Weemoedig, dat is het woord dat in me opkomt als ik moet beschrijven hoe ik me voel de laatste dagen. Wellicht voelt de halve (Belgische) bevolking zich zo wel, na het aankondigen van de strengere maatregelen. Ik hou vol, maar ik vind dat jojo-gevoel erg lastig worden.
De regels
Ik ben een positief mens, al zeg ik het zelf. Ik ben ook iemand die heel principieel is en het belangrijk vind de opgelegde regels te volgen, ook al geloof ik niet altijd in die gemaakte regels. Dat geldt ook met Covid-19. Ik volg de regels, zeker nu ik dagelijks contact heb met jongeren en nu ik zwanger ben. Ik wil iedereen rond me beschermen, ik vind dat echt belangrijk. Noem het maar een sterk moedergevoel, die overheerst.
Dus ik volg de regels. Dat zorgt ervoor dat we al maanden geen fysiek contact hebben gehad met familie en vrienden. Het zorgt er ook voor dat ik nog steeds behoorlijk streng ben als ouders vragen of ze nu toch eens mogen langskomen of als vrienden willen afspreken. Ook ik ben de boosdoener als mijn man wil gaan koersen met twee andere vrienden, want ik vind dat niet veilig. Hij gaat wel akkoord, hoor, maar het piekt natuurlijk wel als die twee dan zonder hem wel koersen.
Pijn
Ik ben een positief mens, maar nu ben ik een beetje weemoedig. Ik heb pijn voor de jongeren, voor de mensen die werken in de zorg, voor ouders die nog maar eens werk en gezin mogen combineren, voor de horeca, voor de contactberoepen.
Daarnaast heb ik ook pijn voor mijn man, die nog maar één keer mocht meegaan op controle bij de gynaecoloog. Maar ik heb nog meer pijn voor de moeders die voor het eerst ouder worden en die het allemaal alleen moeten doen. En ik heb ook pijn voor de aanstaande vaders die niet mee mogen. Aan de koppels met een onvervulde kinderwens en die moeten wachten om medisch geholpen te worden. Ik denk aan de (groot)ouders die hun (klein)kinderen niet kunnen zien.
De jongeren zien af, horen we. Elke leeftijdscategorie ziet af, maar ik ben toch opgelucht dat ik geen student meer ben. Het lijkt me verschrikkelijk om zo je studententijd te beleven. Aan degenen die afscheid moeten nemen van een persoon in deze bizarre tijden.
Ik denk aan de verloofden die bang afwachten of ze hun huwelijk kunnen laten doorgaan. Om nog niet te denken aan de verloofden die niet geheel de trouw van hun dromen hebben kunnen ervaren in 2020.
Er zijn nog duizenden andere voorbeelden, die ik hier zou kunnen neertypen. Maar het komt erop neer dat ik pijn heb voor jou.
De jojo
Er is ook hoop, maar momenteel overheerst het weemoedig gevoel van verslagenheid. Ik ben het beu. Ik ben vooral de jojo beu. Eerst niet, dan wel, dan weer niet, dan weer alles overboord,… Wat lastig is dit. Maar ik begrijp ook de jojo. Alles is nu eenmaal onvoorspelbaar. Maar het maakt het natuurlijk niet minder lastig. We komen hier wel uit en over een aantal jaren zullen we denken aan dit raar jaar, dat dan als litteken in ons geheugen gegrift staat. Maar nu overvalt me het weemoedig gevoel en ook daar mag er ruimte voor zijn.
Voor wie heb jij pijn?
Het is precies allemaal een klucht die maar niet wil stoppen… we doen wat we mogen of niet mogen doen en toch blijft het duren.
Het is ook een lastige situatie waar we nu inzitten. Ik snap goed dat je daar weemoedig van wordt.
Dank je wel voor je reactie, zo is het! Gelukkig is dit ook een tijdelijke situatie.
📍
Hier kijken we der ook naar dat we de regels volgen. Want als je naar het nieuws kijk blijf de mensen maar binnen stromen in het ziekenhuis. Hopelijk is rap alles terug achter de rug dat we terug alles mogen doen.
Ja, dat is zo hé. Als je de cijfers ziet, dan kun je eigenlijk niet anders dan voorzichtig zijn.
Ik kan me helemaal voorstellen hoor wat je voelt. De ene keer ben ik heel positief om zo de dag erna heel negatief over de situatie te zijn. Maar het is nu eenmaal hoe het is… Werken. Mama zijn. En verder is het weinig. Vandaar dat ik meer & mee probeer echt voor mezelf te kiezen, rust te pakken en dingen te ondernemen/doen die ik echt LEUK vind. Waar mijn batterij van oplaad i.p.v. leegloopt… Sommige dagen lastiger dan andere, maar er is altijd licht aan het einde van de tunnel.
Ja, dat is helemaal waar. Er is gelukkig altijd licht aan het einde van de tunnel, gewoon hopen dat het geen trein is, haha! 😀
Ik weet het allemaal niet goed.
Ik ben blij dat ik geen kleine kinderen meer heb, en ben blij dat mijn kleinkinderen voor dit alles geboren zijn. Zodat ik hen heb kunnen vasthouden en knuffelen. Mijn vriendin werd gisteren oma, voor het eerst, en ze is positief en zegt “we zitten allemaal in hetzelfde schuitje”, maar mijn hart doet toch wel wat pijn voor haar dat ze haar kleindochtertje niet eens kan vastnemen en knuffelen en besnuffelen en door die haartjes aaien en dat perzikvelletje voelen.
