Ik zag zo uit naar kerstavond. Ik zag het al helemaal voor me: gezellig samenzijn, aperitieven, cadeautjes openen, veel hapjes, lekker eten, kerstfilm,… Weken zag ik ernaar uit, maar het liep toch even anders dan wat ik me had voorgesteld.

De dag begon wel goed, om 9 uur mocht ik naar de gynaecoloog om onze kleine ukkepuk nog even te gaan bewonderen en ik vertrok met heel goed nieuws. Alles was goed met de kleine baby EN Joran mag op de volgende echo eens mee omdat het een belangrijke echo is (de 20-weken). Daar was ik echt zo blij mee!

Thuisgekomen was ik redelijk moe geworden want zo’n ziekenhuisbezoekje vergt toch wel wat energie. Ik was ook opgestaan met Remus en ook dat voelde ik toch wel. Ik hield het vooral rustig en al gauw was de vooravond in zicht.

We begonnen al met de ovenhapjes iets voor vijf, omdat ik anders geen honger meer zou hebben. En guess what: ik had toch de hele avond eigenlijk geen honger meer, ik had me echt te vol gepropt met hapjes. Ik had nochtans lekkere gourmet voorzien mét kroketjes. Je wil niet weten hoeveel jaar het geleden is dat we nog kroketten aten. Nu goed, lang verhaal kort: ik had geen honger meer en de gourmet hebben we dus maar niet gedaan, zou zonde zijn. Vond ik wel echt jammer.

Intussen was het al in de avond en begon Remus echt moe te worden. We stopten hem in bedje maar hij wou maar niet slapen (heb hem nochtans niet overprikkeld of te veel eten gegeven ofzo). Al gauw werd het 21 uur en had onze peuter nog steeds geen oog dicht gedaan. ZUCHT. Ik haalde hem voor de vierde keer uit z’n bedje en besloot hem dan maar een douche te geven. Hij had al een extra kleine flesje en nieuwe pamper gekregen dus ik had er het raden naar wat er precies omging in dat kleine hoofdje van hem. Badje of mee in de douche is eigenlijk al vaak de reddingsboei geweest. Hij ging mee met zijn papa onder de douche en ja hoor. Na het warme water viel hij als een baksteen in slaap. Het was toen al 21.30 uur.

Die kerstfilm, die zijn we beginnen kijken toen Remus in bedje lag maar dus niet echt sliep. We keken kleine stukjes en uiteindelijk hebben we het opgegeven.

Gelukkig hadden we nog de pakjes voor elkaar. We beslisten om dit jaar wat kleine cadeautjes te kopen voor elkaar, voor de leuk. Kerst draait niet om pakjes maar het is natuurlijk wel een leuk onderdeel. Remus vond zijn pakjes maar niets, hij was zo ongeïnteresseerd, haha. Hij kreeg wat boekjes, omdat hij telkens dezelfde boekjes leest en het echt tijd was voor nieuwe zodat hij wat meer variatie kon hebben. Maar intussen (ik schrijf dit 2 dagen later) vindt hij ze toch al interessanter.

Ik daarentegen gaf manlief Happy Socks (wou hij), een gsmcover voor z’n nieuwe gsm en een koffiemok waar Remus en ik op staan, met een leuke tekst. Manlief besliste om rogue te gaan en mijn wishlist niet te gaan volgen, wat concludeerde in allemaal kleine Star Wars spul: een sleutelhanger, een klein popje en een muts van The Mandalorian. Wat allemaal wel leuk is, maar vond het toch een beetje jammer dat ik een van de boeken of mijn makeup spiegel van mijn wishlist niet gekregen heb. Dit laatste zeg ik zeer bescheiden. Eerlijke versie: ik was best wel teleurgesteld en dit was zo’n beetje de druppel op mijn (te) hoge verwachtingen naar kerstavond toe, waardoor ik in een ongelooflijk bleitende hormonenmonster ben veranderd en ik dus – zo leek het – een heel drama maakte over wat slecht gekozen cadeautjes, die dan nog vooral om de geste gingen. Ik schaamde me echt dood en tegelijk kon ik geen weg met mijn gevoelens, zeer frustrerend.

Intussen waren we naar bed verhuisd maar kon ik dus amper slapen en was ik nog steeds erg emotioneel van de mislukte kerstavond. Manlief snapte er niets van, maar kent me intussen al genoeg om te weten hoe hij daarmee moet omgaan. Hij begon eerst te vertellen over dat de volgende kerst wel veel leuker enal zal zijn, blablabla, maar daar had ik geen oren naar. Ik wilde deze kerst, geen andere. Dan begon hij te vertellen over een reis naar Tenerife, met het zand tussen mijn teentjes en de zon, en de cocktails en de vrijheid en de warmte en de zee. En ik voelde me gelijk al stukken beter. We namen ons voor om in 2022 of 23 een klein reisje met ons tweetjes te plannen, als de kinderen net iets groter zijn. En toen ben ik ook in slaap kunnen vallen.

Dus note to self: probeer geen te hoge verwachtingen te hebben van wat meer ‘een dag’ is uiteindelijk. En geen gierende hormonen misschien.

Ook dit nog: kerstdag was dan wel weer gezellig: we konden lekker gourmetten in de middag als de baby sliep en ’s avonds keken we de nieuwe Disneyfilm Soul, die echt wel de moeite is!