Ik heb het nooit lang volgehouden om weekoverzichten bij te houden, maar met goeie moed en veel goesting waag ik er mij aan om maandelijks een overzichtje te maken van de super spannende (not) dingen die in mijn leven gebeurd zijn.

Net als januari vind ik maart een behoorlijk lange maand. Meestal kondigt ze de lente aan, maar dit jaar bleef ze donker en grijs. Inclusief weer de akelige omschakeling naar zomeruur (degene die dit uitgevonden heeft, heeft duidelijk geen kinderen).

Ik ben weer aan het werk!

Kinda crazy, kinda nice. Het ene moment overwoog ik om toch maar even huismoeder te zijn, het andere moment zag ik mezelf toch solliciteren op een leuke vacature – waarbij ik dacht dat ik waarschijnlijk toch wel weer geen kans zou maken. Ik eindig in selectierondes bizar genoeg vaak op nummer twee, nooit op nummer één. Maar kijk, momenteel doe ik een vervangingscontract met kans op vast.

En het beste van al? Het is helemaal combineerbaar met de uren van Remus’ therapie. Ook dat is een wonder op zich. Lang leve flexibele werkgevers die kijken naar hun werknemers en hun motivatie.

Ik ben intussen gestart en het doet me echt deugd om weer onder de mensen te zijn en iets meer te zijn dan moeder. Al is het ook even aanpassen aan een nieuw ritme en krijg ik al stress als ik denk aan de grote vakantie en hoe ik dat zal doen met Remus. Maar oké.

Terrible two kid

Het lijkt alsof mijn lieftallig, vrolijk meisje ingeruild is voor een klein monstertje dat overal tegendraats is. Ik ben geen fan. Het ergste van al is dat ze nog twee maanden moet vooraleer ze effectief twee is. Dus ik vind het niet eerlijk. Rhea beseft nu dat ‘Nee’ ook een antwoord is en dat ze eigenlijk helemaal niet hoeft te slapen, enkel en alleen voor de schone ogen van haar moeder. Zo zitten wij maar weer eens met een kind dat meestal ’s avonds niet slaapt voor 21 uur. Maar de nachten slaapt ze dan wel flink door. Behalve de drie voorbije nachten. *eyeroll*

Maar ze is wel nog fijn gezelschap en ze vertelt hele zinnen – die wij niet begrijpen. Als ik vraag of ze wil slapen, zegt ze steevast nee. Als ik vraag of ze tv wil kijken, zegt ze ‘Titta’ (Tiktak dus). Als ik haar vraag te delen met haar broer doet ze dat heel flink, enkel chocolade is een beetje moeilijker. Ik moet elke dag ‘boos’ zijn op haar en tegelijk zo hard mijn lach inhouden.

Parijs

Op een donkere maandag in maart hadden we zomaar beslist om volgend weekend naar Parijs te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. De kindjes mochten een nachtje logeren bij mijn ouders en wij hebben twee heerlijke dagen gehad. Ik vind het altijd een stukje lastig om zonder de kindjes te zijn, maar dat nam voor mij de fun niet weg. Deze twee gevoelens mogen bij mij perfect naast elkaar bestaan.

We hebben er echt van genoten! Het weekendje is een beetje ter ere van ons 10 jaar samenzijn, deze zomer. De tijd vliegt echt.

Mijn boek

Ik ben al een tijdje aan het schrijven aan mijn script over zorgouder zijn en het komt bijna op z’n einde. Ik heb nu ongeveer 30.000 woorden en afgezien van een paar getuigenissen waar ik op wacht, is het min of meer af. Ik ga het wel nog eens nalezen en ik zoek ook een Chinese vrijwilliger die het ook eens wil bekijken.

En dan moet ik het indienen. Ik heb eigenlijk ook geen idee hoe je daaraan moet beginnen. Moet ik nog opzoeken! Ik vind het indienen zelf ook wel nog een drempel.

Maar al bij al ben ik heel trots op het resultaat, ongeacht wat ermee concreet gebeurt.

Meerdanmama bestaat twee jaar

De mijlpaal is stilletjes voorbij gekropen maar op 4 maart blies Meerdanmama alweer twee kaarsjes uit. Het lijkt alsof ik ‘m al veel langer heb, maar dat gevoel heb ik vooral omdat ik altijd al geblogd heb.