Een tweetal weken geleden zat ik er even door en moest ik de keuze maken om mijn baby van 14 maanden te brengen naar de onthaalmoeder. Voor mij was dat een moeilijke beslissing want ik was het zo gewoon geworden met ons tweetjes (en in de avond ook manlief, natuurlijk). Maar soms moet je ook voor jezelf wat zorgen om zo ook de beste moeder te zijn. Maar mentaal vind ik het toch ook best zwaar.
Eerlijk? Ik vind het moeilijk om mijn baby te moeten afgeven aan de opvang. Ik vind het moeilijk om iemand te moeten betalen om te zorgen voor mijn kind, ik wil het eigenlijk liever zelf doen. Niet omdat ik denk dat ik het beter doe, verre van. Maar ik zette hem op de wereld en ik voel mij er ook gewoon verantwoordelijk voor. Ik vind het fijn tijd door te brengen met Remus. Het gaat erg hard tegen mijn natuur in om hem uit handen te geven, na zo’n lange periode samen zijn.
Die eerste week ging het best goed in de opvang. Hij ging twee dagen, had voor drie gevraagd maar dat ging voorlopig niet omdat de onthaalmoeder vol zat. Die twee dagen waren wennen voor Remus, maar het ging wel. Na 15 uur kreeg hij het best moeilijk maar de tijd daarvoor zat hij rustig te spelen, het ging best goed.
Maar vorige week ging het fout. Hij heeft de hele tijd geweend in de opvang, toen ik daar aan kwam, was hij ook nog aan het wenen. Hij wilde niet eten, niet spelen, niets. En dan breekt mijn moederhart wel. Waarschijnlijk was dit gewoon een slechte dag of momentopname maar het raakte me wel.
Soms denk ik erover om thuismama te zijn tot hij naar school is. Ze zeggen weleens dat de eerste duizend dagen belangrijk zijn voor de hechting. Ik overweeg het, maar ook niet echt. Ik droom een beetje over hoe het zou zijn. Als ik daarover praat met anderen hoor ik daar vaak kritiek op: ze hebben de opvang nodig ter voorbereiding van school. Of: hij hangt toch wel veel aan jou, hé. De opvang zal hem deugd doen. Of: dat sociaal contact met andere kindjes is nodig van in het begin. Of: je moet hem wat meer loslaten.
Maar ik denk er soms toch aan. Ik wil achteraf niet het gevoel hebben dat ik de tijd gemist heb met Remus, terwijl het eigenlijk perfect kon. Vooral die eerste jaren lijken me toch heel speciaal. Maar ik wil hem ook niet zijn ontplooiing afremmen, zijn fun met andere kindjes, het leren van anderen.
In ieder geval moet ikzelf een beetje meer leren loslaten, dat is waar. Remus ging gisteren naar de opvang en het ging iets beter.
Dusja, duidelijk in de knoop met mezelf. Je hebt mama’s die nooit van hun leven zouden fulltime willen zorgen voor hun kind(eren), je hebt er die het vanzelfsprekend vinden om thuis te blijven. En je hebt de categorie (me) die het echt niet weet. Ik weet gewoon dat alle categorieën er mogen zijn.
Ah ik begrijp je heel goed! En wil vooral zeggen: volg je eigen gevoel! Alles is voor iedereen anders. Mijn zus ging na 5 maanden al een weekendje weg met haar man en liet de baby bij oma, ik kan en wil dat na 26 maanden nog steeds niet!
Mijn kleintje gaat ook 2 dagen per week naar de opvang. We hebben hem de week na zijn eerste verjaardag gebracht. Dat betekende dus wel dat ik niet kon werken tot die tijd, maar na 10/12 weken brengen kon ik echt niet. Ik mis hem enorm op deze momenten en in het begin vond hij het ook heel raar om weg te zijn van mama, maar nu gaat hij er gelukkig met veel plezier heen. En ben ik eerlijk gezegd ook heel blij met deze 2 dagen waarop ik kan werken/afspraken maken/ klusjes doen. Zo zijn mijn overige 5 dagen ook echt mama dagen en heb ik volle aandacht voor hem.
De tijd zal het leren en elk kindje is natuurlijk anders. Maar als hij heel verdrietig daar zou zijn (en het kan financieel), dan zou ik hem lekker thuis houden. Maar als hij er met plezier heen gaan, is het leuk om hem dat te gunnen!
