Holy shit! I did it!
Het idee was al een aantal maanden in mijn hoofd gepland. Hoe langer ik erover nadacht, hoe absurder ik het vond. Maar toch bleef het idee rondspoken. Wat als ik het toch eens probeerde? Wat als ik eens echt alleen ga naar Parijs?
Ik ga heel graag naar Parijs, het is de stad waar ik telkens thuiskom. Maar om er nu moederziel alleen te lopen, dat wist ik zo nog niet. Dat was toch andere koek. Omdat het idee maar bleef rondcirkelen in mijn hoofd besloot ik mijn bezoek toch iets meer vorm te geven. Hoe lang zou ik dan gaan? Hoe zou ik naar Parijs gaan? Wanneer? Wat zou ik bezoeken? En hoe meer ik erover droomde, hoe meer ik besliste om er toch voor te gaan. Op een dag dat manlief andere bezigheden had, boekte ik dus gewoon mijn treinrit voor Parijs.
Rijsel – Parijs omvat maar een uurtje en Rijsel ligt 20 minuten rijden van mijn huis. Al snel besliste ik de ‘hoe’ van het verhaal. Als je geluk hebt, betaal je tussen de 25-32 euro voor een enkel tickets. Dus met een grote 50 euro was ik al heen en weer. Ideaal! Ik besliste om het te houden bij één dag. Eigenlijk is dit geen echte reis maar ik vond het een goed begin. Eens kijken hoe een dag mij zal bevallen.
Om 7.50 uur nam ik de trein en rond 9 uur was ik al meteen in het hartje van Parijs. Ik had min of meer een planning in mijn hoofd waarbij ik gaandeweg wel zou improviseren. Ik wou de Sacre Coeur bezoeken, Montmartre, Le Marais, Place des Vogues en liefst nog de Champs Elysées. Liefst wou ik daartussen nog een verre blik werpen op de Eiffeltoren en het park van Luxemburg zou ook wel fijn zijn. Zoals je leest: een veel te krappe planning voor maar één dag. Ik wilde graag ook een museum meepikken zoals het Louvre of Musée d’ Orsay maar dat plan heb ik snel laten vallen. Gezien ik maar een dag naar Parijs ging, wou ik niet de helft van mijn dag spenderen tussen vier muren ook al ben ik een echte kunstliefhebber.
Wat deed ik effectief?
- De Sacre Coeur deed ik als eerste en het was opnieuw adembenemend. Omdat het er niet echt uitziet als een standaard kerk vind ik het juist zo mooi. Omdat het nog vroeg in de ochtend was, liep ik er bijna in mijn eentje. Zalig!
- Le mur des je ’t aime. Eenvoudig maar leuk om eens te bezichtigen. Gezien het niet ver van de Sacre Coeur was, kon ik het niet overslaan.
- Toen wandelde ik naar de kern van Montmartre (en heb ik drie keer de foute weg gekozen) en deed ik wat leuke souvenirwinkeltjes. Eenmaal in Montmartre bewonderde ik de schilders op het pleintje. Het begon toen net te regenen (uiteraard) en ik holde naar de dichtst bijzijnde koffieplaats wat geheel toevallig een Starbucks was. Ik bestelde een café latte, nestelde mij in een hoekje en las mijn boek. Wat voelde ik mij een echte Parisienne!
- Daarna nam ik de metro naar Place des Vogues, wat – naar het schijnt – het mooiste pleintje van Parijs is. Ik had er nog nooit naartoe geweest dus dit keer stond het zeker op mijn to-do lijst. Eerlijk gezegd was ik wel diep teleurgesteld toen ik eraan kwam. Dit noemen ze een pleintje? Het mooiste pleintje van Parijs? De rest moet dan wel strontlelijk zijn want dit pleintje is in elk geval de omweg niet waard. Londens lelijkste pleintje is nog honderd keer mooier dan dit gevalletje. Enfin, ik was gauw weer weg.
- Daarna liep ik naar Le Marais, een buurt dat ik ook nog nooit gedaan heb. Omdat het slecht weer was en om de haverklap druppelde was er echter niet veel te beleven toen ik er ging. Ik kan mij wel voorstellen dat die buurt echt tot leven komt als de zon van de partij is. Ook hier was ik eigenlijk niet onder de indruk.
- Door bovenstaande teleurstellingen te verdrukken, hield ik als laatste halt bij de gekende Champs Elysées waar ik onder andere nog een flitsbezoekje bracht aan de Disneystore (obviously) en Ladurée.
Hoe is mij dit nu bevallen?
Ik vond het echt heerlijk om te vertoeven in de stad van de liefde. Ik voelde mij helemaal niet eenzaam of onveilig. Er waren zelfs drie mensen die mij de weg vroegen én ik heb er twee van effectief kunnen helpen. IN HET FRANS. C’est ridicule, non? Deze dagreis was voor mij vooral om eens te proeven van het idee van alleen op reis gaan. Zelf was ik vooral benieuwd of ik een gesprekspartner zou missen. Ik moet eerlijk toegeven dat dit op sommige momenten wel het geval is. Dan zie je een heel mooi beeld en dat wil ik dan gewoon kunnen delen met iemand. Toch zou ik het iedereen eens aanraden. Je doet op die uitstappen echt wat je zelf wilt en wat je interesseert zonder te moeten rekening houden met iemand anders. Bovendien kun je alles op je eigen tempo doen en kun je echt stilstaan bij de beelden die je overvallen en juist verwonderen.
Ik zou het zo nog eens doen. Nu ik weet dat het mij bevalt, zou ik wel verder durven gaan en zelfs een paar dagen reizen. Parijs was een proef die mij goed bevallen is. De avonden en nachten lijken me dan wel weer moeilijker. Maar heel eerlijk? Ik vind het leuker met iemand naast mijn zijde om samen verwonderd te zijn over wat de wereld te bieden heeft. Als ik kan kiezen tussen alleen of samen zou ik kiezen voor samen. Toch zou het mij niet meer tegenhouden als ik alleen ergens naartoe zou willen. I did it!