Iedereen heeft wel eens spijt van iets dat je gedaan hebt, of net niet. Hier deel ik graag 10 zaken waar ikzelf spijt van heb en die ik anders ging gedaan hebben, mocht ik kunnen teruggaan in de tijd.
“Alleen spijt komt te laat. Ik bedoel dat letterlijk zo: enkel en alleen spijt komt écht te laat. Bussen, treinen, je allereerste echte orgasme, mensen, de spaghetti bolognese die je anderhalf uur geleden besteld hebt: het zijn geen van alle dingen waar je een leven lang van wakker ligt. Van spijt wel. Van alle dingen des levens is spijt het enige dat werkelijk té laat kan komen. Verder is te laat komen nooit zo dramatisch als het lijkt.”
― Zita Theunynck
Ik vind deze quote echt zo’n geweldig begin van haar boek: ‘Het wordt spectaculair. Beloofd.’ Spijt komt altijd te laat en dat is ook zo. Ik heb van een paar dingen spijt, maar aan de andere kant ook weer niet. Want net het traject dat ik afgelegd heb, brengt me naar waar ik nu ben. En ik ben hier met mijn man, met Remus en een baby onderweg en ik zou het voor geen goud willen inruilen voor iets anders.
Maar van sommige zaken heb ik toch wel ergens spijt en had ik het graag anders gezien. Van andere zaken heb ik ook spijt en hoewel ik spijt heb, betrap ik er mij op dat ik er nog steeds niet echt iets aan gedaan heb. Maar ik werk er wel aan en zo’n proces neemt soms wel wat tijd in beslag. Here goes.
Ik heb spijt
- Dat ik niet altijd luisterde naar mijn hart, die mij waarschuwde dat bepaalde zaken slecht zouden aflopen.
Ik heb vaak dat mijn hart en verstand niet op dezelfde lijn zijn en het is vaak moeilijk te bepalen naar wat van de twee ik luister. Maar het hart weet het meestal wel beter. - Dat ik vroeger altijd braafjes alles volgde en niet echt zo’n rebelfase heb gehad.
Nekeer goe zot doen. Een keertje buiten de lijntjes kleuren. - Dat ik niet dieper nagedacht heb over de juiste studie volgen.
Ik heb geen spijt van mijn studie als sociaal werker, maar bij nader inzien had ik ook graag andere studies gedaan. Mocht ik teruggaan in de tijd denk ik wel dat ik een andere studie zou kiezen, al is het maar voor meer werkzekerheid te hebben. - Dat ik nooit gaan wonen ben in het buitenland
Ik heb altijd gezegd dat ik graag wilde wonen in het buitenland. Het hoefde zelfs niet voor lang te zijn, drie maanden of een halfjaar was ook al goed. Maar het is er nooit van gekomen en laten we eerlijk zijn: nu zal het ook niet meer gebeuren. Ik heb mij daar volledig bij neergelegd, maar het wringt soms wel nog. - Dat ik soms teveel in mijn introvert schulpje zat
En daardoor heel wat momenten (en wellicht ook vriendschappen) gemist heb. Al is Netflix en de zetel wel leuk, ik wil later niet het gevoel hebben dat ik zoveel dingen heb gemist die ik wel kon gedaan hebben. - Dat ik gemakkelijk over me heen liet lopen
Eigenlijk door heel wat mensen, jammer genoeg. Maar ik moet zeggen dat dit nu al een stuk beter is, ik durf meer te zeggen waarvoor ik sta en mijn grenzen aan te geven. - Dat het zolang duurde voor ik mezelf durfde accepteren
Ik ben pas op heel late leeftijd gaan inzien dat ik een introverte, aparte (rare?) persoonlijkheid heb en dat dit helemaal oké is. Dat er nog zo’n rare mensen zijn als ik. - Dat ik sommige vriendschappen niet (meteen) heb doorgeknipt
Eigenlijk is het geen goed plan om een vriendschap te behouden die meer van je kost dan dat je er uit haalt. Je groeit ook uit elkaar, er gebeuren dingen of situaties en ja, dan is het soms beter om niet te blijven proberen. - Dat ik nooit op Erasmus ben gegaan.