En sociale vaardigheden kunnen ze ook in de speeltuin leren of op leuke koffietentjes met speelhoek.
Dus jij bent thuismama? Wat leuk! Ik snap je volledig dat je hem na 12 weken helemaal niet kon brengen, ik vond dit zelf ook heel erg moeilijk. Wat fijn dat je het eerste levensjaar volledig voor hem er kon zijn, dat moet echt speciaal zijn. Ik vind het zelf heel moeilijk in te schatten. Gisteren was hij opnieuw naar de opvang en had hij weer zo’n slechte dag. Ik weet helemaal niet goed hoe ik ermee moet omgaan en ik merk dat de onthaalmoeder het er ook wel moeilijk mee heeft.. Dan breng ik hem natuurlijk nog minder graag.
Hoi,
Doe inderdaad waar jij je goed bij voelt. Je collega heeft een punt, vroeger bestond dat.niet een kribbe…. nu os de maatschappij eerder twee werkende ouders maar ook dit zal binnen zoveel decennia weer anders zijn.
Die commentaar altijd van mensen…. niet naar luisteren 🙂
Het komt goed wat ook je beslissing zal zijn. Persoonlijk denk ik net het omgekeerde hoe meer een baby/ peuter veilig bij de mama/papa is hoe zelfstandiger achteraf al is dat natuurlijk subjectief wat ik zeg.
Groetjes,
Sarah
Hey Sara, daar heb je wel een punt! Ik ben zelf ook wel erg zelfstandig, ben ik ook heel snel geworden en ook nooit naar de opvang geweest.. Zo had ik het eigenlijk nog niet bekeken, wel interessant om over na te denken! Bedankt voor je lieve reactie!
Ah, ik denk dat dat heel moeilijk moet zijn. Zoals ik het lees lijkt het alsof je het graag wilt, bij hem blijven, maar je nog wat laat tegenhouden door reacties die, vind ik, nergens op slaan. Ik kan totaal verkeerd zijn, maar ’t is een gevoel haha.
Ik denk echt niet dat een kind sociaal of asociaal gaat worden van al dan niet naar de crèche te gaan. Ik denk dat dat kind aan jou mag hangen, jij bent zijn moeder. Zo’n jaren zijn heel waardevol, denk ik ook. Langs de andere kant: hechting is heel belangrijk inderdaad maar ik herinner me een veilige hechting aan mijn grootouders, en ik woonde niet bij hen. Dus daar hoef je je misschien ook geen zorgen over te maken als hij toch naar de crèche gaat.
Anyway, ik ben geen moeder, nog lang niet allicht. Maar god, die commentaar van dit of dat is beter, dat vind ik wel heel onnozel. Die baby ziet er gelukkig uit, dat zal hij zeker blijven.
Ja, het is wel zo dat iedereen precies commentaar heeft en iedereen het precies ook beter weet wat goed is voor Remus. Ik kreeg gisteren ook nog te horen: ‘Remus slaat hem er wel door’ en ik weet dat wel, maar ik heb daar echt geen nood aan om dat te gaan horen. Ik wil eigenlijk vooral doen wat mijn gevoel zegt (maar mijn gevoel zegt verschillende dingen, haha). Bedankt voor je lieve reactie!
Ik vind toch echt dat je je gevoel moet volgen: of dat nou thuis blijven is voor je kindje of niet… Ik vind dat niemand daar recht van spreken van heeft want het is JOU gevoel en JOU opvoeding/kind. Er is voor alles wat te zeggen en het kind wordt door geen enkele keuze er slechter door. Financieel hebben wij de keuze niet dat ik thuis blijf moeder zou kunnen zijn maar als het had gekund ben ik een moeder die hier denk ik niet voor is gemaakt. Daarbij, de eerste jaren gaan zo hard en juist dan moet je je kind een geborgen gevoel geven waar je achter staat; thuis blijf moeder of niet. Kan me voorstellen dat het lastig is je kindje weg te brengen en op te halen in tranen. Ik had dit al toen Noa ziek was geweest en ik moest hem wegbrengen, toch nog eventjes tussendoor gebeld of het wel goed ging. Hoewel meneer normaal reten blij is en juist met een smile erheen gaat en we hem fijn ophalen.
