De dag van vandaag zie je vaak ‘echte’ verhalen over zwangerschap en ouderschap. Die roze wolk wordt meer en meer in vraag gesteld en ook bekende personen geven aan dat het niet altijd een walk in the park is. Maar daar heb ik eigenlijk ook wel iets over te zeggen.
Ik krijg nogal het gevoel dat nu enkel de lastige kant (als ik het zo mag noemen) wordt belicht van een zwangerschap of ouderschap. En natuurlijk mogen ook die gevoelens er zijn, ik ben blij dat daar zo eerlijk over wordt gecommuniceerd. Maar lastige verhalen worden zoveel meer onthouden. En net daarom wil ik daar graag iets over schrijven.
Want eerlijk?
Ik was bang om zwanger te worden. Deels door de horrorverhalen: het lukt niet of je verliest je kindje of … Er zijn er genoeg. Maar ik was ook doodsbang door de verhalen van (aanstaande) moeders die het lastig hebben. Echt, ik dacht er even aan om er gewoon niet aan te beginnen.
En toen werd ik zwanger.
En zelf had ik echt wel die roze wolk. Ik had nauwelijks last van kwaaltjes, ik droeg mooi naar voren en alles verliep vlekkeloos. Remus werd zelfs geboren op zijn uitgerekende dag.
Maar ook ik had natuurlijk wel (in mindere mate) last van zuuroprispingen, rugpijn en wat bekkenpijn. Hoort erbij. En viel op zich reuze mee. En ja, een bevalling doet pijn, ja. Maar ik had zeker een prachtige bevalling.
En toen was hij er.
En ook dat viel goed mee. Natuurlijk was ik ook heel erg onzeker, vroeg ik me af of ik het wel goed doe, of wat ik precies moest doen (nog steeds trouwens, haha, dat gevoel gaat niet weg). Remus sliep al vrij goed, dronk ook goed en was een nieuwsgierige baby. Ook hij had af en toe wel krampjes maar op zich viel dat ook heel goed mee.
Wanneer ik super gestresst was, kalmeerde ik me met de gedachte: het enige wat ik moet doen, is hem in leven zien te houden. En dat lukte die eerste nacht uit het ziekenhuis en na die nacht vertrouwde ik er wel op dat het wel goed zou komen.
Ja, er zijn momenten dat ik het soms ook niet weet, er zijn momenten dat ik denk dat ik gewoon wil slapen. Maar het is de minderheid.
En ik durf het bijna niet zeggen.
Maar ik had wel die roze wolk. En ik wil jou gewoon vertellen: hij bestaat. Oké, niet voor iedereen, maar laat je niet bang maken door de vele lastige verhalen. De positieve verhalen komen gewoon niet altijd tot zijn recht. En dat is oké.
Dit is natuurlijk geen kritiek op deze lastige verhalen, want ik ben net blij dat deze gedeeld worden. Maar ik hoop dat ze ook niet te veel de positieve verhalen verdringen. Want het kan ook echt heel erg mooi en roze zijn.
Het Tamara,
Prachtig beschreven vind ik. Ik had ook die roze wolk, twee keer zelfs 🙂 en door jouw stuk hier te lezen besef ik pas dat ik dit eigenlijk nog nooit gezegd had. Ik was super graag zwanger en had geen enkel symptoom, niets! De bevalling dat was wel iets anders helaas. Het doet deugd om beide te lezen al is de laatste jaren de focus verschoven naar vooral de negatieve verhalen.
Hey Sarah, dank je wel! Dat was exact ook mijn gevoel en ik vind het op zich helemaal oké om een realistisch en compleet beeld te hebben van de zwangerschap (en bevalling) maar wat ik met mijn verhaal wil proberen, is om mensen minder bang te maken voor een zwangerschap. Want ik was echt bang door alle verhalen, terwijl dat eigenlijk niet altijd nodig is. 🙂
Och. Ik heb mijn zwangerschap echt als een hel ervaren. Geen moment van genoten helaas. Ook deels door angst. Als je er 2 jaar over doet een kleintje in je buik te krijgen ben je nóg banger dat het er ineens niet meer zou zijn. Ik heb dat dus echt gehad totdat ik hem hoorde huilen tijdens mijn bevalling. Toen pas de opluchting alles is goed. daarbij zijn er zeker zoveel vervelende verhalen in de omloop; zo jammer. Ook van die horror bevallingen. De mooie verhalen blijven meestal uit, zo zonde. Ik kijk met een fijne blik terug op mijn bevalling. Nee het is geen pretje maar ik heb zeker geluk gehad met een snelle bevalling en spoedig herstel. En je hebt helemaal gelijk; mensen moeten zich niet laten bang maken, maar kan me voorstellen dat dit er toch ergens diep in zit.
