Ik wil graag iets schrijven over het slaappatroon van onze baby, omdat ik het belangrijk vind om mee te geven dat je als ouder moet doen wat je zelf het beste vindt, waar jij je comfortabel bij voelt. Omdat ik vaak lees over zaken als een slaapcoach en baby’s die zichzelf moeten leren troosten en ik vind dat eigenlijk niet zo oké.
Even for the record: dit is geen wetenschappelijk onderbouwde post, dit is een post die onderbouwd is met mijn eigen instinct als moeder. Dit is mijn eigen ervaring en visie. Als jij dit anders ziet, is dat zeker ook even goed, zolang je maar doet waar jijzelf ook 100% achter staat.
Wat ze allemaal zeggen
Maar laten we met de deur in huis vallen. Als het gaat om de slaappatroon van een baby, hoor ik vaak dingen zoals:
- Een baby moet zichzelf leren troosten
- Je moet niet bij elk weenmoment naar boven, geef hem even de tijd
- Neem je baby niet bij jou in bed want als je dat begint te doen, zullen ze altijd in bed willen
- Na zes maanden moet hij toch wel in zijn eigen kamertje slapen
Over die laatste zijn blijkbaar ook veel meningen. Ik heb Remus na zes maanden laten slapen in z’n eigen kamertje maar vooral omdat ik voelde dat hij daar zelf behoefte aan begon te hebben. En ik werd nogal bekeken, toen, dat ik hem ‘zo lang’ in onze kamer heb laten slapen, terwijl dit zelfs aangeraden wordt door Kind & Gezin tot 1 jaar. Maar ik meen het, ik werd nogal bekeken.
En als ik zo’n dingen hoor, begin ik wel een beetje kwaad te worden want ik vind net dat een baby zijn eigen ritme moet kunnen volgen. Een baby die niet doorslaapt, is een normale baby. Een slaapcoach hoeft daar eigenlijk niet aan te pas te komen. Natuurlijk: als je aanvoelt dat je baby echt een slaapprobleem heeft, is dat natuurlijk wat anders, maar dat ze dus niet doorslapen, is normaal.
De eerste zes maanden
Onze Remus sliep redelijk snel blokjes van 4-5 uur, naast ons in de kamer. Soms namen we hem in bed, maar eenmaal aan het slapen, sliep hij wel weer op z’n eigen plekje.
Na zes maanden
Aan zes maanden verhuisde hij in zijn eigen kamertje. Het bedje in onze kamer werd te klein en ik voelde dat hij er klaar voor was. Heel eerlijk: ik voelde dat hij er meer klaar voor was dan ik. Ik vond best wel moeilijk gescheiden te zijn van de baby in de nachten, maar omdat ik aanvoelde dat hij er klaar voor was, deden we de stap.
Aan 9-12 maanden
Nu is hij bijna een jaar en de laatste maanden had Remus het best moeilijk in de nacht. Hij sliep altijd een blok van 4-5 uur maar daarna werd hij wakker en begon hij te zeuren (hij weent echt zelden, hij zeurt veel meer, haha). En dan namen we hem bij ons in bed, tussen ons. Wij vonden dat oké en Remus sliep echt direct als een blok weer in slaap. Soms in mijn armen, soms op zijn buik, soms op zijn zij. Zo sliepen we met z’n drietjes tot de ochtend samen. En we vonden dat oké, voor ons was het duidelijk dat Remus het signaal gaf dat hij dicht bij ons wou zijn en wij luisterden naar dat signaal. Het kon evengoed zijn dat – als we niet reageerden op zijn gezeur – hij misschien gewoon weer zichzelf in slaap kon wiegen. Maar voor ons voelde dat niet goed aan, wij kozen ervoor om hem bij ons in bed te nemen.
Remus heeft toen ook best een moeilijkere periode gehad om in slaap te raken overdag of aan het begin van zijn avondslaap, een tijdje lagen Remus en ik eerst in ons groot bed om hem in slaap te doen om hem dan te verhuizen naar zijn eigen bedje. Hij had dat precies nodig, hij wou absoluut niet in zijn eigen bedje in slaap vallen. Misschien is dat die verlatingsangst die even naar boven gekomen is, hij was toen 10 à 11 maanden. Ik weet het niet, maar ik vond het belangrijk het ritme te volgen van Remus.
Aan 1 jaar
Sinds een tweetal weken heeft hij het niet meer nodig, nu. Hij slaapt meteen in zijn eigen bedje en hij wil ook niet meer slapen in ons groot bed. Soms slaapt hij de nacht door, soms zeurt hij nog even en dan nemen we hem bij ons in bed maar slaapt hij niet. Na tien minuten verleggen we hem dan weer (dus wakker) in zijn eigen bedje en slaapt hij meteen.
