Er zijn zoveel discriminatie en veroordelingen, ook bij zwangere vrouwen en moeders. Daarnaast zijn er ook gewoon veel veroordelingen. We moeten als moeder alles kunnen runnen en het leeuwendeel doen. Maar is dat eigenlijk niet een beetje van de oude tijd? Waarom is er nog zoveel discriminatie op zwangere vrouwen en moeders? Ik wil het hebben over hoe je als moeder en zwangere best ook wel zonder schuldgevoel mag rekenen op je partner.

De lasten

Werk

Ik heb het niet zo gemakkelijk momenteel. Ik combineer een voltijdse, nieuwe job die ik nog maar gestart ben, een zwangerschap en daarbij komt dan nog de zorg van onze peuter en het huishouden. Een nieuwe job is sowieso al een uitdaging, je moet veel leren, je inwerken en je krijgt gewoon veel prikkels in een relatief korte tijdspanne. Voordat ik deze job vond, kreeg ik ook best wel te maken met wat stress rond het werk. Maar het werk gaat goed, hoor. Maar het is wel pittig, natuurlijk. Door de vele nieuwe prikkels overdag kost het me soms wel moeite om de slaap te vatten, maar dat valt nog mee.

Zwangerschap

Daarbij komt nog de zwangerschap. Met Remus vond ik het lastiger om zwanger te zijn dan erna. Je lichaam is zo moe, al het energie dat je nog over hebt, moet je zorgvuldig spenderen. Het zorgt er ook voor dat mijn dagen vooral bestaan uit werken, rusten en zorgen. Rond 21 uur zit ik meestal in bed. In de weekends doe ik altijd een middagdutje, samen met Remus. Het zorgt er gewoon voor dat ik amper nog tijd heb om eens iets leuks te doen, of iets voor mezelf. Dat zorgt er bijvoorbeeld ook voor dat ik veel minder kan schrijven dan ik zelf zou willen. Maar ik weet waarvoor ik het doe en het is ook maar tijdelijk.

Zorg voor peuter en huishouden

En dan hebben we hier nog ons ‘loslopend wild’, zoals we hier soms al lachend zeggen. Onze peuter die aandacht verdient en zorg krijgt. Waarmee ik zoveel mogelijk probeer te spelen of eens ga wandelen. En dan hebben we nog het huishouden.

De nachten

Eigenlijk wil ik hierbij nog de nachten vernoemen. Remus slaapt meestal als een roosje, lekker het klokje rond. Ik kus mijn beide handjes dat hij zo goed slaapt. Maar als je zwanger bent, slaap je gewoon niet goed. Naarmate de zwangerschap vordert, slaap ik ook slechter. Ik word zeker 5 keer in de nacht wakker door pijn in mijn rug of bekken of doordat ik in een slechte positie gedraaid ben. Soms word ik wakker om 3 of 4 uur en duurt het een uur of 2 vooraleer ik opnieuw in slaap duts. Hoort erbij. Momenteel heb ik nog niet zo veel last van zuuroprispingen, maar ze zijn niet meer veraf, dus dat wordt ook weer een pretje ’s nachts.

Mijn man steunt me

Al die lasten zorgen ervoor dat ik wat vermoeider ben dan anders, en dus ook dat ik meer steun op mijn partner. We zijn met twee in dit verhaal en mijn man vindt het ook logisch om me daarin te kunnen ondersteunen. Dat zorgt ervoor dat hij nu meer doet dan vroeger. Hij neemt een groter stuk huishouden op zich, kookt regelmatig en doet de zwaardere taken, zoals Remus in bad of in bed stoppen (vind ik lastig met mijn bekken). Hij neemt ook zonder morren over als ik compleet uitgeput ben.

