Ik lijk wel te principieel, zeker in deze onzekere tijden. Ik ben van nature altijd al principieel geweest en ik ben er nog steeds niet aan uit of dit een goede of slechte eigenschap is. Wat ik wel zeker weet, is dat ik het frustrerend vind om altijd de seut te zijn, die nee zegt. Tijd om dat te veranderen?
Altijd al principieel geweest
Al toen ik jonger was, werd ik bestempeld als principieel. Ik volg de regels, ik doe wat verwacht wordt van mij en ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Het zorgt ervoor dat ik weinig afwijk tot wat ik belangrijk acht. Ik ben dus niet zo plooibaar, als het komt op normen en waardes. Ik ben ook gelovig opgevoed geweest en ik denk dat ik ook wel een invloed gehad heeft op mijn kijk in het leven. Mijn man denkt dat ik totaal niet principieel zou zijn, mocht ik niet gelovig opgevoed zijn, maar ik denk dat het toch ook gewoon wel in me zit. Mijn zusje bijvoorbeeld is lang niet zo principieel als ik.
Ik herinner me nog goed dat we in het middelbaar aan onze klasgenoten een negatieve eigenschap moesten meegeven. En er was een persoon die zei: ‘Tamara is te principieel.’ De leerkracht reageerde verbaasd dat dit toch eerder een positieve eigenschap is dan een negatieve eigenschap, maar die persoon voelde dat helemaal niet zo aan. Hij vond dat ik me wat meer flexibel mocht opstellen en wat minder seutig. Hij zei het natuurlijk niet zo letterlijk, maar het kwam er toch wel op neer. Van toen af aan besefte ik dat deze eigenschap helemaal niet zo zwart-wit is.
Niet iets dat ik kan afzetten
Maar het is niet iets dat ik zomaar kan afzetten. Ik ben ik, met mijn principes. Beginselvast, las ik in het woordenboek, toen ik de precieze betekenis opzocht. Als ik van iets overtuigd ben, dan blijf ik daar ook standvastig in geloven en ga ik ook alles blijven doen, zoals ik deed. Mocht ik bijvoorbeeld alcohol afzweren, ben ik ook niet de persoon die een uitzondering zou maken, omdat het oudejaar is bijvoorbeeld. Dat lukt gewoon niet bij mij, dat is niet wie ik ben.
In mijn leven spiegelen die principes vooral de waarden en normen waar ik nog steeds naartoe leef. Ik heb een bepaalde visie in mijn hoofd en ik wijk daar gewoon niet gemakkelijk van af. Ik verleng dit ook naar mijn gezin, maar daarbuiten kan het me niet zo veel schelen. Daarom kan ik bijvoorbeeld heel kwaad worden als mijn man zich niet houdt aan onze afspraken. Dat gebeurt echt heel zelden, hoor. Maar uit principe zou ik zelf nooit een (belangrijke) gemaakte afspraak verwaarlozen en dat verwacht ik dan ook wel zo van mijn man. Mocht dit bijvoorbeeld omgekeerd zijn, zou mijn man daar nu geen zo’n probleem van maken.
Principieel in tijden van Covid-19
Dat principiële is geen geschenk in tijden van Covid-19. Nu zijn de maatregelen opnieuw verstrengd, maar zo lijkt het helemaal niet. Overal rond me hoor ik mensen die afspraken maken. Ik hoor gaming vrienden die gezellig op de terras zaten bij een vriend. Ik hoor een collega mensen uitnodigen om te werken aan zijn tuin, waarop er 8 gereageerd hebben. Of Remus niet eitjes wil komen rapen in de tuin. Mensen die afspreken voor Gent-Wevelgem. Ik hoor verre vrienden die gaan eten met hun familie voor Pasen. Enzovoort.
En ik word er eerlijk gezegd een beetje gefrustreerd van. Ik begrijp die mensen wel, maar omdat er zo’n verwaarlozing is van die gemaakte afspraken voel ik mij weer de seut, die nee zegt. Ik ben weer de spelbreker, degene die moeilijk doet. En ik ben echt niet graag die persoon. En dan vraag ik me af: ligt het aan mij? Hou ik de broeksriem te gespannen?
