Wanneer je belt naar de kinderarts en die aangeeft dat je beter direct komt, weet je ergens wel hoe laat het is. Toch had ik niet verwacht dat ik zou moeten blijven met mijn tweejarige. En wat een impact dat zowel mentaal als fysiek op mij had.
Mijn oudste is 4 jaar en tot nu toe zijn we gespaard gebleven van spoed en opnames. Op die ene keer na toen we ontdekten dat Remus al een dag of drie een vijsje in zijn neus had, maar dit terzijde. Het noodlot sloeg toe dit keer. (Sorry, ik ben zeer dramatisch vandaag, neem het niet te serieus, al was het natuurlijk wel een heel erg klein beetje serieus.)
Net terug van reis
We waren vroeger naar huis vertrokken dan gepland en gelukkig maar. Vanaf zondagavond zat Rhea alles over te geven en hield ze niets meer binnen. Tegen dinsdag was dat nog steeds niet beter en in de late namiddag besliste ik om toch maar eens te bellen naar de kinderarts want Rhea was nogal suf en deed niets anders meer dan slapen. Het gekke was dat ik me eigenlijk geen zorgen maakte, tot dat ene moment dat ze eigenlijk niet echt meer goed reageerde. Van het ene moment op het andere maakte ik me grote zorgen en ik was dan ook dankbaar dat ik meteen mocht doorkomen naar de kinderarts.
Normaal gingen we dus dinsdagavond pas terugzijn van onze reis, ik ben echt enorm dankbaar dat we vroeger vertrokken waren want ik zou dit niet willen meemaken in een ander land waar ik de zorgen niet ken en waar ik de taal niet machtig ben. Ik mag er niet aan denken.
Blijven geblazen
De kinderarts zag meteen dat ze uitgedroogd was en heeft op mijn vraag nog twee keer getoond hoe ik dat precies kon zien. Iets met strepen als je haar buikje samenknijpt. Maar ik zag het dus niet, nog steeds niet. Het was in elk geval goed dat ik gekomen was en ze moest minstens 48 uur blijven: 24 uur infuus en 24 uur observatie. De kinderarts vertelde me de volgende keer toch sneller contact op te nemen. Dan voel je je echt zo’n slechte moeder, hé.
Dus ik bleef, en daarbij kwam heel wat geregel aan te pas:
- Remus had de dag erop (woensdag) een testdag in z’n nieuwe school. Ik zou hem brengen en ophalen. Maar wie zou dat overnemen?
- Op donderdag ging ik starten met mijn nieuwe job. Maar er was geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om effectief te starten. Zelfs al zou mijn man beschikbaar zijn, ik denk niet dat ik had kunnen wijken van haar zijde. Dus die start moest ik even uitstellen.
- We hadden een verjaardagfeestje op zaterdag.. Zouden we het kunnen laten doorgaan?
In de kamer
Een hele hoop geprik (4x) later hing ze eindelijk aan een infuus en was ze eigenlijk nog vrij alert. Ik vroeg haar of ze wilde slapen en ze zei meteen ‘Ja’. Het kind was uitgeput, versleten van alle onderzoeken en prikjes en weetikveelwat. Het was best zielig. Het ergste is dat ze haar ook nog regelmatig moesten controleren dus om 22 uur stonden ze in de kamer, maar ook om 4 uur ’s nachts. Dat was zo voor beide nachten.
We hadden de kamer die net aanleunde tegen de gangdeur, dus we zagen iedereen passeren en ook telkens de gangdeur open en dicht. Niet zo fijn, maar er was geen andere kamer meer beschikbaar, dus we moesten het daarmee doen. Ik probeerde wat te telewerken op m’n eerste dag en zocht heel wat achtergrondinformatie op. Zo werkte ik tenminste en kon ik tegelijk mijn gedachten wat verzetten.
Naar huis?