Voor mij is het belangrijk dat ik zaterdag – na de werkweek – kan uitslapen. Op mijn beurt sta ik meestal op zondag op zodat manlief die dag kan uitslapen. Ik gun hem tijd voor ontspanning en hobby’s, ook al ben ik daar stiekem jaloers op. De tijd die ik vrij kan besteden, bestaat meestal uit platte rust. En ja, ik mis ook wel eens wat ontspanning of eens iets kunnen doen voor mezelf. Ik overdrijf wellicht wel een beetje, hoor. Ik doe wel wat voor mezelf, maar zo lijkt het eigenlijk niet.

Nogal moe

Dan krijg ik te horen dat ik er nogal moe uit zie. Lijkt me wel nogal wiedes, gezien de lasten die ik draag. En mijn lichaam is een baby aan het maken. Natuurlijk zie ik er moe uit. Ik kan door dat virus onze Remus ook nergens eens uitbesteden, dus ook dat telt voor een stuk mee. Kan niemand mij eens vertellen hoe sterk ik ben door alles te blijven runnen? Dat het oké is als ik even geen energie heb? Dat ik er goed uit zie, ondanks alles waar ik door ben gegaan, de laatste tijd? Daar zou ik nu eens veel meer aan hebben.

En dan komt het oordeel waar mijn haar helemaal overeind gaat staan: dat mijn man er ook nogal moe uit ziet. Die ziet er soms wel wat meer moe uit, maar eigenlijk valt dat goed mee. Hij bruist van energie en doet hier dan ook een pak meer, en ja, bij momenten ziet hij er dan wel eens wat vermoeid uit. Ook helemaal logisch, lijkt me. Maar dan krijgt hij te horen dat hij zeker moet zorgen voor zichzelf en niet ten onder moet gaan ten koste van mij.

Aan de ene kant vind ik dat ik geluk heb met mijn man, omdat hij zoveel doet. Maar aan de andere kant is het toch niet meer dan logisch. Waarom zouden we het allemaal alleen moeten doen? Ik hoor soms reacties als: ‘Wat een goede man heb jij toch,’ of ‘Wat heb jij een geluk dat je man zoveel doet.’ En daar gaat mijn haar dus ook wel een klein beetje gaan overeind staan. En heel vaak komen die reacties van andere vrouwen. Natuurlijk ben ik heel blij met zijn hulp, maar net door die maatschappelijke invloed voel ik mij bijna schuldig, terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn. Het zou net normaal moeten zijn dat beide ons steentje bijdragen.

Alle ballen in de lucht

Ik probeer alle ballen de lucht in te houden: als moeder, als zwangere, als partner, als werknemer, als vriendin en als huishoudrunner. En dat is een helse taak, iets dat me niet elke dag perfect lukt. En ik doe mijn best en toch komt die veroordeling er. Blijkbaar steun ik te veel op mijn man. En dan vraag ik me ten eerste af waar de buitenwereld zich eigenlijk mee bemoeit. Dat lijkt me iets erg privé en als je je als omstaander zorgen maakt, zijn er altijd taken die ons zouden kunnen verlichten, in plaats van zo’n uitspraken te gaan verkondigen. Daarnaast vind ik dat ik precies – als vrouw – nogal gediscrimineerd word. Alsof het mijn schuld is, of zoiets.

We hebben nochtans beide gekozen voor dit tweede kindje en het is zeer welkom, natuurlijk. Ik werk ook voltijds en ook daar kies ik zelf voor. Moet ik dan maar minder uren gaan presteren omdat ik toevallig de vrouw ben en dus degene die zwanger is, om mijn man te ontlasten? Dat lijkt me nogal discriminerend. Dat is gewoon ook discriminerend. De vrouw aan de haard is al een tijdje van de oude stempel. We staan met twee in dit verhaal, dus ik reken ook op mijn man, ook al betekent dit dat ik daardoor meer van hem vraag dan anders. Mijn man vindt dat eigenlijk niet meer dan logisch. Kunnen we die veroordelingen dan wel even weggooien?