Ik volg de regels
Iedereen heeft al wel eens gezeurd in deze tijden, ook ik. Ik ben geen heilige. Maar ik probeer echt wel de regeltjes zo nauw mogelijk te volgen. Dus als de overheid vertelt dat we met maximum 4 buiten mogen zitten, dan volg ik dat. Maar ik vind het moeilijk om steeds maar weer degene te moeten zijn die ‘nee’ zegt, terwijl ik toch echt wel ervan overtuigd ben dat die regeltjes niet voor niets bestaan. Dan vraag ik me ook af of er misschien minder Covid-19 zou zijn, mochten we het allemaal wat nauwer gaan opvolgen. Nogmaals: ik ben verre van een heilige, maar ik doe echt wel mijn best om ze te volgen. Ik oordeel niet als iemand ze niet volgt, maar ik vind het wel frustrerend, omdat ik me daardoor de vreemde eend in de bijt voel.
Mijn kinderopvang stuurde een oproep dat wie zijn kind kan thuislaten, dat ook moet doen volgens de overheid. En ik kan dat. Want ik heb thuiswerk volgende week en daarna vakantie. En hoe bang ik ook ben van mijn vorig klopke na de lockdown, ik ga dat respecteren en doen. Ook al weet ik niet hoe ik een week werken, een zwangerschap en zorgen voor Remus weer ga combineren. Maar ik vind het mijn plicht en verantwoordelijkheid om te doen wat van mij verwacht wordt. En een week is ook maar een week. Ik hoop gewoon dat het niet verlengd wordt, daar ben ik het meeste bang voor.
Captain America
Captain America is een film uit de Marvelcollectie en ook hij staat bekend om zijn principes. Hij is niet alleen degene die anderen verbetert op hun taalgebruik, maar ook degene die volledig volgens zijn principes leeft rond hulp bieden aan anderen in nood. Hij gaat bijvoorbeeld tot het uiterste om zijn evil geworden vriend te helpen en niet te gaan bevechten. En laten we eerlijk zijn: zijn vooroorlogse principes zijn verouderd in de 21e eeuw en toch gooit hij ze niet overboord. Dat bewonder ik enorm en daarom is hij ook mijn favoriete karakter van de Marvelseries.
Een ander voorbeeld is Djinn Djarin, beter bekend als de Mandalorian. Hij weigerde zijn helm uit te doen, want dat was nu eenmaal het principe van zijn volk. En toen hij andere Mandalorians tegenkwam, die hun helmen allemaal uit hadden, deed hij zijn helm niet uit. Integendeel: hij vond dat zij daardoor geen echte Mandalorians waren. Hij wilde nog liever sterven dan zich te laten helen, als dat zou betekenen dat hij zijn gezicht moest tonen aan een ander. Dat is een man naar mijn principes.
Is principieel een goede of slechte eigenschap?
Dus ik weet het niet of principieel zijn een goede of slechte eigenschap is. Het is niet zo zwart-wit, zoals veel zaken. Op dit moment vind ik het behoorlijk frustrerend en op andere momenten heb ik mij ermee verzoend dat ik ben wie ik ben. Beginselvast. Ik wil gewoon niet de persoon zijn, die als enige halsstarrig vasthoudt aan bepaalde standpunten.
Herken jij dit?
Ik moet deze post gemist hebben… Maar echt, zo herkenbaar! Ik ben heel principieel op bepaalde vlakken en daardoor sta ik bekend als een moeilijke, maar ook soms wel als een bangerik, zeker nu met Corona. Ik ben trouwens al wat milder geworden met de jaren, maar er zijn nog steeds principes waar ik niet van afwijk en die in het begin nog voor pittige discussies gezorgd hebben met mijn man (niet drinken als je rijdt bijvoorbeeld). Ik stel me bij deze ook kandidaat voor de seuten club! En Captain America is ook mijn favoriete Marvel held, maar ik vind dat gewoon ook een heel knappe man :-).
Mooi dat je hierover schrijft! En het is denk ik ook niet zo zwart-wit nee. Principieel zijn kan goed zijn en jou en andere helpen of beschermen tegen mindere of zelf gevaarlijke dingen (zoals het coronavirus). Maar het kan je ook in de weg zitten en het gevoel geven dat je altijd aan het strijden bent om je principes hard te maken. Ik kan het weten, want ik was vroeger ook heel principieel. Je kan het zeker niet zo maar van je af zetten, en het hangt er denk ik ook wel vanaf waar het overgaat of het goed is of niet. Als het om etiquette gaat of vinden dat iets zo of zo moet omdat je het zo geleerd hebt, dan kan het best goed zijn om principes bij te schaven. Maar wat betreft de coronamaatregelen ben ik net als jij wel heel principieel en hou ik mij aan de regels, ongeacht dat er mensen zijn die zich er niets van aantrekken, toch feesten geven of toch naar het buitenland op vakantie gaan. En in dit geval is het ook goed om principieel te zijn. Niet makkelijk, maar wel goed.
