Ik weet niet zo goed of ik dit stuk wil plaatsen op de wijde wereld, maar aan de andere kant voel ik de overgrote behoefte om erover te kunnen schrijven, dus ik doe het gewoon. Ik heb het even lastig. Iedereen waarschijnlijk, maar de combinatie met thuiswerken, zorgen voor een baby en daarnaast nog een tweetal zijprojectjes heeft me toch even de das omgedaan.
Ik ben moe. Ik voel me zo vermoeid. Al een tijdje voel ik mij best wel uitgeput. Dat komt vooral doordat ik sinds maart een job combineerde met een eenjarige baby in huis.
En wat een prachtige maanden waren dat, de maanden waarin Remus leerde kruipen én stappen. Ik zag het allemaal van dichtbij.
En wat een vermoeiende maanden waren dat, waarin ik zoveel deed en mezelf moest opsplitsen in zoveel rollen tegelijkertijd.
Maar ik koos er zelf voor, vanaf 18 mei koos ik er zelf voor. Want ik kon de baby brengen naar de opvang maar ik deed het niet. Ik voelde mij er gewoon niet goed bij, ik was/ben zeer angstig voor dat virus dat ik geen risico wilde nemen. Bovendien was ik het zo gewoon geworden om Remus van dichtbij te zien opgroeien dat ik het erg moeilijk vond hem opnieuw te moeten afgeven.
Maar het lukte. Ik kreeg alles gebolwerkt. Ik deed mijn werk, ik deed soms avonduren als ik er niet door raakte. Ik zorgde voor Remus, daarnaast runde ik een huishouden en deed ik nog twee zijprojectjes, waar ik aan werk met twee verschillende vriendinnen.
Ik keek reikhalzend uit naar mijn verlof, als ik het kon volhouden tegen dan, kwam het wel in orde. Ook dat lukte. In het verlof kon ik best wel opladen en ik had kunnen regelen dat Remus een paar keer uitslapen ging, zodat ik eens wat meer kon zorgen voor mezelf. Helaas ging dit niet door doordat de bubbels weer verkleind werden, maar het lukte wel. Mijn man had natuurlijk ook verlof en niet alles viel op mij, dat hielp toch ook al. Maar toen was er die hittegolf en konden we bijna niet buiten kruipen in onze laatste week vakantie. Maar het ging wel.
En toen was de tijd aangebroken dat ik weer ging werken.
Ik besliste toch om Remus (en mezelf) weer aan de opvang te laten wennen. Het werd tijd, Remus kan nu goed stappen en vraagt ook redelijk veel aandacht. In die paar maanden is hij gegroeid van baby naar peuter of zo voelt het toch aan. Ik kon Remus nog niet meteen brengen want de opvang was nog gesloten. Maar dat was oké.
En toen werd mijn man ziek dinsdag en werd hij diezelfde dag nog getest op Corona. Deze week kon ik niet op mijn man rekenen en dat vond ik best heftig. Dat zorgde ervoor dat ik steeds het spitsuur (ik noem het de babyspits) zowel ’s ochtends als s’ avonds moest doen van de baby. En we stressten. Wat als hij Corona had? Hoe moet het dan verder? Wat met zijn gezondheid? Wat met Remus en ik? Wat met onze verhuis ook binnenkort? Kunnen we überhaupt wel naar de notaris dan? De avonduren die ik voor het werk deed, kon ik nu ook veel moeilijker doen omdat ik niet kon rekenen op mijn man en Remus van de hitte pas soms om 21 uur slaapt.
En toen was het eigenlijk allemaal niet meer zo oké.
De test was gelukkig negatief. Maar ik kon me niet meer concentreren op het werk, moest mezelf nogmaals splitsen. Voelde me schuldig als ik Remus wééral voor de televisie moest zetten. Voelde me schuldig dat Joran ziek is en ik niets voor hem kon doen. Voelde me schuldig dat ik mijn werk niet kwalitatief kan afwerken. Voelde me schuldig dat ik geen tijd meer had voor de zijprojecten.
En toen ging ik naar de dokter.
Dat was echt nodig. En nu moet ik rusten. Ik werk even niet, laat de zijprojecten voor wat ze zijn, ik breng Remus volgende week een paar keer naar de opvang.
En ik probeer me niet schuldig te voelen.
Och ik kan me echt wel inleven in je post. Ik heb niet thuis gewerkt; alles ging door met een vitaal beroep maar ook ik ervoer het als zwaar. Lastig is dat he, als je je schuldig voelt terwijl dit eigenlijk helemaal niet hoeft. Je doet je best; meer kan je niet doen. Het is veel; werk, privé en mama zijn i know, maar geef jezelf eens een schouderklopje. Want ondanks dat het allemaal zwaar is heb je het toch maar allemaal eventjes gedaan! Weet dat ik aan je denk 🙂
En als je eventjes je ei kwijt wil bij een andere mama heb je mijn mailadres <3
Goed luisteren naar jezelf! Huishouden, baby en werken mag niet onderschat worden én deze vreemde tijden maken het allemaal nog lastiger. Neem de rust die je nodig hebt en je hoeft je niet schuldig te voelen tegenover niemand.
