Af en toe krijg ik de vraag hoe het met me gaat. Een moeilijke vraag, vind ik. Ik wil positief zijn. Ik ben positief. Het gaat. Het is ook nog steeds lastig. Ik voel me moe en veel rusten kon ik eigenlijk niet doen deze week. Mijn hoofd zit vol met van alles en nog wat.
Want hoe gaat het met me als ik het gevoel heb dat die twee weken thuis weinig uitgehaald hebben? Dat ik me nog steeds best wel erg moe voel, zowel lichamelijk als mentaal. Lichamelijk doe ik nochtans amper iets, ik hielp niet mee aan de verhuis, ik loop al weken niet meer, ik liet zelfs iemand komen om mijn ramen te poetsen. Wat ik wel doe, is mezelf proberen te verplichten tot een wandeling. Ik slaag er niet elke dag in, maar ik vind het toch belangrijk.
Mentaal staat mijn hoofd niet stil. Ik ben altijd een denker geweest, maar nu nog meer.
Vorige maandag zakte het grond toch even van onder mijn voeten.
Telefoon van de notaris. Er is iets niet in orde met de vergunning van het huis dat we op punt staan om te kopen. Akte die donderdag zou plaats vinden, werd geschrapt. Ook de akte om ons oud huis te verkopen, is uitgesteld. En dat is balen. En toch ook wel veel stress.
Het pand dat we kochten, was vroeger een handelspand. Daar moet nog een vergunning voor aangevraagd worden om dit om te zetten in een woning. Mijn notaris liet dit begin juli weten aan de notaris van de verkoper en – ik meen het – de vergunning is nu zelfs nog niet aangevraagd. Ik belde gisteren naar Stad en ze hadden nog niets ontvangen. Terwijl mijn notaris dat dus al sinds begin juli zat te vertellen dat we dit wel echt nodig hadden. En de vergunningsproces duurt drie tot vier maanden.
In worst case is de vergunning geweigerd en kunnen we dit huis niet kopen, terwijl we nu wel ons oud huis verkocht hebben. Dus geen idee wat er dan gebeurt. Maar dat is worst case. Wellicht wordt de vergunning wel gewoon goed gekeurd, maar we willen niet tekenen tot we het zeker weten. Nu doet de bank daar natuurlijk wel moeilijk over. We krijgen twee maanden uitstel, dus hoe dan ook weet ik niet of we binnen dit termijn de uitslag van die vergunning weten, maar laat ons hopen.
Dusja, veel stresskes he.
En dan mag ik eigenlijk niet denken aan maandag, want dan moet ik weer werken en ik voel me gewoon best uitgeput. Maar de dokter zei ook dat hoe langer ik het uitstel, hoe moeilijker het zal worden om te gaan herbeginnen. Dus ik probeer het, denk ik.
Ik mag ook niet denken aan Remus in de opvang, want de laatste keer weende hij de hele dag aan een stuk door en ik ben niet sterk genoeg om dat mentaal nu aan te kunnen. Mijn hart breekt daarvan. Ironisch genoeg heb ik het daarmee lastiger dan de uitslag van de vergunning.
Nu weet je hoe het gaat met mij. Hoe gaat het met jou? 🙂
Oei dat klinkt zeker lastig en het is een situatie waar ik ook niet goed tegen zou kunnen hoor. Het niet weten. Het afwachten. De stress die erbij komt kijken. Vind het echt heel rot voor jullie, vooral aangezien ik je berichtje las dat het juist niet zo goed met je gaat. Dit kan je er dan eigenlijk allemaal niet bij hebben. Maar dingen gebeuren voor een reden; dit hou ik me altijd maar voor als er nare dingen zijn.
Ik duim voor jullie dat alles toch in orde komt met jullie nieuwe huis en dat het met Remus ook wat beter gaat op de opvang. Weet je waardoor hij zo verdrietig is? <3 Bij ons had Noa na de corona periode toen hij 9 weken niet was geweest het ook lastig. Eigenlijk alleen met slapen daar. Alles bij elkaar brullen blijkbaar en als hij het bed al zag werd hij hysterisch. We hebben toen samen met de leidsters naar een oplossing gezocht en geef nu van alles van thuis mee en het gaat stukken beter. Alleen erg benieuwd hoe hij het gaat doen als we deze 3 weken vakantie hebben gehad en weer start.