Het is denk ik maar net wat je zelf vind van de eigenschap; positief of negatiever… Ik denk dat principieel helemaal prima is, zolang het naar je eigen wensen is wat je invult. Achter iets staan is altijd goed naar mijn mening. Hoewel je ook, je mening moet kunnen bijstellen vind ik. Het is inderdaad wel eens frustrerend om te weten dat niet iedereen zich aan de regels houdt. Zolang ik geen ‘ noodopvang’ nodig heb gebruik ik het ook niet, daar is het noodopvang door. Door mijn werk als pedagogisch medewerker weet ik uit eigen hand dat daar wel eens misbruik van wordt gemaakt. En dat terwijl je de leidsters toch echt met iets opzadelt en veel van ze vraagt. Maargoed, je kan alleen van jezelf uitgaan op wat andere doen heb je (helaas) geen controle. Iets met los laten, waar van mij binnenkort een artikeltje online komt.
Iets met ’te’ voor is nooit goed, behalve tevreden. Haha dat is zo’n gezegde hier.
Ik vind dat er niets mis is met principieel zijn. Ik ben in sommige dingen ook echt heel principieel en dan wil ik daar ook niet van af wijken. Ik vind ook dat het soms net heel moedig is om wel je principes eens opzij te zetten.
Wat betreft de coronamaatregelen waren wij hier in het begin ook overtuigd volger van de regels. Ik ben er van overtuigd dat regels er ook met een reden zijn en ik heb er geen moeite mee om ze te volgen, ALS ik de logica er van in zie. Bij sommige dingen nu zie ik de logica niet in. Ik heb het gevoel alsof de overheid met man en macht probeert om ons dingen op te leggen terwijl het allemaal geen ballen helpt omdat mensen het moe zijn. Je kan niet van mensen verwachten dat ze en hun gezin en huishouden op poten houden en werken en niets meer voor hun plezier mogen doen (om het nu zwaar te zeggen). Dat gaat niet. Er wordt gevraagd om kinderen thuis te houden van de opvang. Je moet dat combineren met je thuiswerk en je kan je kind eens niet aan iemand anders overdragen want dan respecteer je de regels niet meer. Ik ga Dallas alsnog zijn dagen laten gaan van zodra onze opvang uit verlof is. Ik heb dat nodig voor mijn mentale gezondheid en ik vind dat belangrijker dan de regels. Ik vind ook dat er nog wel een verschil is tussen eens volk in huis hebben (mijn ouders bijvoorbeeld) of naar een bijeenkomst met duusd man gaan. Maar ja, waar trek je dan de lijn he 🙂
’t Is echt wel een moeilijke evenwichtsoefening, hé! Ik snap je volledig. Ik had hier dus echt de goeie intentie om Remus niet te brengen naar de opvang, maar tegen donderdag zat ik er zo door dat ik hem toch gebracht heb. Ik kon echt niet meer, ik had stapels werk voor het werk en intussen voelde ik me ook maar een halve moeder.
Ik weet het niet, ik ben misschien ook gewoon te trouw aan de overheid, en te weinig kritisch.. Hmm!
Ik herken dit, en vind principieel zijn een goede eigenschap. Het getuigt van betrouwbaarheid en integriteit. Ik ben zelf ook principieel. ‘Het braafste meisje van de klas,’ zeg ik wel eens tegen mijn man ; )
Awel ja! Het getuigt van positieve eigenschappen en toch klinkt ‘het braafste meisje van de klas’ nogal streberig, hé? Daarom vind ik het zo dubbel! Wel fijn te lezen dat ik niet de enige ben, die principieel is.
Als ik dit lees… wel dan ben ik ook een seut. Een deftige nerd. En ik ben er trots op. I’m in da club 😍
Ps i love Marvel, StarWars, Coldplay, Facts, Comicon….
