Alles voelt dubbel aan en ik weet eigenlijk helemaal niet zo goed hoe ik me voel of moet voelen. Er gaan een paar emoties door me heen en hoewel ik positief denk en het nieuws wat ontwijk, sluimert er een angst onder mijn huid.
Verlangen
Ik verlang naar betere tijden, waarin we niet meer opgesloten zijn, waarin we weer onszelf mogen zijn en ons kunnen uiten. Hoewel ikzelf niet echt een heel groot sociaal dier ben, verlang ik zelfs ook aan mensen zien. Eigenlijk niet per se praten, zelfs. Zien zou fijn zijn. Naar de winkeltjes kunnen gaan, een koffie kunnen drinken. Eens naar de zee kunnen gaan.
Eigenlijk verlang ik ook om weer een normaal stramien van werk te hebben. Dat Remus naar de opvang kan, dat mijn man weer naar zijn werk gaat in plaats van thuis te werken. Dat ikzelf ook bepaalde dagen naar het werk ga.
Regelmaat.
Aftellen
Aftellen, vind ik geen goed idee maar ik betrap mezelf erop dat die 19e april toch aangestipt staat in mijn geheugen. Ik vind het zo frustrerend dat ik niet weet naar welke datum ik echt kan aftellen, want het zal waarschijnlijk verder gaan dan 19 april. En wat als een stuk weer normaal wordt. Hoe lang duurt het tegen dat de hele wereld weer op z’n plooi komt? Wie weet duurt dit nog jaren.
Die datum is ook het enige naarwaar ik kan aftellen, want alles waar ik naar kon aftellen, is zo goed als geschrapt. Ik snap dat, zoals iedereen, maar minder pijn doet het niet. Mijn reisje naar de zon, de paasfoor, twee huwelijken, twee baby’tjes die geboren zullen zijn en die ik niet kan bezoeken. Noem maar op. Het leven voelt zo afgeplat, als er geen uitspringers zijn en alles elke dag hetzelfde is. En toch is dit ook dubbel, want in dat afgeplatte hecht je meer waarde aan de gelukjes die je nog wel kan ervaren: het mooie weer, quality time, wandelingen, BBQ,… W’en mo dadde. Maar ’t is op zich wel genoeg.
Angst
En net dat boezemt mij de grootste angst in. Wat als het nooit niet echt nog normaal wordt? Wat als de wereld te zware klappen heeft gehad, wat dan? Welke gevolgen zullen er zijn?
Ik ben angstig dat dit scenario nog tot het einde van het jaar zal blijven, misschien in een mildere vorm, maar toch aanwezig. Ik weet eigenlijk helemaal niet hoe ik daarmee moet omgaan.
Op zich kan ik nog van geluk spreken. Ik werk nog, mijn man werkt soms nog (met wel wat economische werkloosheid ertussen), mijn kindje is op zich nog rustig. Het lukt. Soms is het zwaar, maar het lukt.
Maar toch ben ik best angstig.
Ik voelde me op dinsdagavond niet goed, ik was erg misselijk en ik moest vaak naar toilet. Een onrust wekte bij me op. Is dit een symptoom van Corona? Mijn man vertelde dat dit soms een eerste symptoom is en de angst omsloeg me als een deken rond me. Ik weet niet echt hoe een paniekaanval voelt, maar ik werd wat kortademig, begon te trillen en ik gloeide echt. Mijn hoofd tolde. Hoewel ik ook wel weet dat Corona zoals een griep is en je het normaal gezien wel overleeft, werd ik zo bang. Ik wilde absoluut geen Corona. Niemand waarschijnlijk. Het heeft me nog 2 uur gekost om mezelf kalm te krijgen en eindelijk te slapen. De dag erop was ik weer helemaal de oude, dus geen Corona.
Maar die angst. Nu ben ik nog voorzichtiger.
Bij elkaar zijn
Hoe fijn is het om veel tijd te kunnen doorbrengen met je gezin. Ik kus mijn beide pollekes dat ik een man heb en een kindje, want ik zou dat ongelooflijk moeilijk vinden om zo lang alleen te zijn, zeker in deze tijden. Ik voel me bij de gelukkigen dat ik extra tijd kan spenderen met mijn gezin.
Het thuiswerken in combinatie met een baby die tandjes krijgt, is soms zwaar maar eigenlijk ook ongelooflijk mooi. Hoeveel moeders kunnen het eerste levensjaar van hun kindje van zo dichtbij meemaken en daarbij nog een inkomen fixen? Het is soms toveren, maar door middel van flexibele uren (en een toch vaak slapende baby) is het zeker haalbaar. Maar als ik daarbij stil sta, besef ik wat een luxe dat is. Dat eerste levensjaar komt nooit meer terug en ik heb het van zo dichtbij mogen meemaken.
Ik weet het niet
We moeten erdoor. We gaan er ook door. Maar ik weet het niet. Ik weet eigenlijk niet hoe ik me moet voelen.
Hoe voel jij je?