Ja, dat klopt! Ik heb het eerlijk gezegd zelf een beetje onderschat. Dank je!
Je moet je echt niet schuldig voelen, hoor! Het is gewoon echt heel erg veel bij elkaar geweest de afgelopen maanden. Zorg goed voor jezelf!
Ja, dat is exact wat ik bedoel. Het is veel geweest en op mijn verlof heb ik wel kunnen ontspannen, maar toen ik opnieuw aan de slag ging, verloor ik een beetje de pedalen. Dank je!
Ik snap het schuldgevoel (toen ik met mijn depressie thuis zat voelde ik mij heel erg een bedrieger) maar net zoals iedereen hier al gezegd heeft: niet nodig! Je kunt niet altijd maar blijven doorgaan en hopen dat het wel goed komt. Je kan niet altijd maar geven want dan blijft er niets meer over voor jezelf (in dit geval energie, rust). Je bent ook maar een mens hé. Probeer dat toch van je af te zetten want ik denk dat je alleen echt gaat kunnen opladen als je niet heel de tijd met dat schuldgevoel blijft zitten. Hopelijk is Joran ook weer snel beter en lukt het om terug wat balans te vinden. Ik denk aan je!
Lieve Tamara, ik begrijp deze post zo goed! Maar voel je vooral niet schuldig. Neem wat me-time, zorg voor jezelf en laad je batterijen terug op. Als het niet meer gaat dan is dat zo. Ook ik heb hier al mee te maken gehad. Ik ben dan nog kinderloos en heb maar een klein huishouden daar ik nog thuis woon. Ik werk in de zorg en die tijd was echt zo heftig dat ik mezelf uitputte zonder het te weten. Ik heb dan ook enkele dagen verplicht thuis moeten blijven en moet er nu voor zorgen dat dit niet opnieuw gebeurt. Ik roep mezelf soms halt toe, maar simpel is het niet. Rust is de enige oplossing hiervoor. Knuffel voor je! <3
Het is ook wel echt veel om alles tegelijk te moeten doen. Zelf heb ik een depressie, angststoornis, dwang en ptss klachten, hierdoor is het bij mij ook heel lastig om te zorgen voor ons zoontje, maar het gaat wel goed gelukkig. Ik kom meer mezelf tegen. Maar voel je vooral niet schuldig, ook jij hebt je rust nodig .
Ik vind het heel fijn dat je dit deelt en hier zo open over bent! Gelukkig gaat het goed. Maar inderdaad, dat rusten hebben we wat nodig, want anders komen we onszelf ietsje teveel tegen.
Ik hoop dat je jou niet schuldig voelt, maar inderdaad rust en tijd neemt. Als je alles zo opsomt, amai.. Een mens zou al eens vermoeid raken zeker? Ik vind het moedig dat je naar de dokter ging (zelfs als het misschien niet moedig voelde?) en moedig dat je hierover schrijft! Werken, partner zijn, moeder zijn, een huishouden doen, een verhuis in het vooruitzicht.. Dat is niet min hoor! 😉
Dank je wel! Ik voel mij toch wel schuldig, want ik wil natuurlijk ook m’n collega’s niet met extra werk opzadelen. Naar de dokter gaan, was gewoon echt nodig, maar het voelde ook wel een beetje als ‘opgeven’, hoe logisch het ook klinkt. Maar bedankt ovor je woorden!
Van de krak in thuiszitten wegens het allemaal niet rond krijgen: voel je alsjeblieft niet schuldig. Komaan. Thuis werken en de zorg voor een kind combineren (ook al ben je over het algemeen met twee, maakt geen f*ck uit), dat wordt gevraagd van ouders, maar dat is toch onmogelijk? Vergeet niet dat je de job van een professional erbij neemt hè. Ik vind het dus niet meer dan normaal dat je crasht. Rust (voor zover dat mogelijk is met zo’n handenbindertje), draag zorg voor jezelf, draag zorg voor jullie, en voel je vooral niet schuldig. Nergens voor nodig, compleet overbodig.
Er zijn echt mensen die begrip hebben hoor, we zijn niet allemaal de roepers die vinden dat je een profiteur bent. Which you are not.
Dus láát die schuldgevoelens.
Eigenlijk wil ik nu vooral een onderdanig ‘-) “ja ma” horen 😀 Waarna je braafjes doet wat ik zeg.
Héhé, dank je voor je bemoedigende woorden! Normaal kan ik mijn grenzen best wel goed bewaken en voel ik het op tijd wanneer ik erover ga. Maar nu ging ik er echt al een ruime tijd over zonder het goed te beseffen. Dat zinnetje ‘lukt wel’, was iets wat ik gewoon echt dacht. Komt wel goed. Dat crashen overkomt mij niet, ik kan alles goed verdelen. En dan moest ik toch even slikken toen mijn lichaam me letterlijk zei: ‘Nope’.