Geen deftige nerd maar een seutige nerd 😉
Haha, een seutige nerd, het heefft nog wel iets! En leuk dat je ook die dingen leuk vindt, vind ik zelf ook fantastisch! Normaal ben ik elk jaar op Facts te vinden. Ik heb best wel een zwak voor alles rond Star Wars, Marvel, Harry Potter enzovoort! Leuk! 🙂
Ik vind het ook een mooie eigenschap! Uiteraard is te altijd te veel hé maar kiezen voor iets en daar ook voor blijven gaan vind ik eigenlijk wel badass. Niets seutig aan maar ik begrijp wel dat dat een beetje zo voelt want zo is het ons altijd aangeleerd natuurlijk: ging je niet mee met de meute dan was je 9 op 10 een dikke seut. Ik heb vaak iets meer moeite met principieel zijn maar ben ook helemaal niet zo opgevoed, dus ik vind het meer iets om naar op te kijken. Go you! Het is ook màkkelijk altijd om principes te laten varen, misschien heeft het ook iets te maken met discipline? (ik weet het niet hé, ik zeg het vooral omdat ik daar moeite mee heb haha)
Mooi dat je hierover schrijft! Ik ben ook altijd best wel principieel geweest (en niet gelovig opgevoed, trouwens). Ik ben dat nu op een bepaalde manier nog steeds – ik ben wel het type all or nothing – maar dan alleen bij dingen die ik belangrijk vind en ik toets ook regelmatig hoe belangrijk ik iets nog vind door erover met mezelf in discussie te gaan. Ik probeer ook mezelf wel wat vaker streng toe te spreken met de vraag waarom ik aan iets vast wil houden.
Ja, eigenlijk is dat best wel een goede manier om te checken of het nog waard is om voor een bepaald iets te strijden. Maar toch kan ik van weinig principes echt afscheid nemen. Dat all or nothing herken ik ook echt! Ofwel ben ik ongeïnteresseerd ofwel obsessed, er is geen midden. :p
Ik vind principieel, beginselvast zijn, absoluut geen slechte eigenschap, integendeel. En hoe jij ermee omgaat, vind ik echt knap. Ook wat betreft je geloof. Er zijn weinig mensen dezer dagen die geloven, en ik vind dat schoon dat je daarvoor uitkomt, want simpel is dat niet.
Ben je dan een seut? Bagot nee toch? Net het omgekeerde, lijkt me soms, want om je in deze tijden aan de regels te houden, om ervoor uit te komen dat je gelovig bent, dan ben je toch geen seut maar net het tegendeel, want je gaat in tegen de stroom.
En ook jong, seut zijn, omarm dat eens. Beschouw het als een geuzennaam. Ik ben een seut en ik ben er trots op! Net zoals ik zeg: ik ben een linkse rat en ik ben er trots op 🙂
Ik moet zeggen dat mijn beginselvastheid nogal gesleten is met ouder worden. Zoals daar is bijvoorbeeld. Ik ben echt overtuigd niet-gelovig, mijn kinderen zijn niet gedoopt (geloof me, niet simpel met mijn toenmalige schoonfamilie). Ze gingen naar scholen van het gemeenschapsonderwijs. Tot voor mijn zoon buitengewoon onderwijs het beste bleek, en daarbij ook bleek dat een katholieke school het beste zou zijn. Een school van de broeders van liefde, dus serieus overtuigd katholiek. Toen heb ik mijn principes opzij gezet, en gekozen voor dat katholieke onderwijs. Idem toen hij naar het middelbaar ging.
Sommige mensen zeggen: dat is toch normaal, dat je het beste kiest voor je kinderen? Uiteraard. Maar het heeft me moeite gekost, dat mag je gerust wel weten.
En de covid-regels? Ik pas die ook zoveel mogelijk toe. Mens, ik voel me soms ook een kieken als blijkt dat ik zowat de enige ben die alleen gaat winkelen (grocery shopping, al de rest doe ik zelfs helemaal niet). Soms overtreed ik de regels ook. Als we naar mijn dochter gaan en zoon daar blijkt te zijn. Met onze mondmaskers op, in de tuin, vind ik dat dan wel OK. Of als er echt een opvangprobleem is, wat zelden gebeurt. Zo hard kan ik mijn kinders nu ook weer niet in de steek laten, en als ik mijn twee kleintjes dan nog eens zie, so be it.
Maar voor de rest, Tamara, laten we een clubje oprichten. Seuten united, of zoiets.
(dju, ik ging hier niet veel schrijven, weeral mislukt)
Ik vind je reactie echt heerlijk, Anne! Dank je wel hiervoor! Je hebt wel gelijk inderdaad, zo dat gevoel van een kieken zijn als blijkt dat je zowat de enige bent die alles nauw opvolgt. Ik overtreed ze dus ook, hoor. Maar inderdaad vooral door toevalligheden of omdat mijn familie daar nood aan heeft. Ik heb Remus vorige week ook nog gebracht naar zijn oma, maar dat mag wel (dacht ik, ik weet het op den duur niet goed meer).