In het begin van de Corona-epidemie had ik ergens gelezen dat als je je angstig voelt dat het goed op corona kan lijken. Omdat je begint te zweten en warm te hebben. Je wordt kortademig etc. Sinds ik dat gelezen had, was ik wat geruster. Dat van die diarree wist ik niet dat het zo begint…
Het zijn eerder de zeldzame gevallen die beginnen met diarree dus eigenlijk normaal niet. Maar manlief had me verkeerd geïnformeerd, die zei dat het dus wel zo kan beginnen en gezien ik zelf niet wil lezen van Corona had ik dus wel effe heel veel schrik maar gelukkig loos alarm.
Mooi geschreven, herkenbare dingen.
Volgende week heb ik een controle in het ziekenhuis… die begint er toch wel als een berg uit te zien. Angst, dus.
Verlangen en aftellen… normaal vertrokken we volgende vrijdag op vakantie, zucht. Wat verlangde ik daarnaar. Het aftellen is abrupt gestopt. Ik heb geen idee waar we naar moeten aftellen nu…
Ik mis het samenzijn met mijn kinderen, met mijn kleinkinderen.
Maar inderdaad. We moeten erdoor. Alles wat je voelt, is normaal zeker?
Oh, wat eng, die controle in het ziekenhuis, veel moed en succes!
Ik snap je volledig, ik hoop dat je snel weer verbonden wordt met je (klein)kinderen. This too shall pass, hopelijk snel!
Ik vind echt dat je alles mooi verwoord met nuances en door je manier van schrijven leef ik met je mee.
Dag per dag bekijken lijkt me het meest aangewezen en we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Virtueel schouderklopje! 🙂
Dank je wel, Kaylin, voor jou ook! 🙂 Dank je voor het mooie compliment ook!
Mooi geschreven! Ik ben zelf ook echt weer toe aan de structuur van het naar school gaan. Ik mis mijn treinritten, het sporten en inderdaad, gewoon het zien van mensen. Door de hele situatie heb ik ook nog eens een flinke terugval in mijn depressie wat het ook niet per se beter maakt. Wat mij betreft kan het inderdaad niet snel genoeg voorbij zijn.
Oh, wat erg! Ik snap wel dat zo’n situatie alles nog meer bemoeilijkt. Veel moed! Ik duim alvast superhard dat het snel voorbij is!
Die onrust herken ik heel erg. Ik ben normaal gezien absoluut geen hypochonder of bang om ziek te worden of zo, maar al dat onbekende en het feit dat je het zelf ook zo snel kan doorgeven is toch wel angstaanjagend.
Ja exact, dat heb ik dus ook! Dat het ZO besmettelijk is en ik ben er precies zo bang van!
Ik ben nog altijd extreem chill onder de hele quarantaine. Ik heb me ook ingesteld op eind mei voor de maatregelen versoepelen. Sowieso duurt het langer dan 19 april, ik denk dat het in mei (misschien midden mei ofzo) wat zal versoepeld worden maar ik stel me dus in op eind mei. Die angst had ik in het begin af en toe wel erg last van. Als je dan gaat nadenken was je nog vaker je handen want je hebt iets aangeraakt en dan raak je iets anders aan en ja. Maar dat is nu wel over.
Ik ben voorlopig ook wel blij dat ik een groot deel van mijn zwangerschap thuis zit. Veel rustiger. Het openbaar vervoer bezorgt me eigenlijk altijd wel stress en maakt de werkdagen toch zwaarder.
Maar zoals ik al eens zei (denk ik – of ’t was ergens anders :p), wij hadden voor de zomer eigenlijk niet echt plannen voor onze vakantie behalve misschien eens kamperen dus ik vind het ook niet zo lastig dat het niet zal doorgaan omdat het nog niet concreet was. Ik kan me inbeelden dat als je echt al dingen gepland had, dat het dan wel moeilijk is dat alles in het water valt. Dat duwt ons ook maar eens met onze neus op de feiten, hoeveel mogelijkheden we eigenlijk hebben als alles ‘normaal’ gaat.
Hé, je schrijft mooi. Vind ik altijd leuk.
Ik las ergens dat wetenschappers er nog niet helemaal over uit zijn of het nu beter is om al een eindpunt te geven dat wat meer in de toekomst ligt (zoals 1 juni in Nederland) of om telkens kleinere ankerpuntjes te geven (zoals die 19 april nu in België). Ik weet het ook niet eigenlijk, vooral omdat na die eventuele 1 juni het nog niet plots normaal wordt, want reisjes deze zomer mogen we sowieso vergeten vrees ik. En wat is normaal hè? Maar inderdaad, klein leven is ook mooi. Voor efkes, want ik wil ook naar de zee!!
Héhé exact! Je slaat de nagel op de kop, want ik weet ook eigenlijk helemaal niet of een einddatum beter is, tenzij het echt echt echt het einde is, maar zelfs dat is altijd betwijfelbaar. Ik weet ook niet wat beter is, maar naar mijn gevoel zou het wel fijner zijn een ongeveer einddatum te krijgen. Hopelijk kunnen we snel naar zee! En dank je voor het mooie compliment! Makes my day! 🙂