Ik wou zelf dat ik dit ergens gelezen of gehoord had, daarom maak ik er graag een artikel over. Want die eerste dag thuis met je baby kan best wel pittig zijn. Zelf ervaarde ik de eerste nacht met mijn baby als de pittigste nacht ooit. En dat was blijkbaar normaal, maar dat wist ik toen nog niet.
In België is het nogal de gewoonte om in het ziekenhuis te bevallen met je gynaecoloog en dat deed ik toen ook. Ik dacht wel eens na over een thuisbevalling maar mijn man was daar absoluut niet voor te vinden, dus het werd sowieso een ziekenhuisbevalling. Op zich ben ik best wel blij met die keuze, het voelde goed aan, zowel vooraf als achteraf. Voor mijn tweede kindje denk ik er sowieso over na om poliklinisch te bevallen, maar dat vertel ik dan eens in een andere post.
In het ziekenhuis ging het goed. Remus moest natuurlijk een beetje op zijn plooi komen, net zoals wij trouwens. Maar dat verliep eigenlijk echt vlot. Ik kreeg veel hulp van de vroedvrouwen bij de baby: verversing, badje en borstvoeding. Je werd er echt verwend.
Het werd wel even lastig toen de babyblues er in hakten bij mij. Opeens was ik een wenend schaap die zich afvroeg waar ik toch aan begonnen ben. Terwijl ik dat eigenlijk niet echt voelde, maar toch was het daar. Ik begon mij ook af te vragen hoe ik dat in hemelsnaam alleen zou kunnen doen, zonder een team van vroedvrouwen rond me heen. Thuis. Wanneer mijn man ook weer moest gaan werken (oké, halve dagen wel, maar toch). Het was allemaal nogal overweldigend.
Maar dan ga je uiteindelijk toch op die derde dag naar huis. Het is even zoeken, maar het gaat goed. Je weet wat je moet doen. Je enige doel is om je baby in leven te houden, dat moet lukken. De eerste uren verstrijken en het lukt je. Je kan nabijheid aanbieden, hij slaapt lekker en hij eet ook even flink zoals in het ziekenhuis.
Maar dan komt die nacht eraan.
En de nacht was verschrikkelijk. Remus weende bijna aan één stuk door. Kapot waren we. We kregen hem niet getroost, niet met nabijheid, niet met voeding, met niets. Wanhopig, werd ik. Is dit het nu? Zal dit het nu zijn voor de komende weken – maanden – jaren? Dit kan ik niet, dat houd ik nooit vol. Compleet geradbraakt, belde ik om een afspraak te maken met de vroedvrouw voor zijn hielprikje. Dat moest namelijk nog gebeuren. Toen ze vroeg hoe oud de kleine meneer precies was, vertelde ze meteen uit zichzelf dat we waarschijnlijk net een heel lastige nacht gehad hebben. Ik kon mijn oren niet geloven. JA. Dat klopte! Blijkbaar worden de darmpjes gevormd op de vierde nacht (soms iets eerder) en dat alle baby’tjes het daarom zo moeilijk hebben die nacht. Ze stelde me meteen gerust dat het lastigste nu voorbij is, de volgende nachten zullen veel beter meevallen.
En gelijk had ze. Na die eerste nacht sliep Remus als een roosje. Nu nog steeds trouwens, met zijn 20 maanden. De nachten dat hij slecht slaapt, komen helemaal niet vaak voor.
Die vierde nacht, daar heeft niemand me voor gewaarschuwd en ik wou dat ik het wist. Ik hoop met dit te schrijven dat ik meerdere mama’s kan waarschuwen. En tegelijk ook geruststellen. Komt goed!
Dat is inderdaad iets waar ik ook nog niet eerder van gehoord heb! Vind sowieso dat er over het algemeen weinig gesproken wordt over wat je kunt verwachten de eerste week na de bevalling. Gelukkig dat hij goed door slaapt sinds die nacht 🙂 Daar kun je blij mee zijn.
Ja, eigenlijk heb je helemaal gelijk. Een blogpost over de ganse eerste week is eigenlijk ook wel een goed idee! Ik kus inderdaad mijn handjes met zo’n goed slaperke. Het is niet iedereen gegund!
Och ja die eerste nacht. Zo spannend. Noa deed het erg goed (met slapen en drinken gelukkig) maar was echt onwijs zenuwachtig… Gelukkig hadden we echt een hele fijne kraamhulp die ons overal overdag mee hielp zodat de stress steeds minder werd de avonden. Tis ook heel wat na zo’n ervaring (laten we een bevalling maar zo noemen haha) een hummeltje die afhankelijk van je is meer naar huis nemen.
