Iedereen kent wel de betekenis van fomo, namelijk de fear of missing out. Je bent bang om iets te missen en waarin alles draait om beleving. Liever een avondje Netflixen dan uitgaan? Dan zul je gegarandeerd spijt krijgen als je de verbluffende verhalen achteraf te horen krijgt van je vriendengroep.
En toegegeven: ik heb daar last van. Ik meen het. De gedachte om dat uniek moment te missen waar iedereen dan nog jaren over babbelt. Je weet maar nooit dat het juist zo’n avond wordt. En dan heb ik dan gemist. Omdat ik liever in de zetel hing. Dat kan ik toch niet laten gebeuren?
Waarvoor ik me dus werkelijk schaam, is dat ik af en toe nogal vaak een avondje thuis durf verkiezen boven uitgaan.
Een groot stuk komt daardoor ook door die sociale media. Iedereen doet altijd vanalles en
beleeft ook vanalles. Beleven is leven. Scrol even door Instagram en bekijk even wat voor een geweldig leven iedereen toch heeft. Weinig posts met iemand die in de zetel hangt, wel foto’s van uitgaande mensen, reizende mensen, gelukkige mensen,… Mensen die beleven. En dat zorgt voor een druk. Een druk die ik moeilijk vind en waardoor ik Instagram heb verwijderd.
Ik denk niet dat er iets verkeerd is met alles uit het leven willen halen, de zogenaamde
maximizers hebben voor een deel natuurlijk ook wel gelijk. Maar die vraag is of die zogenaamde
maximizers wel echt gelukkig zijn met wat ze doen en de keuzes die ze moeten maken. Ik ontdekte bij mezelf dat – zelfs al ging ik uit – ik dan toch iets anders miste. Ik koos ervoor om naar Dranouter festival te gaan, maar miste zo wel een housewarming van een goede vriendin. Maar al mijn vrienden gingen naar het festival. Dat kon ik toch niet missen?
En pas op, ik vind Dranouter echt geweldig! Ik amuseer me steeds rot, maar toch zou ik vooral niet willen missen omwille van de verhalen die ik dan zou missen en omdat ik me – ja – een beetje verplicht voel. Maar natuurlijk ook wel omdat ik graag wil gaan.
En een avond zetelen, is nu niet bepaald een hoogstandje aan beleving.
Maar waarvoor ik me dus werkelijk schaam, is dat ik
af en toe nogal vaak een avondje thuis durf verkiezen boven uitgaan. Gelukkig kan ik die fomo wel meer en meer loslaten, maar dat neemt niet weg dat ik me ervoor schaam. Want de maatschappij richt ons nogal op al die fantastische leuke belevingen. En een avond zetelen, is nu niet bepaald een hoogstandje aan beleving.
En die schaamte is eigenlijk onterecht. Gelukkig is het meer en meer helemaal oké om thuis in je luie stoel te zitten. Er kwamen begrippen op zoals hygge. Gezelligheid troef. Een wijntje? Sure, maar dan wel thuis in mijn pyjama. Netflix en chill is tegenwoordig erg hip. Dus is thuisblijven nog steeds als saai aanzien?
Een wijntje? Sure, maar dan wel thuis in mijn pyjama.
En dan was er jomo, de joy of missing out. Hoe minder fomo je hebt, hoe meer jomo je kan krijgen. En je mag jomo best wel ver in je leven doortrekken. Het gaat niet alleen om een avondje thuis blijven, maar het is veel breder dan dat. Na een zware werkdag je schoenen uitschoppen en die comfortabele legging aantrekken. Of stiekem erg blij zijn als je vriendin jullie afspraak afzegt.
Dus als je nog eens uitgenodigd wordt voor een avondje stappen en je hebt er absoluut geen zin in? Gewoon skippen en even genieten van jomo!