Oh ja, dat is inderdaad wel heel naar. Ik snap dat je het dan ook echt als een hel ervaart. Ik kan me zelfs niet voorstellen hoe dat moet zijn, klinkt echt heavy! Op zich is het misschien inderdaad wel goed dat beide verhalen gewoon wat naar voren komen, want zowel positieve als negatieve verhalen mogen er zeker zijn.
Ik was ook bang om zwanger te zijn vooral omdat ik op zag tegen bevallen. Uiteindelijk was de wens een kindje te krijgen toch groter. Het zwanger zijn zelf vond ik lastig en zalig tegelijk, de baby in mijn buik voelen vond ik magisch maar gek genoeg mis ik dat nu hij geboren is ook totaal niet. De bevalling vond ik horror en eerlijk, ik wil dat ook nooit meer meemaken. Mijn roze wolk nu is eerder een roze regenwolk: intens gelukkig met de baby en toch overvalt mij soms zo’n triest gevoel. Ik ga er zelf nog iets over schrijven ook want amai het is wel intens.
Ik vind het wel fijn om allerlei ervaringen te lezen, zowel negatieve als positieve. Ben alleszins blij om te lezen dat jij het allemaal heel positief ervaren hebt, ondanks de kwaaltjes.
Oh, wat naar dat je een horrorbevalling gehad hebt. Ik begrijp dat die roze wolk dan wel wat donkerder oogt. Dat mag ook, je mag voelen wat je voelt en dat ook uitspreken (gelukkig!). Mijn zus had de ganse zwangerschap zo afgezien dat ze de bevalling een eitje vond, maar zij had zo’n horrorzwangerschap dat ze dat ook niet meer wil meemaken. Zoals je zegt, het evenwicht moet er zijn: zowel positieve als negatieve verhalen. Beide kunnen voorkomen, maar omdat heel veel mensen echt bang zijn om zwanger te worden, wou ik toch graag mijn verhaal delen. Zodat het evenwicht wel een beetje blijft.
Die baby blues vlak na de geboorte zijn crazy, hé. Ik had daar ook ongelooflijk last van! Maar na een tijdje was dat gelukkig ook even snel weg als ze gekomen waren. Maar ik weet nog heel goed dat ik zat te bleiten en echt denken van: “Waar ben ik aan begonnen? Ons leven was zo goed, wil ik eigenlijk wel een kind?” Maar dat zijn vooral hormonen, maar inderdaad heel erg intens!
Het is al even geleden (ahum), maar ik was graag zwanger. Echt: graag zwanger. Ik heb ervan genoten. En ik miste dat toen ze geboren waren. Ik genoot van het gevoel met z’n tweeën in één lijf te zitten. Van die intimiteit. Van die bewegende baby. Van de nabijheid.
En ja, ik herinner me ook de vervelende dingen. De misselijkheid de eerste maanden bij de jongste. De vermoeidheid. De angst. De ongerustheid. De schrik voor de bevalling. De gigantische buik. Mijn schoenen niet meer kunnen dichtknopen. Die GIGANTISCHE buik, zei ik dat al? Hehe. Janna werd 10 dagen te laat geboren, Milan was een flinke brok van 4 kilogram die nog een week wachtte, en zich in de laatste week keerde. Hij lag dwars, en na de uitgerekende datum is hij nog in de goede positie gaan liggen. Dat was griezelig, dat was pijnlijk, ik had het gevoel dat er een buitenaards wezen in mijn buik zat te woelen 😀
Maar: ik was echt, écht graag zwanger 🙂
Oh, wat leuk dat je echt zo graag zwanger was! Het is uiteindelijk ook wel iets heel speciaal, vind ik. Een eer als vrouw om de kindjes te mogen dragen en zo dichtbij te mogen voelen. Ik vind dat beide moeten kunnen: de vervelende dingen maar ook de leuke dingen. En met deze post wou ik echt graag eens de focus gaan leggen op de leuke dingen. Ik miste het ook best wel toen Remus geboren was, opeens is hij niet meer zo heel dichtbij. Ik miste de schopjes. 🙂