Ik heb daar wel van gedroomd, maar ik ben ook een echte huismus en dat bleef dan ook toch maar thuis. Maar eerlijk? Daar heb ik nu echt wel spijt van. - Dat ik mezelf niet mooi vond toen ik jonger was.
En soms ook wel vind. Maar vroeger dus nog veel minder: ik vond mijzelf te dik, te grijze muis, te saai. Dat onzekere zit er nog steeds in, maar ik doe mijn best om lief te zijn voor mezelf en mijn lichaam. Iedereen mag er zijn, ik ook.
Heb jij iets waar je spijt van hebt? Let me know!
Mooie blog en sommige punten zijn zeker herkenbaar. Dingen lopen zoals ze lopen hè, en zoals Saskia ook zegt, het heeft je wel gebracht waar je nu bent. Ikzelf vind het wel eens jammer dat ik als jongere niet het lef had om een jaar naar Amerika op een high school te gaan.
2 & 10 zouden ook in mijn lijstje staan.. Maar weetje; ik zou zo’n lijstje nu niet meer maken. Aangezien het je heeft gebracht waar je nu bent en zo sta ik er ook zeker in. Mooie post!
Herkenbare punten wel waar je spijt van hebt. Hoewel ik hoop dat je je er inmiddels wel bij neer hebt kunnen leggen!
Ik probeer van zo weinig mogelijk spijt te hebben, want ik vind het zo zinloos. Ik kan het toch niet meer veranderen.
Maar als er iets is waar ik spijt van heb, dan is het wel die studiekeuze (want ik herken wel wat dingen bij jou hoor 🙂 ). Dat had zo anders gekund. Had ik daar wat bewuster tegenaan gekeken. Maar ik durfde niet, en daar draag ik nu nog de gevolgen van. Van iets te kiezen waar ik me eigenlijk echt niet goed bij voelde.
Maar voor de rest: weinig spijt. Ik ben wel blij dat ik dingen geleerd heb, zoals dat HSP en introvert zijn. Zodat ik mijn kinderen daar ook op kan wijzen. Niet voor mezelf, voor hen. Ik wist er gewoon het bestaan niet van af, zij nu wel. Waardoor ze véél sneller conclusies kunnen trekken en ze zich wat minder “wereldvreemd” kunnen voelen.
(hoewel ik me nu, in het vooruitzicht van al die versoepelingen waar ik geen zin in heb, weer dat eenzame eendje in de bijt voel) (eenzaam is geen goed woord, ik ben niet eenzaam)
Mja, die studiekeuze blijft bij mij ook wel een moeilijke. Ik zou nu zelfs nog kunnen kiezen om te studeren voor iets anders, maar ik ben dan ook tegelijk bang dat het weer iets zou zijn dat ik wel graag zou doen, maar toch niet helemaal dat is. Of zo verspild misschien.
En ja, die kennis van introversie en HSP is sowieso wel een meerwaarde, ik vind het zelf wel fijn dat ik dat nu ook weet voor ik begonnen ben aan kinderen, omdat ik ook zo meer mezelf durf zijn en me ook niet te wereldvreemd voel. En dat is alleen maar positief omdat ik zo ook in het ouderschap durf staan, op mijn manier en op mijn gevoel.
En ik snap je! Ik verlang ergens wel naar wat normaliteit (geen stomme mondmaskers meer, geen verstrengingen, niet constant bang moeten zijn,…) maar aan de andere kant ben ik echt bang voor die aftershock van extraversie en sociale verplichtingen. Bij het woord eenzaamheid moet ik vaak denken aan het Engelse: loneliness en solitude. Ik denk dat wij twee meer de solitude zijn: being alone without being lonely. Een positief gevoel.