Ja, dat is zo hé! Wat leuk dat je zo kon rekenen op de kraamhulp. Ik had ook een kraamhulp voor een paar uur per week, maar daar had ik echt weinig hulp aan. Die kwam hier zo binnen en vroeg wat ze kon doen. Ik was zo nog niet helemaal gerecupereerd en wist het niet zo goed en dan stonden we daar nogal awkward. Ik heb ze dan maar aan het koken gezet. Ik stelde haar ook nog vragen rond borstvoeding, maar ze zei dat ze er niets van afwist. Oké dan. Ik heb ze maar 1 keer laten komen. :p
Raar eigenlijk hè, dat je dat niet verteld wordt. Je verwacht daardoor onbewust dat het allemaal gelijk soepel en als vanzelf gaat. Leuk om te lezen dat in België meer de gewoonte is om in het ziekenhuis te bevallen dan thuis. Hoewel in Nederland de gewoonte nog steeds wel iets meer thuisbevallen is denk ik, kiezen tegenwoordig wel steeds meer mensen voor het gemak en de ‘veiligheid’ van poliklinisch bevallen.
Ik vind dat zo gek dat in Nederland de meesten thuis bevallen en hier in België dat echt afgeraden wordt. Ik snap dat niet, dat dat zoveel kan verschillen! Mijn zusje woont in Nederland en beviel ook poliklinisch, heeft ze helemaal geen spijt van. Lijkt me wel fijner om dat ‘veilig’ gevoel inderdaad wat meer te hebben. Een thuisbevalling lijkt me ook wel iets, maar ik weet niet.. Ik weet niet of ik het zou doen, ik ben dan bang dat er iets mis zou kunnen gaan. Mijn man is totaal niet te vinden voor thuisbevallen, dus dat is sowieso een no-go hier dan. :p Maar het wordt heel waarschijnlijk poliklinisch voor ons meisje!
• Wat fijn om te lezen en te weten.
• Hier sliep mijn baby de eerst maand erg slecht. Gelukkig dat mijn man ook af en toe eens op stond. Ma na die eerste maand sliep hij gewoon door. Hij is er nu 11jaar en ik heb eerlijk geacht geen last van die vervelende nachten. Hij laat ons zelf slapen en ga gewoon naar beneden en zet dan de tv op. Ik hoop dat bij jullie nog fijne nachten zal komen.
Oh, klinkt zalig! En amai, na 1 maandje al doorslapen, das fijn! Hier duurde het wel even voor hij een vijftal uurtjes doorsliep, maar viel ook al bij al mee. Ik kan eigenlijk helemaal niet klagen van de nachten!
Ik herinner me vooral dat we met Janna thuis kwamen, bakje met baby op de tafel van de eetkamer, en dat ik dacht: “en wat moet ik nu doen??” Geen idee had ik, wat ik moest aanvangen 😀
Exact dat! Die baby staat daar en je hebt precies nog niet verder gedacht dan het ziekenhuis 😀 Uit dat ziekenhuis komen was trouwens ook een surrealistische ervaring, het besef dat er gewoon nog mensen rondwandelden en auto’s niet waren blijven stilstaan ofzo. Hahaa hoe intens is dat eigenlijk allemaal zeg 🙂
Hahaha, maar dat is echt zo! Opeens komt dat besef keihard binnen dat je het nu zelf moet doen, zonder de vroedvrouwen en zonder hulp (en wel met de babyblues). Dat was toch ook even een reality check hier. :p Maar ik dacht: het enige wat ik moet doen, is hem in leven zien te houden, haha.
Haha amai dat had ik ook! Na die vijf dagen in die ziekenhuiskamer strompelde ik naar buiten en dat was zo onwerkelijk dat iedereens leven gewoon doorging zoals normaal en dat er bij ons ineens nieuw leven was. Hu we gaan naar huis en wat nu? HELP?! :p En dan zijt ge thuis en weet ge totaal niet wat doen. Oké ja, ‘k zal wat in de zetel gaan zitten zeker met de kleine? Haha. Ik kan er nu wel om lachen maar ‘k vond dat totaal niet tof eigenlijk.
Wat is Remus een schattige baby als kleine ukkepuk <3 En ik vind dat walvisdekentje supermooi!
Ooh dank je wel! Dat is altijd een leuk complimentje, haha. En het walvisdekentje kreeg ik als geschenkje van mijn schoonzus die het zelf gemaakt had voor Remus! Echt een heel leuk cadeau, ik gebruik het nu nog 🙂
Dat is nu ook het eerste dat ik ervan hoor. Ik ben ook nog 4 nachten in het ziekenhuis geweest en vond de 1e net zo lastig als de 4e als de 25e trouwens. Ik denk dat de oudste 6 maanden was toen die begon door te slapen en de jongste 2 jaar… En hier een man die direct volle dagen ging werken en nog 3 uur pendelde ook per dag, dus als ik in tranen belde dat ik het niet meer aankon was het sowieso nog anderhalf uur wachten eer hij thuis was, als er geen te erge file was. Man man, het waren toch ware tijden. Ik had wel veel aan de kraamhulp en de vroedvrouwen die aan huis kwamen, daar keek ik altijd enorm naar uit.
