Bij mijn eerste zwangerschap overwoog ik eigenlijk stiekem wel om een thuisbevalling of poliklinische bevalling te doen. Bij een poliklinische bevalling komt het er eigenlijk op neer dat je wel in het ziekenhuis bevalt, maar dat je dezelfde dag nog (of eventueel na een nachtje) naar huis gaat. Dat leek me wel wat, om dat begin meteen van thuis uit te kunnen meemaken.
Al heel snel werd thuisbevalling hier geschrapt: mijn man was daar absoluut niet over te spreken en het is nu niet dat ik dat zelf echt per se wilde. Dus we beslisten al gauw dat dit het ‘m niet zou worden. Mijn man vindt de veiligheid en comfort dat een ziekenhuis te bieden heeft best wel belangrijk. En ik snap dat. Zeker bij een eerste kan dat een grote rol meespelen, want je weet niet echt wat er op je afkomt.
Uiteindelijk kozen we voor het gemak van een ziekenhuisopname voor ons eerste kindje en daar heb ik eigenlijk geen moment spijt van gehad. Ik had best wel een vlotte bevalling, maar ik wist amper iets van baby’s. Het team van vroedvrouwen waren stuk voor stuk erg lieve mensen die me goed op weg geholpen hebben met borstvoeding, badje geven en ook wel verluiering. Ja, ik had wel al eens een luier verschoond, maar ik denk dat ik het nog nooit juist gedaan heb voor ik zelf kinderen had. Ook toen de baby blues er wel even inhakten, kon ik rekenen op hun steun en de veilige omgeving. Remus en ik werden verder goed opgevolgd. Intussen kreeg ik daar mijn maaltijden -en eindelijk koffie!- en het eerste bezoek weet dat je al niet te lang kan blijven (wat in een huiselijke toch dikwijls anders uitdraait). Het was een erg goede keuze geweest.
Nu beslis ik toch anders. Ik ga voor een poliklinische bevalling.
Het virus speelt daar wel een rol in. Oké, ik beval pas in juni, maar dat virus zal niet per se minder rondcirculeren omdat het iets dichter tegen de zomer is. Daarom lijkt het me veiliger om na de bevalling gewoon naar huis te gaan.
Daarnaast wil ik daar ook niet in mijn eentje zitten wegkwijnen in het ziekenhuis. Het kan misschien wel als rust aanvoelen, maar het zegt me echt niets. Ik zou het niet erg vinden minder bezoek te krijgen, maar geen bezoek vind ik wel wat jammer. Vooral mijn man en mijn zoontje zou ik te veel missen.
De grootste reden is eigenlijk vooral dat ik dus bij mijn familie wil zijn. Ik wil de eerste dagen samen beleven en ik wil geen drie dagen gescheiden zijn van Remus. Ik zou hem natuurlijk ook wel kunnen zien in het ziekenhuis maar dat is toch beperkt en ook anders. Ik weet nu ook min of meer wel hoe je moet zorgen voor een baby, dus dat moet lukken. Daarom ga ik hoogstwaarschijnlijk poliklinisch bevallen.
Ik besprak mijn idee met de vroedvrouw en zij vond dat zeker oké. Ze zei al dat ze me zeker goed kon ondersteunen en de eerste dagen kon vrijmaken om wat meer langs te komen. Met een bang hartje vertelde ik mijn idee ook aan mijn gynaecoloog. Ik dacht namelijk dat hij er nogal tegen zou zijn en me toch zou aanraden te verblijven in het ziekenhuis. Maar hij was ook meteen erg positief en hij vertelde dat het zeker een goede keuze was bij een tweede kindje.
Daarom kies ik dus voor poliklinisch bevallen en intussen sta ik nu zonder enige twijfel achter mijn keuze. Dit voelt goed. Zijn er nog ladies die poliklinisch bevallen zijn of dat overwegen?