Ja, dat is het inderdaad, being alone without being lonely. Een positief gevoel.
You feel me 🙂
Dat van dat HSP en introvert, dat had ik graag wat vroeger geweten. Had het gemakkelijker voor me gemaakt denk ik aan de poort van de kleuter- en lagere school. Daar denk ik gruwelend aan terug, vooral de kleuterschool eigenlijk. En dat is jammer.
Bedoel je dan in je eigen kleutertijd?
3, 7 en 10 zijn exact ook de dingen waar ik wel spijt van heb. Ik heb geen spijt dat ik vaak in mijn schelp kroop maar ik vind het wel jammer dat ik vroeger nog niet wist dat ik introvert en hooggevoelig ben. Dat had me veel nadenken over ‘waarom ben ik zo anders?’ bespaard.
Ja, van mij is die schelp wel een dubbele want als ik soms verhalen hoor, denk ik echt van “Nooo, dat had ik eigenlijk niet willen missen”, nuja tis wat het is natuurlijk. En ja, exact het laatste wat je zegt!
Wel veel punten waar je nog steeds spijt van hebt. Ik kon mezelf vroeger ook niet accepteren, maar spijt heb ik er niet zo zeer van. Ik heb er geen invloed meer op door er nu spijt van te hebben. En zo zijn er natuurlijk meer dingen die je zo kunt bekijken…
Dat is ook waar. Ik heb er zeker vrede mee, hoor. Maar als ik het anders kon gedaan hebben, ging ik het wellicht wel anders gedaan hebben, denk ik. Ik voel spijt, maar dus vooral ook vrede. Alles heeft me uiteindelijk geleid tot vandaag en vandaag is zeker goed. 🙂
Mooie post, en ik herken zeker wat dingen. Ik had ook wel vaker voor mezelf willen kiezen en minder energie willen besteden aan bepaalde vriendschappen reanimeren.
Ja, die van de vriendschappen vind ik de moeilijkste, want zelfs na zoveel jaar heb ik nog de neiging om bepaalde vriendschappen te willen reanimeren (wat een perfect woord ook dat je koos).
Jammer om te lezen dat je spijt hebt van een aantal zaken. Ik herken wel een aantal dingen. Vroeger had ik ook vaak last van m’n introvert schulpje.. Achteraf gezien had ik graag eens een paar keren goed gaan feesten. Helaas was ik daar typisch te bang voor. Ook het over mij heen laten lopen was iets heel erg typisch aan mij. Ik durfde vroeger op sociaal vlak zelden van mij af te bijten, ik liet het maar gebeuren.
Langs de andere kant, everything happens for a reason. Dingen gebeuren nu eenmaal omdat we op bepaalde momenten niet altijd even goed weten hoe reageren of om te gaan met wat we voelen. En da’s normaal hé, da’s oké 🙂 Uit die momenten kunnen we alleen maar leren.
Ja, zo zie ik het ook! Ik heb er op zich wel spijt van, maar aan de andere kant ben ik er ook van overtuigd dat deze zaken voor een reden gebeuren en dat je nu eenmaal ook de tijd moet krijgen om te gaan groeien. Dus ik heb soms wel spijt dat ik het niet eerder deed of niet gedaan heb, maar ik heb er zeker ook echt vrede mee want alles leidde me tot vandaag en vandaag ben ik best tevreden. 🙂
Een aantal dingen zijn heel herkenbaar. Ik had er achteraf gezien echt deugd van gehad om op Erasmus te gaan maar het zei me toen niets, ik was stiekem te bang om buiten mijn comfort zone te treden denk ik.
Ja, ik herken wat je zegt! Ik ben wel een echte huismus, maar denk ook dat ik er zo’n deugd van zou gehad hebben. Om ook eens op mezelf te zijn, op mezelf een avontuur aan te gaan. Oh well..