Wat ik met dit artikel wil meegeven: luister naar je baby, luister naar zijn behoeftes en volg vooral je eigen moeder-, vader- of ouderhart. Doe niet wat maatschappelijk aanvaard is of wat ze zeggen, als jij je daar niet goed bij voelt. Doe wat jij denkt dat het beste is voor je baby.
Gewoon inderdaad doen waar je je goed bij voelt. Al die goedbedoelde adviezen altijd… Als een baby huilt laat je het echt niet liggen.
Noa heeft altijd sinds dag 1 in zijn eigen kamertje en bedje geslapen. Werkte prima voor ons. Hij heeft zeker wel eens bij ons geslapen; alleen korte periodes en niet een hele nacht door.
Ja, dat bedoel ik net! Zo lang je doet wat jij zelf wil en wat werkt voor de baby, en niet wat ‘ze’ allemaal zeggen. Bij ons is het eigenlijk ook echt nooit een volledige nacht.
100% mee eens!
Moedig om dit te schrijven want als ouder krijg je inderdaad heel wat (ongevraagde) kritiek..
Een handleiding voor een baby is er niet, een moedergevoel (en vadergevoel) zeker wel. 🙂
De nagel op de kop!
Dat van “een baby moet zichzelf leren troosten”: mijn haar gaat daarvan rechtstaan. Een baby hoort dat toch niet te doen.
Echt hé, dat vind ik ook! Nuja, zelf ben ik wel zo’n type dat bij elk zuchtje wakker wordt en wil gaan kijken, maar dat probeer ik dan toch weer in te perken, haha!
Het is een podcast in het frans ik heb het zelf vrij vertaald hier 🙂
Wil het wel eens opzoeken indien je interesse hebt
Ah oei, in het Frans zal dit niet lukken bij mij, vrees ik! Haha, jammer wel!
Hoi,
Inderdaad goed naar jezelf en naar je baby luisteren:-)
Het ‘grappige’ is dat voor een groot aantal ouders op deze planeet de vraag zich zelfs niet stelt gezien er ‘maar’ 1 kamer is.
Ik hoorde in een podcast over moeders van de wereld, dat het eigenlijk ook heel cultureel is. in Polen is het ‘normaal’ dat je met je baby slaapt tot zijn 2jaar… niemand die daar raar zal kijken…
Groeten,
Sarah
Haha ja, dat vind ik ook zo treffend! Die podcast heb ik nog niet gehoord, klinkt heel interessant! Bedankt voor de tip!
Onze baby is nog niet geboren maar ik wil ook graag de baby’s ritme volgen, al vind ik het qua slapen nog wel lastig in te beelden. Ik ben nu ingesteld op: baby meteen in zijn eigen bedje. Ik slaap vrij licht en ik heb ook best veel slaap nodig en ik denk dat ik zelf rustiger ga slapen als ik niet van elk babygeluidje wat geen gehuil is wakker word. Nu ja, we gaan het wel zien hoe het loopt. Ik vind het alleszins wel belangrijk om naar onze baby te luisteren en daar op in te spelen. Ben niet zo’n fan van die adviezen à la laten wenen.
Awel, dat bedoel ik! Zo lang je zelf maar de keuze kan maken voor jezelf en niet omdat anderen zeggen of omdat de maatschappij zegt. En ik ben eigenlijk net hetzelfde als jij, maar ik mis Remus wel op de kamer, hoewel ik ook een heel lichte slaper ben die ook 8 uur nodig heeft. Maar ik wou hem eigenlijk gewoon echt heel graag bij mij en ik vond het ook gemakkelijker omdat ik borstvoeding gaf. Als je bv geeft, kom je ook heel erg snel in de diepe slaap waardoor je toch echt wel kwalitatieve slaap hebt ook al zijn het dan niet zo’n lange slaapjes.
Als je het woord baby in deze post door kleuter moet vervangen, is het niet zo fijn meer 😀 Onze 3.5-jarige wil liefst nog altijd bij ons in bed en zelfs de 5-jarige zou dat nog willen. Ik kan écht niet slapen met iemand in mijn bed (de man lukt nog net :p) dus probeer dat zoveel mogelijk af te houden. In de ochtend mogen ze er dan wel komen bijliggen, daar kan ik nog van genieten 🙂
Oh ja, een kleuter is inderdaad nog anders, ben benieuwd hoe het hier dan zal afgaan.. Later wil ik wel heel graag zo’n samenslaapmomentjes hebben, bijvoorbeeld op een verjaardag of op een andere speciale dag. Niet dat we allen in hetzelfde bed slapen, maar wel in dezelfde kamer terwijl we zo’n sappige familiefilm ofzo kijken. Lijkt me heerlijk. Maar misschien romantizeer ik dat een beetje te hard, time will tell :p