Het kriebelt echt, nu al. Het kriebelde eigenlijk al van zodra Remus drie maanden oud was, what is wrong with me? Waarom wil ik zo snel een tweede kindje?
Ik weet het niet maar het is wel zo. Noem het rammelende eierstokken, een tikkende biologische klok of misschien het zwanger zijn dat ik mis. Maar ik wil dus graag een nieuwe baby. Elke maand als ik mijn maandstonden heb, begin ik te huilen en ben ik zwaar teleurgesteld. Toppunt: we proberen niet eens en we doen het veilig! Dus ik kan niet zwanger raken. En toch ben ik altijd enorm emotioneel en kan ik mijn tranen niet bedwingen.
Natuurlijk ben ik heel blij met met baby’tje van bijna 10 maanden ondertussen, maar ik verlang om opnieuw zo’n klein boeleke te hebben, een broertje/zusje voor Remus. Ik verlang om onze familie compleet te maken, want twee is wel het einddoel hier.
Het kriebelt!
Maar ik wil nog wachten, omwille van één reden. Een domme reden misschien maar een reden die voor mij wel belangrijk is. Ik wil niet bevallen in putje winter. Dat lijkt me zo deprimerend! En dan moet ik ook weer andere kleertjes gaan kopen want dan schelen mijn twee kindjes een seizoen. Maar eigenlijk is de grootste reden dus dat ik niet wil bevallen in de winter, dat lijkt me echt zo’n hel. De dagen zijn kort, het is koud, er is ook gewoon veel minder te doen in de winter.
Het is een luxeprobleem hé, ik weet het. Ik ben gewoon nogal verwend met Remus die geboren is eind juni, dat was zo’n perfecte datum! Ik wil het helemaal niet anders.
Maar ik wil dus nog een baby.
Echt heel erg graag.
Ik heb ook al een tweetal jaar rammelende eierstokken en ik vind dat zo bizar. Vroeger vond ik baby’s echt totaal niet boeiend en kinderen alleen maar irritant. Ik ben nooit het babysittende type geweest, zeg maar. Nu word ik ineens heel enthousiast van baby’s en wil ik ze allemaal vasthouden. Echt zo raar, hoe dat ineens zo komt! Maar ben toch nog steeds blij als ik ze dan kan teruggeven. Ben nog eventjes te egoïstisch en bezig met mijn werk en mijn doelen, vrees ik. (En sparen voor een bruiloft.) Dus lees ik maar gewoon wat mamablogs ter vervanging 😉
Goh op zich heb je nog meer dan genoeg tijd hé, eens die 30 dichterbij komt, is het bij mij vooral gaan kriebelen. En op zich is het niet egoïstisch om bezig te zijn met je werk en je doelen, niets mis mee. Als je wil, mag je gerust eens babysitten :p
Wat een prachtig artikel. Ik wil heel graag een baby, maar ik moet nog 1.5 jaar studeren, mijn vriend nog 2,5 en heb niet eens een inkomen. Ik ben ook aan de pil, maar die teleurstelling is zo herkenbaar. Ik vind het soms zo moeilijk van die rammelende eierstokken.
Dat snap ik dus helemaal! Ook al weet je dat het niet kan en zit je er misschien zelfs niet op te wachten (qua timing), toch is de teleurstelling daar keihard, hé. Hopelijk vliegt de tijd snel en kun je snel een baby’tje krijgen! Wat een (h)eerlijke reactie ook om daar zo open over te zijn!
Ik heb een winter- en een zomerbaby en als ik zelf zou kunnen kiezen, had ik alleen maar winterbaby’s 😀 Ik schreef zelfs een post over de voordelen: https://moederschip.be/vrijdag-lijstjesdag-waarom-een-winterbaby-top-is/
Ik versta dat van de winter al lijkt het me ergens ook wel fijn dat je dan vb terug aan het werk ‘moet’ als de dagen weer langer worden. Daar ben ik nu wat bang voor. Ik moet normaal in september bevallen en ik ga dus met een baby thuis zitten terwijl de dagen korter worden en ik moet weer aan’t werk als ze op hun kortst zijn en dat doet mij sowieso al veel (+ vorige winter was echt een hel en ik ben dan wat bang dat ik daar weer in terecht komt. Niet dat het allemaal aan de winter lag natuurlijk maar het heeft me alleszins ook niet geholpen).
Maar ‘k ga er nu nog niet om stress, we’ll see 🙂
Hoe denkt je man er over? 😀
Ja ik snap je, dat zal ook wel even pittig zijn, maar eigenlijk is gewoon aan alles voor- en nadelen. Bijvoorbeeld met de zomer kon ik amper buiten omdat het +30° was en dat ook niet ideaal met een pasgeborene.. Maar de dagen waren tenminste wel lang. Toen ik opnieuw aan het werk ging, was het ook oktober en dat de dagen korter waren, viel eigenlijk best mee, want je kindje zien lachen warmt je hart zo veel! 🙂 Haha, mijn man wil sowieso nog een tweede en zelfs een derde, eh thanks no thanks. :p Hij wil liever nog wat wachten maar op zich vindt hij het ook best oké als het ook nu al zou zijn, wat een gemakkelijke man heb ik toch!
Ik was nog maar 2 dagen bevallen (en ik zwéér het je, die bevalling was een hel) van mijn dochter, of ik zat al te toeteren dat ik nóg een baby wilde 😀 uiteindelijk zit er wel netjes 2 jaar tussen mijn kinderen hoor. Niet iedereen was akkoord met mijn wensen, gelukkig maar 🙂
Hahaha, echt hé! Ik ben blij dat ik niet de enige ben! Zouden dat die hormonen zijn? 😀 Twee jaar vind ik eigenlijk ook wel ideaal!