En grappig dat je dat zo aanhaalt van dat dopen. Hier was dit ook best een discussiepunt: mijn man is katholiek opgevoed en wou per se Remus laten dopen, terwijl ik protestants opgevoed ben en dus niet geloof in het dopen van een kind, dat nog niet zelf kan kiezen. Maar ik ben in die tijd gegaan van “Ik wil dit ABSOLUUT NIET” naar “Oké, het is bespreekbaar als het belangrijk is voor je”. En dat was wel een pad dat ik heb moeten leren begaan, want uiteindelijk zijn dit ook ‘maar’ principes. Uiteindelijk hebben we Remus niet laten dopen, omdat ik als voorwaarde had dat we dan toch ook regelmatig eens naar de kerk zouden moeten gaan. Hahahaa, mijn man vond het opeens goed om niet te dopen. :p Dus ik snap je! Natuurlijk wil je het beste voor je kind, maar dat wil niet zeggen dat het geen moeite en tijd kost om te wennen aan een bepaald idee.
En helemaal pro voor dat clubje, maar voel me nu al minder eenzaam 🙂
Moedige tekst! Je toverde daar even een lach op m’n gezicht met je Captain America verwijzing, dat vond ik wel leuk 🙂
En hey, you do you eh of hoe zei je het tegen mij? 🙂 Maar ik snap je wel. In een wereld waar iedereen z’n eigen ding doet en dat vooral naar het losbandige helt, begrijp ik dat je je daardoor misschien wat afgesloten voelt. Ik herken het, vergeleken met de familie zijn we hier echt nog de brave, en dan maak ik mij wel eens zorgen over wat ze van mij denken.
Maar ik heb ook geen goesting om daaraan toe te geven. Als de dingen niet veilig voelen, dan is er niets of niemand die daar iets op te zeggen mag hebben.
En ja, een goede of slechte eigenschap.. Depends on the context. Maar dat mag hier de vraag niet zijn. Alleen gij weet waar gij u goed bij voelt, en dan is het goede enkel wat jij bent 🙂
Haha, mijn eigen woorden tegen mij gebruiken, das durven! Maar eigenlijk wel een heel goed punt dat je aanhaalt. Ik vind het op zich niet zo heel moeilijk dat mensen het wat losser aanpakken, maar wel dat ik me veroordeeld voel, omdat ik ervoor kies binnen de aangegeven lijntjes te blijven. Misschien ook wel omdat ik zwanger ben en dus extra voorzichtig wil zijn (maar eigenlijk ook wel daarnaast, denk ik). En eigenlijk heb je ook wel gelijk, misschien is dat niet de vraag die ik me moet stellen, maar eerder waar ik me zelf goed bij voel. Thanks voor deze wijze woorden!
Haha I like to live dangerously :p
En alle begrip daarvoor ook eh, ik snap dat zeer goed. Logisch dat je je zo voelt, al zou het gewoon nooit zover mogen komen. Niemand verdient het gevoel om zichzelf niet te mogen zijn 🙂 En al zeker niet zwangere vrouwen die het zoal moeilijk genoeg hebben! (En da’s nie om te slijmen of idk what, da is gewoon zo)
Iedereen heeft wel het recht om zichzelf te mogen zijn, je slaat de nagel op de kop! Dank je wel!
Ik was vroeger veel principiëler en meer zwart-wit dan nu. Op een bepaald moment ben ik daar iets losser in geworden. In het begin van de pandemie vond ik het ook belangrijk om de regels supergoed te volgen, omdat ik toen naïef dacht dat we er met een maand of drie wel vanaf zouden zijn. Maar toen dat niet zo bleek te zijn, ben ik ook daarin wel iets losser geworden. Nu denk ik gewoon: ik doe mijn ding, doe jij het jouwe maar. Ik zit uiteraard niet op feestjes met vijftig man, maar ik probeer gewoon een beetje mijn gezond verstand te volgen en te doen wat voor mij goed voelt.
Ja, dat snap ik helemaal en daar heb ik op zich geen oordeel over. Zolang iedereen inderdaad zijn gezond verstand gebruikt, dat is wel een must! Maar zelf ben ik dus nog steeds redelijk zwart-wit, deels ook omdat ik zwanger ben en ook dit leven extra wil beschermen. Ook omdat ik geen risico wil nemen, want bevallen met mondmasker of zonder mijn man zijn beide opties die ik niet zie zitten.
Maar ik snap je, het duurt ook zo lang en we hebben nauwelijks perfectief, hé.