Ik werd steeds de laatste gekozen in de lessen lichamelijke opvoeding. Geen idee of dit door mijn onkunde in sport was of doordat ik een eenzaat was, misschien was het wel een combinatie van beide. Maar het is duidelijk dat ik geen topper ben in sport, verre van. En toch slaagde ik erin om mijn doel te behalen en ik verklap je graag hoe dat gegaan is!

Het is waar, gans mijn schoolcarrière werd ik gekozen als laatste, heel af en toe als voorlaatste. Natuurlijk deed dat pijn, maar ik ben altijd al een eenzaat geweest en in het middelbaar had ik wel vrienden maar dat waren vooral jongens. Ik had één vriendin maar die was ook niet erg populair in L.O. dus vaak waren wij twee als laatste gekozen, wat extra vervelend was want zo zaten we nooit in hetzelfde team.

Maar goed, intussen is dit ook al 13 jaar geleden (say what) en mijn punt is dat ik dus heel slecht ben in sport. Lopen vond ik verschrikkelijk. De bieptest. Kill me now. Maar ook andere dingen zoals volleybal (want onhandig) en basketbal (want oog-hand coördinatie), no thanks. Het enige wat ik een beetje fijn vond was turnen. Ik durfde, en als je durft in turnen, dan raak je wel ergens. Iemand vertelde me dat de ganse klas hun hart vast hield als ik een sprong maakte maar ik heb geen brokken gemaakt, gelukkig.

Je zou dus wel kunnen zeggen dat ik een kneusje ben in sporten. Bij een teambuilding ben ik nog steeds paniekerig: ‘Het is toch niets sportief, he’. Of als we iets doen met de familie of vrienden die wat sportief van aard is, ben ik al in de stress, want stel je voor dat ze zouden ontdekken dat ik de conditie heb van een schildpad.. Ik was daar wel echt mee bezig.

En toen zag ik verschillende mensen op Instagram starten met Start2Run tijdens de lockdown en besliste ik dat het tijd was het ook nog eens te proberen. Mijn derde poging, denk ik. Een lesje per keer.

En het is me gelukt! Vorige week rondde ik les 27 af, de laatste les. Ik deed het wel in mineur want het ging echt niet goed waardoor ik een stukje moest wandelen. Ik vond het echt heel jammer de laatste les zo te moeten eindigen (dat zette ik ook op mijn Stories op Instagram), maar ik werd bemoedigd door heel wat mensen en dat deed deugd. Ik kwam tot de conclusie dat het oké is en dat ik het toch geëindigd heb.

En gisteren liep ik 6,30 kilometer, zomaar, alsof het niets is.

Dat was aan een tempo van 6,35 minuten per kilometer. En dat had ik eigenlijk nooit durven dromen! Ik ben echt zo blij dat het gelukt is en ik begin nu ook zo’n type worden dat lopen echt ziet als ontspanning en goede manier om mijn hoofd leeg te maken. Op mijn loopmomentjes ben ik ook echt eens alleen, dat gebeurt bijna enkel dan, vooral te danken aan deze tijden.


Toen ik begon met Start2Run ging ik dood van die twee minuten lopen aan een tempo van meer dan 8 minuten per kilometer.


Maar ik heb dus goed nieuws! Als dit kneusje – dat steeds als laatste gekozen werd in sport – het kan, dan kan jij het zeker! En ik heb voor jou de grootste tip: bouw op. Doe het rustig aan. Het is beter om trager te gaan en het vol te houden dan te focussen op een tempo. Toen ik begon met Start2Run ging ik dood van die twee minuten lopen aan een tempo van meer dan 8 minuten per kilometer. Je moet ergens starten, niet? Luister naar je lichaam.

En laat je niet beïnvloeden door een offday. Ik sta hier dikwijls uitgeput op en met hoofdpijn, en intussen heb ik ontdekt dat lopen daar een goed medicijn tegen is. Echt waar! Gewoon doen! En zoek ook het beste moment voor jou om te gaan lopen. Ik loop bijvoorbeeld het liefst in de ochtend en mijn dagen zijn steeds woensdag – vrijdag – zondag.

Enne, als je start, ben je al veel verder dan al degene die in de zetel blijven plakken. Go you!