Daar leef ik nog het hardst in mee, met anderen met jonge kinderen. De eerste schooldag in deze vreemde tijden, zwanger zijn, bevallen (hoewel de rust me wel een zegen lijkt), al dat geregel om alles in orde te krijgen als de scholen weer eens sluiten, opvang…
Ja, dat vind ik dus ook! Het zijn toch van die mijlpalen die je mist, als oma, als peter/meter, als jongere, als … En dat is erg jammer! Maar het is wel waar: iedereen zit in hetzelfde schuitje, op zich is dat wel een (magere) troost.
Ja, het is en blijft een magere troost.
Ik denk ook vaak: die geboorte van Pipa, ik mag er niet aan denken dat je dit in zo’n periode overkomt. Die hulp die Janna en Florian kregen, dat was zo’n noodzaak… die paar uurtjes per week dat ik daar was om te helpen, om Janna eens buiten te laten, om wat te koken… geen idee hoe ze het had moeten flikken zonder die kleine dingen. Dat ik er op de NICU eens een uurtje mocht gaan bij zitten, dat we Lili konden opvangen… man man man. Drama’s, echt waar.
Ohja, dat is echt ondenkbaar en dan ook wel logisch als je wat losser omspringt met de regels, denk ik dan. Nood breekt echt wel wet, in dit geval. Maar het is ook wel echt hartverscheurend dat je gewoon je kleinkindje niet in je armen kan nemen. Of zo moet zien, vanop een redelijke afstand.
Mijn hart bloedt nog steeds als ik de lege kamers zie op mijn afdeling. Sommige bewoners mis ik ook oprecht ,de kleine dingen die ze deden of zeiden. Werken in de zorg is niet simpel. Maar ik heb teminste werk… Heb nooit moeten stoppen met werken… Het moet zo’n domper zijn voor de niet-medische contactberoepen. De uitzichtloosheid die de horeca ervaart. Ik mag er niet aan denken hoe zij zich voelen.
Ja, exact. Ik ben ook wel blij dat we hier nog steeds beide (kunnen) werken, maar uiteindelijk wil dat natuurlijk ook niet zeggen dat het ons soms moeilijk vergaat. Maar voor de mensen die verplicht weer moeten sluiten of gesloten moeten blijven, dat is echt verschrikkelijk.
Pff ja inderdaad, ’t is al lang goed geweest. Ik snap je volledig, onmenselijk is het eigenlijk om van die speciale, belangrijke dingen “niet te mogen vieren” met anderen. Vreselijk vervelend is het dat er geen fatsoenlijke perspectieven kunnen zijn.
’t is allemaal belangrijk natuurlijk en ziekenhuizen die niet vol mogen geraken dit dat, ik begrijp dat ook wel, zal me ook aan de regels houden maar mij zult ge niet horen klagen moesten ze ooit eens de prioriteiten opnieuw evalueren. Mja, wishful thinking ook wel.
Ja, we kunnen inderdaad allemaal wel een beetje perspectief gebruiken! Daar hebben we eigenlijk al een aantal maanden nood aan, maar het komt er niet. Naar mijn gevoel zijn we nog geen stap verder dan een jaar geleden, hoewel er natuurlijk wel de vaccins zijn. Ik zou het trouwens niet kunnen, die regels uitbrengen. Ik denk dat het toch nooit goed zal zijn voor niemand.
Ik vond dat tijdens mijn zwangerschap heel erg dat David niet altijd mee mocht. Ik was elke keer bang dat er slecht nieuws zou komen en dat ik daar dan alleen was. Maar evengoed is het jammer om een fijne echo alleen te moeten ‘vieren’ en je baby alleen te zien.
De nieuwe regels, ik snap het niet goed eerlijk gezegd. Wat Lesley zegt, die kappers en schoonheidssalons enzo, ocharm, echt. Ik betwijfel ook of daar het groot aantal besmettingen gebeurt maar ook ik ben geen viroloog dus ik zwijg er nu ook maar over :p En dan die ouders die nu weer hun kind moeten opvangen én werken tegelijk. Of die oudjes, zoals mijn oma, die alleen in een rusthuis op hun kamer moeten blijven.
Ik vind het jojoën ook irritant. Dat gaat gewoon blijven doorgaan denk ik. Na deze maand gaan de cijfers weer beter zijn, alles gaat weer wat soepeler mogen en dan een maand of twee later gaan de cijfers terug slechter en moeten we weer strengere regels naleven.
Ja, ik snap het ook niet meer zo goed. Ik denk ook niet dat het probleem ligt bij die contactberoepen. Als ik soms zie hoe het eraan toegaat in de supermarkten, dan kan ik mij daaraan wel ergeren. Nuja, nog even volhouden dus..
Ik ben het ook beu en vind het vooral een beetje een circus worden. Die kappers waren ocharme een maand open en nu moeten ze weer toe. Buitenbubbel net hetzelfde. Terwijl ik toch mijn twijfels heb over hoe gevaarlijk het nu echt is om in buitenlucht af te spreken. Maar goed, ik ben geen viroloog dus ik moet vooral mijn mond houden haha.
Ja, ik weet het ook niet. Ik vind het echt wel zielig voor de beroepen die eindelijk net open mochten en voor de beroepen die al zo lang gesloten zijn. Maar ik ben ook geen viroloog, dus ik volg braaf de regels :p