Doe waar jij je goed bij voelt, dat is het aller belangrijkste voor jezelf en je gezin! Succes met het maken van de keuze.
Ah wat leuk dat Noa zo graag naar de opvang gaat, hier is het totaal niet zo! Misschien komt het nog wel, maar voorlopig is het toch al zeurend. Je hebt eigenlijk helemaal gelijk dat ik mijn gevoel moet volgen, stof tot nadenken, in ieder geval. Dank je voor je lieve woorden, echt een riem onder het hart!
Lieve Tamara, ik ben indertijd thuis gebleven voor mijn kinderen. Ik werkte wel thuis, maar veel was dat niet, ik verdiende net genoeg om onze hypothecaire lening en boekhouder te betalen 😉 Ik heb veel commentaar gekregen, en veel scheve blikken. En oeh en ah en kindjes die niet naar de crèche gaan zijn asociaal en blah blah. Ik ga je zeggen hè, mijn twee volwassen kinderen zijn érg onafhankelijk. Sociaal zijn ze misschien wat minder maar dat ben ik ook niet, haha. En daar is verdorie niks mis mee. Ze zijn wél sociaalvoelend, en dat vind ik veel belangrijker.
En laat je asjeblieft niet zeggen dat je kind teveel aan jou hangt. Lili en Pipa hangen ook erg aan hun mama en papa, en die gaan (gingen) dan wel naar een onthaalmoeder. Dus pfff… heeft ook met karakter en aard van het beestje te maken hoor.
Echt waar. Laat je hoofd niet gek maken door alle commentaar, mensen doen niet liever. Doe waar je je goed bij voelt.
En eerlijk, ik ben vooral thuisgebleven omdat ik het écht niet zag zitten om mijn drie maanden oude baby over te laten aan iemand anders…
Ik denk dat Remus ook wel ‘gedoemd’ is om iets minder sociaal te zijn met onze genen. Zowel mijn man als ik zijn erg introvert, maar op zich vind ik daar niets mis mee. Het is niet dat we geen sociaal leven hebben ofzo, want dat hebben we wel. Ik denk net ook dat het logisch is dat Remus aan mij hangt, hij kent me, ik voel vertrouwd aan, we doen veel samen, logisch dan ook dat hij zich optrekt naar mij. Dat zal wel veranderen met naarmate hij ouder wordt, denk ik.
Bedankt voor je lieve reactie, want je inspireert me wel! Ik snap dat eigenlijk totaal niet dat je een amper 12 weken oude baby al moet gaan afgeven aan de opvang. Ik had daar eigenlijk ook erg veel moeite mee. En nog steeds, zoals je leest.
Stof tot nadenken, wel.
Weet je, als je thuis wil blijven om voor je kind te zorgen, dan vind ik dat je dat moet doen. Al die commentaar altijd… Ik denk niet dat Remus zoveel gaat missen hoor. En ’t is niet dat omdat je hem niet naar de opvang doet, dat een asociaal kind gaat worden hé.
Enfin, ik krijg daar altijd grijs haar van als mensen het beter denken te weten. Fulltime thuis blijven en voor mijn kind zorgen zie ik mezelf ook nog doen. Het is helaas financieel niet mogelijk maar het lijkt me wel fijn om die eerste periode (en eigenlijk ook als ze wat ouder zijn) zoveel tijd met mijn kind door te brengen.
Al denk ik – ik ben niet zeker hé, we gaan dat binnen een paar maand zien – dat ik het ook niet super moeilijk zou hebben om mijn kind bij de onthaalmoeder te brengen.
Ja, ik begrijp je redenering wel! Ik vond het op zich in het begin best aanpassen hem te moeten brengen en nu na Corona vind ik het weer immens aanpassen. Als het consequent was geweest en was Remus blijven gaan, had ik er misschien wat minder mee bezig geweest. Maar nu zit ik op zo’n twijfelpunt. Ik krijg daar ook best grijs haar van. Een collega van me zei wel iets frappant: hij vroeg zich af wie van onze generatie naar de opvang ging, bij het merendeel bleef de moeder thuis en zorgde ze voor de kinderen. En wij zijn toch ook niet asociaal ofzo, daar moest ik toch wel even mee grinniken.