Interessant! Lijkt me een goede keuze 🙂
Ik kende de term precies nog niet, maar dit is wel good to know. Als mijn vrouw ooit zover is wil ik dit toch ook wel in overweging nemen, al denk ik ook wel dat we voor een eerste kind zeker de backup van het ziekenhuis kunnen gebruiken..
Bij mijn eerste was ik wel blij met de ziekenhuisopname, want ik kende er ook echt niets van. Maar toen was er natuurlijk ook nog geen Corona enal. Dusja, het overwegen wel waard, hoewel ik bij een eerste zelf wel opnieuw zou kiezen voor een opname, denk ik!
Klinkt als een hele goede en weloverwogen keuze!
Dank je wel, dat is het ergens ook wel 🙂
Ik denk dat je ook wat sneller kan herstellen als je in je eigen omgeving bent, als je genoeg rust kunt nemen natuurlijk want dat is dan wel weer een valkuil :p
Ja, eigenlijk wel! Ik hoop het toch, haha. Ik denk wel dat het ergens ook fijn is in een vertrouwde omgeving te zitten.
Ik denk dat het inderdaad een heel goede keuze is! Hier in Nederland is poliklinisch bevallen volgens mij ook de standaard als je in een ziekenhuisomgeving wil bevallen, tenzij je al een medische indicatie hebt vooraf. En zelfs dan geldt dat als je naar huis mag, je volgens mij ook wel gewoon naar huis moet. Zeker weten doe ik dat niet, maar toch.
Wat Audrey hierboven zegt is inderdaad het geval in Nederland. Ik ben zelf ook poliklinisch bevallen; niet bewust haha. Ik heb wel gekozen zelf voor het ziekenhuis en alles ging zo voorspoedig dat we een aantal uren later alweer thuis zaten. Zodra alles goed is met jou en de kleine (geen complicaties), als je hebt geplast en onder de douche bent geweest ‘moet’ je gewoon naar huis.
Mooie keuze, zolang het voor jullie maar goed voelt. Dat is het aller belangrijkste.
Oei, is plassen een belangrijke? Dat weet ik zelfs niet meer, haha. Mijn zusje woont ook in Nederland en is inderdaad ook zo bevallen. Op zich ben ik wel blij geweest voor een ziekenhuisopname met Remus, maar nu voel ik me er een pak zekerder bij.
Als je het zo beschrijft, ben ik eigenlijk per ongeluk poliklinisch bevallen 🙂 Om 20u30 was hij er en de volgende dag na de middag gingen we naar huis. Ik zag ook het nut niet in van langer blijven, was thuis veel meer op mijn gemak. En inderdaad ook het oudste kindje waar je rekening mee moet houden. Succes alvast!
Haja, exact dit! En gewoon hopen dat je thuis wat rust kan vinden, haha. Dank je wel!
Ik vind het een goede keuze, zeker voor een tweede baby en in deze corona-tijden.
Bij mijn eerste heb ik in stilte nagedacht over thuis bevallen, maar toen was dat nóg meer dan nu de uitzondering. Achteraf gezien was ik blij dat ik voor het ziekenhuis gekozen had, want de bevalling liep niet vlot en ze hadden me waarschijnlijk toch naar het ziekenhuis moeten brengen.
Bij nummer twee overwoog ik dus géén thuisbevalling. Ik ben ook vrij lang in het ziekenhuis gebleven (was toen nog veel langer, en kreeg een dag extra).
Aha ja, snap ik helemaal! Het blijft natuurlijk een (klein) risico om thuis te bevallen. Ik vind het echt gek dat het bij onze noorderburen dan wel weer de gewoonte is om thuis te bevallen. Op zich vind ik het ook wel charmant, maar kies toch liever ook voor de veiligheid van een ziekenhuis. Ik voel me ook erg goed bij het ziekenhuis en mijn gynaecoloog en dat doet er ook wel veel aan, want je leest toch ook wel andere verhalen.