Graag wil ik elk jaar een brief schrijven voor mijn zoontje, lijkt me leuk voor hem later maar ook voor mezelf als herinnering.

Het was 29 juni, de warmste dag van het jaar en jij besliste om vandaag ter wereld te komen, op je uitgerekende dag. Toen je voor het eerst in mijn armen lag, begroette ik je met ‘Dag baby’, iets wat ik nu ook nog vaak tegen je zeg. Mijn baby, mijn flinke jongen. Ik was verwonderd toen ik je zag, een klein jongetje dat net kwam uit mijn buik, zo perfect. Zo menselijk, ook. Dikke billetjes, die heb je nog steeds. Je weegt niet te veel hoor, maar je hebt zeker niet te kort.

Ze waarschuwen komende moeders dat die roze wolk er lang niet altijd is, maar bij mij was hij er wel. Je weet pas de volle betekenis van liefde als je een kind hebt. Door jou ben ik elke dag verwonderd en voel ik mij intens gelukkig.

Een nieuwsgierig patatje was je altijd al, altijd alles volgen met die blik van jou. Altijd afgeleid ook. Eten is bij jou geen prioriteit, je wil gewoon niets missen van wat er gebeurt. Het meest interessant vind je onze twee poezen, wie weet wordt ‘poes’ wel je eerste woordje.

Weet je dat ik een traantje gelaten heb toen je voor het eerst lachte? Zelfs als je soms giert van het lachen, moet ik mijn best doen om het droog te houden. Dat is echt mijn favoriet geluid. Je lacht wel graag, vooral met je papa. Mama is duidelijk meer voor de knuffels.

En opeens kon je pivoteren en het duurde eigenlijk niet lang meer voor je kon kruipen. Je was echt niet meer te stoppen, dan. Je bent geboeid door alle knoppen die je kan induwen, liefst die van de computer of van de tv. Of de kasten opentrekken vind je ook leuk, toen we er slotjes op gezet hadden, was je zo boos! Haha, zo’n klein manneke en toch zo veel wilskracht.

Je probeert nu ook al eerste stappen te zetten met een loopwagentje of met een van ons. Kruipen vind je nu wel nog het leukste om te doen. Woordjes zeggen, doe je nog niet alhoewel je wel graag geluid maakt. Je begrijpt wel veel. Als ik ‘stuutjes’ zeg, begin je te smakken en als ik ‘waar is de poes’ vraag, kijk je naar buiten, waar de poes is.

Je bent al een paar weken in de fase dat je elke nacht bij ons in bed belandt. Toen je jonger was dan zes maanden bleef je bij ons in de kamer. Aan zes maanden voelden we dat je er wel klaar voor was en had je je eigen kamertje. Je sliep er goed, je hebt ons wel gespaard van slapeloze nachten. Soms zouden we eens een slechte nacht hebben, maar het komt weinig voor. Maar nu word je wakker in de nacht (soms middernacht, soms rond 3 uur) en dan wil je bij ons. Zowel papa als ik vinden dat niet erg dus we laten het toe, je groeit er wel weer uit, denken we dan. Stiekem geniet ik wel van dit mooi moment.

We hebben nu ook het geluk om je van heel dichtbij te mogen zien opgroeien, sinds maart werken we beide thuis en zorgen we voor je. Soms zijn dit lastige dagen, omdat je zo actief bent en wil gaan verkennen. Maar ik voel me gezegend omdat je zo veel veranderd bent in de laatste maanden en ik niets heb moeten missen, want ik ben net als jij, Remus. Ik mis ook niet graag dingen.

Je bent al 1 jaar, 366 dagen. Mijn lief, klein hartendiefje. Ik verlang naar je eerste stapjes alleen en je eerste woordjes. Ik wilde per se een jongetje, om de een of andere reden. En wat prijs ik mezelf gelukkig. Niet omdat ik een jongetje heb, maar omdat ik jou heb.