Amai dat klinkt als een erg intense en zware periode! Wat naar dat de nachten even zwaar waren, misschien heb ik dan net wat meer geluk gehad met het slaapritme wellicht. Het klinkt ook wel echt heel zwaar als je er zo kort helemaal alleen voor staat, ook al heb je dan misschien wel kraamhulp. Je partner is dan vaak wel degene dat je nodig hebt. Op zich heb ik dan ook weer geluk gehad, want mijn man deed dus halve dagen, daaraan vakantie gekoppeld en hij belde me ook wel af en toe als ik het zwaar had. Gelukkig is het een periode!
Zie, dat wist ik ook niet. Ik heb vijf dagen in het ziekenhuis gelegen maar ik kan me niet herinneren dat die vierde nacht lastiger was. Als er ’s nachts iemand aan’t wenen was, was ik dat, haha :’p Ik vond die eerste nacht thuis ook pittig. Niet omdat Dallas ontroostbaar was maar gewoon omdat ik zoiets had van wat nu? Zenuwachtig, nog helemaal in de lappen van die operatie, niet goed weten wat en hoe. Brr.
Ja, bij ons was dat echt toch een groot verschil met de andere nachten en blijkbaar toch iets dat ‘normaal’ is. Dus vandaar dat ik er graag ook even over schrijf. Nuja, op zich is het sowieso een rollercoaster. Die babyblues zijn daar ook en dan is dat ook erg intens om er opeens alleen voor te staan in je eigen huis, zonder hulp. Dat gevoel had ik zeker ook! Ik dacht gewoon: ik moet hem in leven houden, das alles. Haha. Dat is best wel een heel intense periode, sowieso inderdaad!
Wat goed om te weten inderdaad! Heel stom achteraf dat mensen je dat niet gewoon vertellen vooraf.
Niemand vertelde mij dat in elk geval, ik had het wel graag geweten op voorhand. Ik dacht even dat alle nachten er zo zouden uitzien thuis, maar dat was gelukkig niet zo!
Bestaat dit echt, de vierde nacht? Hier geen enkel verschil te merken met de eerste, tiende of duizendste nacht eigenlijk 😀 Ik heb na 4 jaar helaas nog steeds een slechte slaper in huis. Hopelijk hebben jullie met nummer 2 ook zoveel geluk!
Oh no! Dat klinkt echt niet leuk, eigenlijk. Is dat dan echt 4 jaar dat je kindje over het algemeen een slechte slaper is? Hopelijk toch in de toekomst beter! Hier hebben we echt een slaapkopje, maar hoorde ook al van ouders dat ze dat vroeger ook hadden en nu ze wat ouder zijn ook de goede nachten op 1 hand kunnen tellen.
Ja, 4 jaar… zijn zus sliep door op 2.5 jaar dus daar hadden we bij hem ook op gehoopt. Helaas! Op een goede nacht is hij 1 à 2 keer wakker. Hij heeft in zijn hele leven nog geen 10 nachten doorgeslapen. Sinds we weten dat hij hoogsensitief is, zijn we ook gestopt met oplossingen zoeken (want geloof me, we probeerden letterlijk alles en kwamen er zelfs mee in de krant hihi). Hij heeft gewoon nogal veel te verwerken en ’s nachts gaat dat ook door. We zijn het intussen al zo gewend, ik weet niet of ik zelf nog ooit ga kunnen doorslapen eigenlijk 🙂 Want zelfs als de kindjes een nachtje weg zijn, word ik uit gewoonte wakker.
Klinkt wel erg pittig, wow! Ik snap wel op den duur dat je er toch gewoon wakker van wordt uit gewoonte, maar hoop toch dat dit met tijd verandert. Dat klinkt ook inderdaad wel als een uitdaging als je kind hoogsensitief is, om er op een manier mee om te gaan die goed aanvoelt voor hem. Dat moet zoeken zijn, zeker? Ik zie net je blogje over “Vurig sensitief” en vind ik wel heel interessant! Zo fijn dat je daarover schrijft ook!
Had ik post-it notes, dan schreef ik dit ergens op denk ik.. Wordt idd niet over gesproken, good to know!
Fijn om te lezen dat het allemaal toch snel veel beter ging 🙂 Maar ik kan me voorstellen dat dat ook weer van kind tot kind afhangt…
Ik vond dat toch! De vroedvrouw zei dat het erg normaal is en dat de darmpjes moet gevormd worden. Nuja, het ene kind zal er misschien wel feller op reageren dan het andere kind, maar ik was toch wel geschrokken van die ene nacht!