Ze knapte echt op van het infuus. Woensdag was ze nog wat slaperig, maar donderdag was ze best oké. Een probleem: ze wou niets eten en ook drinken ging heel erg moeilijk. Normaal mochten we naar huis, maar enkel op de voorwaarde dat ze wel drinkt. Uiteindelijk kwam een vriendin Capri Suns brengen, en daar dronk ze een slok of drie van en ze at een klein stukje chocolade. Dat was voldoende om groen licht te krijgen en we mochten naar huis.
Eenmaal thuis kwam bij mij de slag van de hamer. Amai, ik heb dat echt moeten verwerken. Niet dat ik dacht dat het niet goed zou komen ofzo, want dat heb ik geen moment gedacht. Maar vooral niet thuis zijn, gesplitst zijn van mijn zoontje en man, de slechte nachten op een slecht bed, de gedachte dat mijn dochter opgenomen is,… Ik vond het een bijzonder zware week en ik kan die week maar niet van me afschudden.
Wanneer iemand me nu zegt: mijn kindje is opgenomen in het ziekenhuis wegens rsv/uitdroging/iets anders, dan besef ik nu echt hoe zwaar dat is. Vroeger dacht ik: oké lastig, maar komt goed. Nu besef ik pas hoeveel er op je afkomt.
Maar dankbaar dat er ziekenhuizen bestaan en dat er zo’n goede zorg is voor ons en onze kindjes.
Tamara seg, je moet u echt geen slechte moeder voelen hé. Al snap ik het wel, maar dan nog. Ik ben met D. eens naar spoed gereden direct toen hij ziek was en toen slaagde die verpleegkundige erin om me nog een schuldgevoel aan te praten omdat we niet sneller gekomen waren (ze liet me daarna wel een paar uur op spoed zitten met mijn ziek kind omdat ze ons vergeten was).
Dat heeft inderdaad een grote impact. Ik vond zelf die vier nachten die wij zijn gebleven verschrikkelijk. En ook, je wil eigenlijk niet weggaan, ook al wissel je met je partner, maar je hebt ook echt nood aan een rustige douche en even een andere ruimte dan die ziekenhuiskamer.
Neem maar de tijd om dat te verwerken! Ben alleszins blij te lezen dat ze er niets aan overhoudt.
Verschrikkelijk hoe ze erin slagen je nog een schuldgevoel aan te praten, hé. Ze zijn echt verschrikkelijk, die nachten. Je bent inderdaad ook zo gesplitst in er willen zijn voor je kind, maar ook in even buiten die ziekenhuiskamer zijn. Mijn schoonmoeder is dan gelukkig langs geweest en ik kon toen 20 minuutjes wandelen. Dat was niet te onderschatten, ik denk dat ik zonder die 20 minuten echt gek geworden ging zijn.
Ik begrijp het helemaal, hoe lastig en vermoeiend dat is. Ook al omdat het zo plots was en er vanalles geregeld moest worden. Die nachten in een ziekenhuis met je kind, ze zijn een ervaring apart.
Ik ben met Janna drie keer in het ziekenhuis geweest, maar niet zo plots, altijd gepland. Twee keer geopereerd aan haar ogen, een keer aan een navelbreuk en een klier in haar hals. Dat was de eerste, de twee keer ogen kwamen erna. Ze was 3, 4 en de laatste keer 5. Er zijn zoveel momenten van die opnames die in mijn geheugen geëtst staan, echt. Het hakt er heel diep in.
I feel you 🙂
Ja, exact. Het doet wat met een mens, toch he. Zelfs gepland, heeft dat altijd een impact. Mijn man moest met Remus ook naar het ziekenhuis voor een geplande MRI scan (ik kon niet want ik was net bevallen van Rhea), en mijn man zei me dat het maar goed was dat ik daar niet bij was. Ik trek me ook alles veel te veel aan, en ik vind het zo enorm zielig voor hem dan ook. En dat was toen nog niet eens met nacht erbij ofzo. Ze zijn inderdaad een ervaring apart.