Ik had het erover met een vriendin, over die bodypositivity. Hoe ik dat een goede beweging vind, maar toch ook weer helemaal niet. In plaats van ontevreden te zijn over ons lichaam moeten we nu positief zijn en tevreden zijn met wat we hebben. Maar dat voelt voor mij niet juist aan. Daarom: ik ben niet zo te vinden voor die bodypositivity.
Volgens Wikipedia omvat dit de term bodypositivity:
De term body positivity (Engels, ‘lichaamspositiviteit’) verwijst naar een maatschappelijke beweging die ernaar streeft om het zelfbeeld van mensen met overgewicht te versterken (empowerment) en tegelijkertijd de wijze waarop de maatschappij het menselijk lichaam beoordeelt ter sprake te brengen. De beweging pleit voor acceptatie van het menselijk lichaam in al zijn verschijningsvormen, stelt bestaande schoonheidsidealen ter discussie en is daarmee een emanciperende beweging.
Als ik de eerste zin lees, krijg ik al de kriebels. Overgewicht is zo’n zwaar woord en ik vind het ook niet goed passen bij de definitie van bodypositivity. Het lijkt me inderdaad eerder het streven van acceptatie van elk lichaam in al zijn verschijningsvormen, zonder daar labels op te plakken van overgewicht of ondergewicht. Ik kan dat natuurlijk alleen maar toejuichen. De bestaande schoonheidsidealen overboord gooien, vind ik ook een goed plan.
Maar waarom ben ik dan niet zo te vinden voor die bodypositivity?
Omdat ikzelf wil beslissen of ik tevreden ben met mijn lichaam of niet. Dat is mijn keuze. Als ik niet erg positief ben over hoe ik eruit zie, dan is dat mijn volste recht. Ik hoef niet bodypositief te zijn. Ik beslis dat zelf wel.
En al die uitspraken over dat je blij moet zijn met wat je hebt, dat je trots moet zijn op wat je lichaam doet of gedaan heeft. Ja ja ja, allemaal goed en wel maar zo voel ik dat toch helemaal niet, hoor. Ja, heel fijn dat mijn lichaam mij twee heel mooie kinderen op de wereld gebracht hebt, maar kijk ik daarom in de spiegel met trots? Verre van.
Wat ik in de spiegel zie, is een losse buik, wat cellulitis op mijn billen en ja, een beetje overgewicht om het met een lelijk woord te zeggen. Ik ben niet meer zo strak als vroeger. Of heel eerlijk: ik was nooit echt strak, haha. En dat is oké, maar ben ik daar tevreden mee? Nee.
De maatschappij mag/moet alle lichamen accepteren die er zijn, in al zijn facetten en vormen. Maar ik vind dat ik puur bij mezelf wel echt de keuze mag hebben of ik tevreden ben of niet.
Moet ik er dan voor zorgen dat ik wel tevreden ben?
Nee. Dat kan, maar dat hoeft niet. Ik vind dat ik best wel ontevreden mag zijn, zonder dat ik daar dan iets aan zal doen. Zelf hoop ik er wel ooit iets aan te kunnen gaan doen, maar het hoeft niet. Ik beslis zelf. De keuze is aan mij.
Vroeger was ik nu ook niet bepaald te vinden voor bepaalde schoonheidsidealen. Maar nu voel ik me als het ware gepusht om tevreden te zijn met mijn lichaam, doordat het nu zo vaak voorkomt in de media. Ik zie vrouwen op sociale media die oprecht blij zijn met hun lichaam, dat lichaam dat niet voldoet aan de maatschappelijke schoonheidsidealen*. En dat vind ik oprecht wel fijn voor hen, maar op een gegeven moment heb ik dat dan ook wel weer gezien. Is dat benoemen zo echt nodig? Het zorgt er ook voor dat we gepusht worden naar een soort van tevreden voelen. Ook al druist dat in naar hoe we ons echt voelen.
Ik vind dat best een moeilijke mindset. Het zou een vooruitgang zijn dat we ons niet zouden hoeven te bewijzen en dat inderdaad alle lichamen gewoon geaccepteerd worden zoals ze zijn, zonder dat we dat precies extra in de verf zetten. Daar ben ik dan weer wel helemaal voor te vinden.
Dus ik ben niet zo te vinden voor die bodypositivity. Dat de media naar een pad gaat waar alle lichamen positief onthaald zijn, daar sta ik dan wel weer helemaal achter. Maar mijn lichaam is van mij en ik beslis of ik tevreden ben of niet. En ik beslis ook zelf of ik daar wat wil aan doen of niet.
*In het Westen in de 21e eeuw is de ideale vrouw jong, mager en blank met lange benen, ronde borsten, grote ogen, volle lippen en een egale huid. Bron.
Goed dat je dit bespreekbaar maakt! Want uiteraard is het niet goed als we door opgedrongen schoonheidsidealen ons op alle fronten voelen falen, maar het is ook niet goed als het doorslaat naar de andere kant en je tevreden moet zijn met hoe je eruitziet, hoe je er dan ook uitziet. En dat er blijkbaar ‘iets mis met je is’ als je niet bodypositief bent en niet over alles aan je eigen lijf tevreden bent. Ik denk dat het heel normaal en menselijk is om niet alles aan jezelf even geweldig te vinden, en dat het vooral belangrijk is om dat ook gewoon te mogen vinden. Dus ik begrijp je weerzin tegen het ‘moeten’ accepteren van alles van jezelf. Dat voelt als in een bepaald richting geduwd te worden en niet zelf mogen bepalen wat jij voelt, denkt of wilt. Daar komt trouwens bij mij nog bij dat ik niet goed tegen hypes kan (en dat is dat bodypositief zijn zeker wel), wat voor hype dan ook.
