Intussen ben ik al bijna anderhalf jaar mama, als je de zwangerschap erbij rekent al meer dan 2 jaar. Daarbij viel me op dat het moederschap echt wel vol met tegenstrijdige gevoelens is.

Het begint eigenlijk al met de zwangerschap.
Je voelt de baby groeien in je buik. De baby is nog even van jou alleen. Als mama bouw je meteen een innige band op met je kleintje. Aan de ene kant verlang je wel tot je de baby kan ontmoeten, maar aan de andere kant wil je de baby ook wel nog even bij jou houden.

En dan is je baby er en is hij zo klein.
Wat verlang je tot hij meer kan: naar zijn eerste glimlach, buikrol, kruippogingen en stapjes. Maar aan de andere kant mag hij eigenlijk toch wel ook zo klein blijven (en veel slapen). En over een jaar betrap je je er zelfs op dat je je afvraagt waar die kleine baby al naartoe is. Laat staan dat je even een pasgeboren baby mag vasthouden. Was mijn baby ook zo klein en zo licht? Heb ik dat gemist?

En dan weent de baby in de opvang.
En wat vind je dat zielig. Dat totje als hij beseft dat je ervandoor gaat en dat hij daar moet blijven. Je moet er bijna zelf van wenen. Je wenst vurig dat hij niet meer zo’n verdriet heeft en gewoon lekker kan spelen. Een beetje later komt een moment waarin je hem gewoon afzet en hij bijna rennend binnenloopt in de opvang. Hij kijkt niet meer naar je om en dan voel je je eigenlijk een beetje verraden. Waar is dat totje? Je baby heeft je plots wat minder nodig. En dat is goed, want dat wilde je zo. Maar stiekem was het ook wel leuk dat hij je nodig had.

En dan is het aangebroken om hapjes te leren eten.
Wat heb je daar naar uitgezien! Eindelijk kun je hem introduceren in de leuke wereld van smaakjes en structuur. Maar wat een strijd is dit. Hij smijt alles op de grond. Soms proeft hij, maar meestal niet. Groentjes? Dat lust hij niet zo. Korstjes gingen vlot binnen tot hij besefte dat hij liever het vulsel eet. En dus vliegen korstjes ook de grond in. En dan mis je wel de tijd waar hij enkel de borst of fles nodig had. Koekjes zijn geen probleem, trouwens.

Over dat stappen gesproken…
Toen hij nog overal kroop, viel het mee. Maar nu hij stapt (en klimt), heb ik ogen te kort. Mag hij weer even naar niet-stappen gaan? Ik mis die tijd. En tegelijk is het ook leuk om samen te kunnen spelen in het speelpleintje of in de tuin. Mocht hij nu eens niet overal op willen klimmen, zou het toch ook al fijn zijn, haha.

Intens gelukkig, enorm kwetsbaar.
Dat vat het moederschap voor mij wel een beetje samen. Wat een intens geluk, wat een extra dimensie aan je leven, wat een zegen moeder te mogen zijn. Maar wat een kwetsbaarheid, de beschermende leeuwin in je waakt en ligt steeds op de hoede. Het kan zo ongelooflijk misgaan allemaal. Maar wat een betekenisvol leven.

Ze worden steeds maar groter waardoor je ook steeds weer een beetje afscheid moet nemen van die fase. Ik knuffel superveel en ik geef veel kusjes. Ik kietel hem tot hij het uitgiert. Soms liggen we samen in de zetel. Hij kijkt mij aan alsof ik alles ben. En wauw, ik hoop dat dit allemaal zo lang mogelijk mag blijven zijn. En toch weet ik dat hij moet opgroeien en zelfstandig worden en weetikveelwat. Maar niet vandaag. Niet binnenkort.

Ervaar(de) jij ook tegenstrijdigheden bij het ouderschap?