij heeft dat wel geholpen en ik kan het eigenlijk iedereen aanraden, zelfs als je geen grote mentale problemen hebt. Het is sowieso fijn om eens met iemand te babbelen die buiten jou en je cirkeltje staat en het is extra fijn dat die iemand je dan wat meer inzicht kan geven in bepaalde dingen, zoals waarom je sommige dingen denkt, hoe het komt dat je zus of zo reageert in bepaalde situaties, … Ik had bijvoorbeeld ook veel ‘onverwerkte’ dingen in mijn hoofd zitten van vroeger en dat komt nu ook allemaal aan bod. Dat is vreemd hé maar ik dacht toen ik daar mijn dieptepunt meemaakte: ik ga naar die psychologe en na een paar keer gaan mijn issues opgelost zijn. Ik dacht dat ze bepaalde dingen ging oplossen en dat het dan gedaan was maar dat is dus niet zo. Er is niet echt een duidelijk eindpunt. Maar ondertussen ga ik nog altijd en zijn we over helemaal andere dingen in gesprek dan waarvoor ik in het begin kwam. Enfin, ik ga nog zeg ik maar door corona ligt dat nu dus wat stil. Ik heb er nu zelf ook niet meer echt behoefte aan om elke week / maand opgevolgd te worden. De consultaties zijn nu ook via de webcam en ik vind dat toch minder fijn dus ik wacht gewoon tot ik weer face to face kan afspreken. Het is niet dat ik het nog echt nodig heb om uit mijn put te klimmen.

Wat zijn jouw tips om te werken aan je mental health?
Hulp inschakelen. Dat vind ik echt een belangrijke. Het is niet altijd gemakkelijk om het toe te geven dat het echt niet goed gaat. Ik had er zelf bijna een half jaar voor nodig, voor ik instortte en er geen weg terug meer was. Eigenlijk grijp je best al vroeger in, voordat je dat dieptepunt bereikt. Daarnaast: veel praten over je gevoelens en ook durven uitzoeken wat je helpt. Ik heb veel podcasts geluisterd, ademhalingsoefeningen gedaan, gesprekken gehad met een psychologe, veel met mijn vriend gebabbeld, erover geschreven, terug een routine ingebouwd, …
Sommige dingen werken, andere niet, dat is compleet normaal maar je moet niet bang zijn om dingen te blijven proberen. Als je vaak incheckt met jezelf, je afvraagt hoe het gaat en waaraan het kan liggen, leer je dat op de duur beter herkennen en kan je ingrijpen als het niet zo goed gaat. En verder: drop alles waar je geen fijn gevoel van krijgt: gewoontes, mensen, hobbies, werk, … Als het je niet veel brengt, weg ermee. Op dat vlak vind ik dat je weinig compromissen moet sluiten.

Nog prangende vragen voor Irene? Stel ze in de comment!