Nogmaals; je mag me echt altijd mailen <3 Hoeft niet maar mocht je eventjes willen sparren, of gewoon eventjes willen luchten (dat helpt meestal al een stuk) dan weet je me te vinden meis. Knuffel!
Ook hoop ik dat je werkdag vandaag mee is gevallen. Toi, toi TOI!
Op zich probeer ik er wel vertrouwen in te hebben dat het wel in orde komt, maar intussen zweeft het wel ergens boven ons hoofd. Nuja, tijd brengt raad, in ieder geval.
En van Remus vind ik het nog veel lastiger. Hij hangt echt aan me, we zijn maandenlang samen geweest en nu opeens naar de opvang. De eerste week (2 dagen) viel het mee maar de tweede week was een ramp. Toen is hij 1 dag geweest, de rest van de week sloot de opvang onverwachts. Hij heeft geen moeite met slapen, maar weent echt constant als hij daar is. Hij heeft verlatingsangst maar is ook de drukte totaal niet gewoon, ik denk dat dat ook wel een zekere angst geeft voor hem. Hopelijk is Noa wel opnieuw goed gestart in de opvang!
Wat lief ook dat je dit stuurt! <3 heb ik heel veel aan, dank je wel! 🙂
Poe, wat een rotsiuatie met het huis! Ik duim dat het snel goed komt. Succes vandaag!
Dank je wel! Ik hoop ook dat het goed komt, maar ik vertrouw er gewoon in voorlopig.
Succes vandaag Tamara. Ik denk aan je.
Dank je, Anne! 🙂
Bah, dat klinkt helemaal niet leuk. Erg balen zelfs van jullie nieuwe en oude huis. Hopelijk komt dat toch nog goed. Veel succes morgen, hopelijk gaat het je beter af dan je nu denkt.
Ja, ik hoop ook dat het goed komt! Op zich kunnen we nu maar afwachten en dan zien we wel. Ik heb gelukkig een erg goede notaris onder de arm, ze zal alles doen om het waar te maken in ieder geval. Dank je wel!
Heel veel sterkte en courage Tamara! Weet dat je in m’n gedachten bent en ik duim dat alles op z’n plooi komt. Dat van die vergunning is echt wel niet fijn en zou ik niet mee kunnen lachen. Hopelijk komt het snel in orde, je had zo uitgekeken om te verhuizen.
Ik vind de uitspraak van je dokter wel straf. Mijn huisarts benadrukte dat ik zeker nogmaals mocht komen indien ik nog niet op punt was om te stoppen met progressief werken, dan schreef ze papieren voor een verlenging. Nuja, in september ga ik proberen om ietsje te vermeerderen van uren (al is het met een bang hartje of ik dat al aan kan). Verder wel oké hier, kan beter, kan slechter. Soms nog serieuze symptomen maar met genoeg rust lukt het wel 🙂
Oh, verzorg je ook maar goed en inderdaad, gewoon niet te snel willen gaan en op tijd remmen als het niet gaat! Ik vind het zelf best moeilijk daar een inschatting over te maken. Ik ben gestart en we zien dan wel weer. Mijn baas vroeg ook of ik het wat kon inschatten voor de komende tijd, maar dat vind ik echt een moeilijke vraag. Ik ben moe, maar het gaat, ja. Zal het blijven gaan, dat weet ik niet. Ook veel succes als je extra uren opneemt! Ik denk ook aan jou!
Dat klinkt zo lastig! Hopelijk snel goed nieuws over het huis en hopelijk went Remus snel weer aan de opvang want dat is inderdaad niet leuk.. Met alle respect voor je dokter, maar soms heeft een mens gewoon tijd nodig en zijn twee weken amper voldoende? Of misschien valt het inderdaad wel beter mee eenmaal je terug in de routine zit? Ik duim voor het laatste.👍 Succes!
Ik vind het moeilijk om daar zelf een inschatting over te maken. Op zich gaat het wel (het gaat altijd), maar wanneer is het precies te veel? Ik ben best moe, maar heb de eerste dag toch al overleefd 🙂