Ervaringen van andere moeders

Ik zag onlangs bij Nies, van Reismicrobe, dat ze geniet van haar pasgeboren derde kindje. Op een dag plaatste ze op Instagram dat ze die dag een bad genomen had en een maskertje opgedaan had. En daar kreeg ze heel veel reactie op: ‘Amai, heb jij tijd om je een bad te nemen? Zot!’ En ook zij was versteld van die reacties. Ook haar man helpt haar en springt bij waar nodig. Van het huishouden doet ze momenteel niets en dat vindt ze ook logisch. Ik ook trouwens. Als mama van een pasgeboren kindje komt er heel veel op je af en is dat ook wel het laatste waar je aan denkt. En je staat er niet alleen voor, het is logisch dat de partner bijspringt (als dat praktisch gezien kan, natuurlijk).

Ook Irene, van Tussenmarsenjupiter, kreeg al zo’n opmerkingen toen Dallas geboren was. In het begin was het voor haar aanpassen dat ze niet altijd meer haar eigen ding kon doen, en ook haar man moest zich natuurlijk aanpassen. Dan kreeg ze te horen van haar tante of ze niet even komt logeren met Dallas, zodat haar man wat tijd kan hebben voor zichzelf. En hoewel dit natuurlijk wel lief bedoeld is, vroeg zij haar af of wij, vrouwen, dan ook geen tijd verdienen voor onszelf?

Het zijn ook hun kinderen

En alsof we het niet logisch mogen vinden dat onze mannen ook bezig zijn met het huishouden of hun kind(eren). Uiteindelijk wonen ze ook in hetzelfde huis en uiteindelijk zijn het ook hun kinderen. We leven niet meer in een tijd waar de vrouw gewoon thuis blijft (en zelfs dan nog). Ik vind het net een heel mooie verschuiving dat de mannen meer verbonden zijn met hun kind(eren). Ook zij hebben recht om een diepe relatie op te bouwen met hun kroost. Ik vind het wonderlijk om te zien hoe mijn man omgaat met Remus en onze baby in de buik. Zo hoort het, denk ik dan. Mijn man haalt daar ook zijn plezier uit. Dat wil ik ook mijn kinderen zo gunnen. Ik heb zelf nooit een vader gehad die echt aanwezig was. Hij werkte veel en ’s avonds zat hij meestal wel nog te werken.

En ik hoop dat dit nog wat meer zal veranderen. Dat we meer en meer verschuiven naar een tijd, waar zowel mannen als vrouwen kunnen kiezen om te werken in het regime dat ze willen. Dat zij ook zelf kunnen kiezen hoeveel ze bezig zijn met hun gezin. Dat we binnen een relatie met een gelijkwaardige twee kunnen zijn en dat we een team kunnen vormen. Maar helaas is dat nog niet maatschappelijk gezien de norm. Denk maar aan het aantal dagen vaderschapsverlof. Sinds dit jaar is dit nu eindelijk verhoogd, maar 15 dagen is als man nog te weinig om je pas bevallen vrouw te ondersteunen en je kersvers baby’tje te leren kennen.

Stop de discriminatie van zwangere vrouwen en moeders

Dus als we nu eens allemaal stoppen met interpreteren en suggereren. In plaats van het discrimineren van zwangere vrouwen en moeders zouden we kunnen een helpend handje aanbieden, als we vinden dat er iemand moe uit ziet. Als we nu eens het wat normaler zouden vinden dat vrouwen ook wat tijd mogen hebben voor zichzelf als zwangere, als pas bevallen vrouw of als moeder. We zouden ons wat minder kunnen moeien. Als we nu eens zelf mogen kiezen in welk regime we werken en hoeveel tijd we willen/kunnen spenderen met onze kroost. Mogen we eens niet zelf kiezen wie wat doet binnen ons gezin? Als we nu eens gewoon onszelf mogen zijn. Is dat geen goed idee?