Ik wou al eens schrijven over hoe van 0 naar 1 kind aanvoelt, maar ik vind dat je het pas ten volle kan benoemen als je nog een andere sprong maakt. Nu ik 2 kinderen heb, kan ik al wel vertellen hoe is het om van 0 naar 1 kind en van 1 naar 2 kinderen te gaan.
Van 0 naar 1 kind
Ik had een roze wolk met Remus en hij was (en is!) een erg gemakkelijk kind als hij in zijn eigen omgeving is. We hebben ons eigenlijk niet echt zot moeten aanpassen. Zeker in het begin kon hij overal mee. We konden gemakkelijk op bezoek, ergens gaan lunchen, kuieren met de buggy in de stad. Allemaal gemakkelijk. Heel je leven verandert wel als je een kind hebt en toch viel dat verrassend goed mee.
Wat ik dacht:
We gaan nooit meer een terrasje kunnen doen.
In het begin namen we Remus overal mee. Toen hij niet zo goed meer kon stilzitten in de buggy (en later zonder buggy) nam ik gewoon Netflix op mijn smartphone mee en kon hij wat tv kijken. Voor ons is er niet echt een andere manier momenteel om Remus stil te doen zitten, dus dat is oké. Ik vind dat oké, als anderen daarover oordelen: you do you.
Nooit meer tijd voor jezelf of voor elkaar.
Er bestaat zoiets als middagdutjes (gelukkig!), dus je hebt zeker wel tijd voor jezelf of voor elkaar. Natuurlijk is dat wel een pak minder dan voorheen maar het is er zeker nog.
Ik ga nooit meer kunnen uitslapen.
In het weekend slaap ik altijd uit op zaterdag en Joran op zondag. Dan hebben we toch al een dagje kunnen uitslapen. Een echte aanrader trouwens!
De nachten worden verschrikkelijk.
De nachten zijn nooit verschrikkelijk geweest, Remus was vrij snel geschakeld naar 1x per nacht wakker worden voor de voeding en dat was ook relatief snel naar de hele nacht doorslapen. Hij is nu 2 en slaapt nog steeds heel erg goed, al had hij wel een periode van ‘niet willen inslapen’. Maar eenmaal in slaap, slaapt hij bijna elke nacht het klokje rond.
Mijn huishouden komt nooit meer goed
Goh, met 1 kind kun je wel je huishouden nog op punt krijgen al is het natuurlijk wel minder. Mijn ervaring is dat het huishouden het eerste is dat valt als je tijd te kort hebt. Maar is dat een probleem? Voor mij niet, in elk geval.
We kunnen nooit meer een spontaan tripje doen.
Ja, dat is natuurlijk wel juist. Even op en naar naar Parijs zit er niet meer in. Maar met een goede planning kun je wel nog een tripje doen. Of als de kindjes wat ouder zijn.
Een bezoekje of uitstapje lijkt op een gans verhuis.
Klopt ook wel. Denk maar aan: buggy, speelgoed, luiers, eten en drinken, tussendoortjes, sitter, babybedje,… Er is toch een pak nodig om je baby ergens mee naartoe te nemen.
Conclusie: Uiteindelijk kun je de meeste zaken nog wel doen, maar vragen die zaken ofwel een goede planning (met oppas) ofwel een creatieve methode. Als daar een Ipad aan te pas komt, gewoon doen! Daar komt nog bij dat mensen erg goed voor je zorgen bij je eerste zwangerschap, je wordt echt op wimpers gedragen. Ook als je baby er is, wordt hulp aangeboden langs alle kanten.
Van 1 naar 2 kinderen
Wat je vooral hoort bij deze overgang is dat het veel drukker is. En ja, dat is ook zo. Opeens moet je je aandacht gaan verdelen tussen twee kinderen en dat is toch een uitdaging. Remus is iemand die heel graag op zichzelf speelt, maar toch ook nog wat begeleiding vraagt. Hij snapt ook niet echt dat hij moest wachten tot ik klaar ben met zusje.
Ik vond de eerste weken wel mooi, mijn man was dan nog thuis en we moesten samen zoeken naar een nieuw ritme. Maar sinds we die gevonden hebben, valt het wel goed mee. We hebben nu wel een baby en een peuter om mee rekening te houden. Dat lukt wel. Ik durf Remus ook wel een paar minuten alleen laten als ik Rhea aan het verluieren ben in de badkamer. Ons huis is zo ingericht dat hij geen kwaad kan doen, al kan hij natuurlijk wel nog vallen ofzo. Maar het lukt.
Je zou dus kunnen zeggen dat ik nog steeds alles kan doen wat ik deed met maar 1 kind. Rhea wordt wel nog steeds 3 à 4 keer wakker per nacht voor een voeding maar daarna slaapt ze ook meteen weer in. Dus ik kan niet klagen.