Ja, exact dat. Je verwoordt ook heel mooi wat ik bedoel. Het is vooral die weerzin om te ‘moeten’ waarvan ik wil weglopen. Ik denk ook wel dat het een hype is. Op zich geen slechte, maar toch ook weer van het ene uiterste naar het andere uiterste. Ik hou wel van die beweging rond mild zijn, daarentegen. We moet niet tevreden te zijn, maar we mogen wel mild zijn voor ons lichaam. Dat vind ik veel mooier en gemakkelijker toepasbaar dan dat ‘moeten’ accepteren.
Het is zo’n moeilijke hè, tevreden zijn met je eigen lichaam. Al helemaal als je een paar kinderen op de wereld gezet hebt. Ik heb het er ook altijd wel moeilijk mee gehad. En ziek zijn heeft dat eigenlijk nog erger gemaakt, omdat ik mijn eigen lichaam niet meer vertrouw. Het kan me zó in de steek laten. Dus ja, ik vind het ook wel moeilijk om tevreden te zijn met wat ik heb, hoewel ik niet écht mag klagen. Het negatieve blijft toch altijd het meeste hangen.
En ik vind dat jij ook wel tevreden mag zijn met wat je helpt, maar dat helpt je niet veel verder. Denk dat ik wel begrijp waar je heen wil met je gevoel over die “body positivity” en het aanvoelen als “moeten”.
Voor mij hangt het wat samen met onze hang naar “politieke correctheid” die toch wel té groot wordt dezer dagen. Hoewel ik heel veel begrip heb. Maar soms denk ik toch ook: jongens jongens, gáát het nog een beetje?
Ja, het gaat me vooral over die ‘moeten’. Ik weet wel dat ik min of meer tevreden mag zijn, en op zich ben ik dat ook ergens wel. Maar aan de andere kant toch ook totaal niet. Ik mis mijn jong, energiek lichaam van vroeger, haha. Ik ben ergens blij te horen dat ik niet de enige ben en ik begrijp zeker dat gevoel dat je je in de steek gelaten voelt. Maar je slaat de nagel op de kop met je laatste zinnen, dat bedoel ik dus!
Ik vind het wel jammer om te lezen dat je niet tevreden bent met je lichaam. Maar dat het uw eigen keuze is, absoluut akkoord, er is niemand die u moet forceren in een denkrichting ofzo 🙂
Al hoop ik dan dat het u niet teveel bezighoudt en dat ge er semi nog in “vrede” mee kunt leven 🙂 Want het belangrijkste is dat ge u gewoon gelukkig voelt en dat ge overal, without any shame, gewoon uzelf kunt zijn. Dat verdien je ook!
Goh valt wel mee hoor! Tis nu niet dat ik er elke dag mee bezig ben ofzo. Ik moet gewoon dringend weer eens beginnen met lopen, dat zou al veel schelen. 🙂
Zoals je zelf aangeeft gaat het eigenlijk meer om acceptatie van alle soorten lichamen en ik denk dat dat niet per se wil zeggen dat je alle lichamen mooi moet vinden, inclusief dat van jezelf. Meer dat iemand die bijvoorbeeld dik is evenveel kansen moet krijgen als iemand die dun is, dat een dik lichaam ook gewoon aanvaard moet worden. Daarom moet je een dik lichaam niet mooi vinden, of dus een dun lichaam of je eigen lichaam dat niet meer zo strak is als vroeger of als het ideaalbeeld.
Allez pas op, ik sta helemaal achter de boodschap he! Dat je zelf mag beslissen of je tevreden bent met je lichaam of niet. Alleen heeft dat denk ik niet zoveel met bodypositivity te maken. Toch niet met hoe het initieel begonnen is. Ik denk dat daar veel verwarring rond is.
Ik vind mijn lichaam helemaal oké. Ik heb anderhalve kledingmaat extra, mijn billen en mijn armen zijn allesbehalve strak en ik heb ook een buikje. Ik vind dat ook niet per se mooi maar het is gewoon mijn lichaam. Ik probeer daar neutraal naar te kijken. Ik moet het niet per se mooi vinden maar ik ben wel héél dankbaar voor hoe het mij overal doorheen haalt.
Ik bedoel deze comment niet verkeerd trouwens! 🙂 Ik wil je niet de les spellen over de betekenis maar als je het interessant vind kan je bijvoorbeeld hier (https://www.bedrock.nl/body-positivity-betekenis/) wat meer lezen.
Ik ben heel blij met je comment, hoor! No worries! Ik vind het gewoon toch een beetje opvallen hoe zoveel sociale media posts nogal zijn van “Kijk naar mijn lichaam die imperfect is en waar ik toch zo tevreden van bent, want het heeft mij gebracht waar ik nu sta.” En ik vind dat mooi, maar tegelijk ook ergens iets dat meer en meer als moeten aanvoelt voor mij. Want we zijn body positief. We moeten dankbaar zijn voor ons lichaam. En daar heb ik wel wat moeite mee. Het kan inderdaad wel zijn dat er wat verwarring rond de benaming is, ook van mijn kant.
Is het niet ook een kwestie van woordkeuze? Want ik lees dat jij je eigen lichaam ‘oké’ noemt en dat is wat mij betreft ook wel een vorm van zelfacceptatie/body positivity. Dat je niet je eigen lichaam haat omdat het niet aansluit bij wat wordt gezien als het perfecte plaatje.
Goh, als je dat uit mijn artikel haalt, heb ik me verkeerd uitgedrukt, vrees ik. Want ik ben niet tevreden met mijn eigen lichaam. Ik vind dat oké, dat ik niet tevreden ben, maar mijn lichaam noem ik dus niet oké.