En toch vind ik het een grotere aanpassing dan van 0 naar 1, omdat ik nog steeds moeite heb om mijn aandacht te verdelen en omdat het nu gewoon veel drukker is.
De ochtendspits is Remus uit zijn bed halen, verluieren, aankleden, boterhammen per stukje geven en flesje geven (want hij wil niet zelf drinken). En dan komt Rhea er natuurlijk nog bij: ook verluieren, aankleden en voeden. Komt daar vaak nog een kakapamper van beide bij en je begrijpt dat mijn ochtendspits lijkt alsof ik al een halve dag aan het werken ben.
Ze blijven gelukkig niet klein. Hoe groter ze worden, hoe zelfstandiger.
Dat was van 0 naar 1 kind en van 1 naar 2 kinderen. Van 2 naar 3 kan ik niet schrijven en zal ik wellicht nooit schrijven. Ons gezin voelt compleet aan zo. 🙂
Hoe ervaarde jij het?
**Alle foto’s zijn genomen door Matters Photography voor Remus’ milestone shoot
Mooi om te lezen hoe jouw ervaringen zijn, zowel van 0 naar 1 als van 1 naar 2. Ik heb 1 zoon, dus heb alleen ervaring met het eerste, maar kan mij altijd zo voorstellen dat van 1 naar 2 best pittig is, ondanks dat je al veel gewend bent. Inderdaad je aandacht verdelen, maar ook andere ritmes wanneer je een baby én een peuter hebt.
Ik kan me nu echt absoluut niet inbeelden dat ik nog een tweede kind zou hebben. Ik zie dat gewoon niet voor me hoe ik dat zou moeten gedaan krijgen, haha :p Niet alleen qua aandacht verdelen over de kinderen maar vooral qua tijd voor mezelf eigenlijk.
Ik vond van 0 naar 1 veel ingrijpender dan van 1 naar 2. Bij de eerste heb ik echt heel hard moeten leren loslaten en dat is behoorlijk zwaar geweest. Hij was ook een baby die geen drie seconden alleen kon zijn. Toen hij bijna 2 was kwam de zus er dan bij en dat was ook best ingrijpend omdat een peuter en een baby samen gewoon heel heftig is, maar baby twee was een pak meegaander, behalve dan dat ze amper sliep. Gek he hoe iedereen de dingen toch op zijn eigen manier beleeft.
Ja, elk kind is natuurlijk ook anders. Dat zal ook wel een grote rol spelen, denk ik. Ik had me op ‘het ergste’ voorbereid toen ik begon aan kinderen, vandaar ook misschien dat het niet zo ingrijpend aanvoelde. Ik had ook wel echt een heel erg gemakkelijke baby. 🙂
Ik heb het natuurlijk alleen ervaren van 0 naar 1 en dat blijft voorlopig ook zo. Het is zeker pittig, inderdaad het tijd voor elkaar en alles plannen zijn natuurlijk wel de grootste dingen die impact hebben. Ik vind het altijd lastig te kiezen wát ik ga doen als Noa op bed ligt ’s middags. Ga ik bloggen? Serie kijken? Even lezen? Het huis doen waar ik soms niet aan toe kom met die kleine? Of ga ik even DIY- en… Of tijd met manlief als het weekend is.. Af en toe even puzzelen en inderdaad met elkaar afstemmen.
Lijkt me lastig als je er 2 hebt, hoewel ik het me ook kan voorstellen dat het wel ‘went’ uiteindelijk. Aandacht verdelen en alles doen voor 2 kids lijkt me wel een uitdaging maar volgens mij gaat dit je prima af! <3
Ja, ik vind dat ook erg lastig om te bekijken wat ik ga doen als Remus slaapt. Dat is een grote ALS, want hij slaapt niet altijd meer over de middag. Maar dat is oké, al kijk ik uit naar de fase waarbij ze alletwee om 19 uur gaan slapen zijn om eens een uurtje voor mezelf te hebben. Nu wisselen ze elkaar precies wat af :p
Dank je voor het complimentje, we doen ons best!
Ik moest wel lachen toen ik de titel zag, want ik ga natuurlijk die eerste stap zomaar overslaan, haha. Ik heb wel al vaak gelezen dat moeders met 1 baby inderdaad ervaren dat even naar een koffietentje gaan prima kan, maar dat dat met een babytweeling toch echt een heel ander verhaal is. We gaan het zien 🙂
Hahaha, ja dat is juist. Ja een babytweeling lijkt me dan inderdaad wel net iets pittiger, maar wie weet. 🙂 Zeker in het begin slapen ze (normaal) nog veel dus profiteer ervan! Onderweg is Rhea eigenlijk ook meestal rustig voorlopig, van zodra haar kontje gewiegd is, valt ze in slaap.